tag:blogger.com,1999:blog-38341109985769503992024-03-15T11:42:54.004+02:00ο βιβλιοθηκάριοςκαταλογογράφος, ταξιθέτης ή διαθέτης της καθημερινότητας και υπηρέτης μιας τέχνης απολαυστικής και παραγνωρισμένηςΓιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.comBlogger1094125tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-25002363893483798442024-03-15T11:42:00.001+02:002024-03-15T11:42:09.854+02:00Το ποίημα της Ευγενίας<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXAM-rpvW69oH1AyVuoeq-5gUDp0DeEyNWRSkUShDfFdygaPTaJjQvXeEbrKJJcJ4X3yyCVKTt1_T89wCa8lNPq5tT3On203EcoQeeNwRXJI8-4JgJ4CxybZALGUKm1cmCK0AI4wja4aeA6B1cqgOj7vyhiGOejXueXG31sDzWz4EtkF14LdGFBQnY6gc/s940/tasos-mantzavinos-i-krypti-ena-ema-e1665503727963-940x549.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="549" data-original-width="940" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXAM-rpvW69oH1AyVuoeq-5gUDp0DeEyNWRSkUShDfFdygaPTaJjQvXeEbrKJJcJ4X3yyCVKTt1_T89wCa8lNPq5tT3On203EcoQeeNwRXJI8-4JgJ4CxybZALGUKm1cmCK0AI4wja4aeA6B1cqgOj7vyhiGOejXueXG31sDzWz4EtkF14LdGFBQnY6gc/w400-h234/tasos-mantzavinos-i-krypti-ena-ema-e1665503727963-940x549.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>Γιατί<br />καμιά φορά σκέφτομαι<br />πρέπει να σκοτώσεις κάποιον<br />για να βεβαιωθείς<br />πως ήταν ζωντανός<br />πρέπει να τον σβήσεις με γομολάστιχα<br />πληγώνοντας το χαρτί<br />που γράφει το όνομά του<br />Πρέπει να τον θυμηθείς<br />για να σιγουρευτείς πως υπάρχεις<br />Πρέπει να τον αγαπήσεις<br />αν θες πραγματικά να τον μισήσεις.<br /><br />Τόσος κόπος<br />τόσες δολοφονίες<br />για να μην έχεις αμφιβολίες<br />Ας είναι.<br /><br />***<br /><br />Ο πίνακας είναι του Τάσου ΜαντζαβίνουΓιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-38171408589733742442024-03-07T10:21:00.007+02:002024-03-07T10:21:40.417+02:00Το ποίημα του Δήμου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF5Egfyr4BsIOrN41JJeqOVH0nyqSDiF7a-79UD5IGtoM_tPFbimu7eOZUeFvLkxkcWxcRsfhE8dhlNE_XG67gGFnzjq1BWJ9G0kAHxp7SKflPsOfHhpC3XTLfrf_h9u3YDEAcdAOPJezR6r1vRnIQZdYyRy7o87p1m1lbv4x69eI2hRLZyKGhyphenhyphenEdsmtQ/s1664/nikos-xouliaras-ekthesi-mouseio-mpenaki-5-1200x1664.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1664" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF5Egfyr4BsIOrN41JJeqOVH0nyqSDiF7a-79UD5IGtoM_tPFbimu7eOZUeFvLkxkcWxcRsfhE8dhlNE_XG67gGFnzjq1BWJ9G0kAHxp7SKflPsOfHhpC3XTLfrf_h9u3YDEAcdAOPJezR6r1vRnIQZdYyRy7o87p1m1lbv4x69eI2hRLZyKGhyphenhyphenEdsmtQ/w289-h400/nikos-xouliaras-ekthesi-mouseio-mpenaki-5-1200x1664.jpg" width="289" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div><div>Σπάζω τις λέξεις</div>Με θυμωμένο σφυρί<br />Τις αφήνω νεκρές στο τσιμέντο<br />Δεν θα μπορέσουν ξανά<br />Να υποσχεθούν οράματα<br />Να ζητήσουν συγχώρεση<br />Να απολογηθούν <br />Να εξηγήσουν<br />Να περιγράψουν<br />Να χαθούν σε φράσεις με πολλά νοήματα<br />Ή έστω ατρόμητες να αρνηθούν την υποχώρηση.<br /><br />Τους κόβω τα χέρια να μην αγκαλιαστούν<br />Τους κόβω τα πόδια να μην ξεφύγουν<br />Τους κόβω τη γλώσσα και τη βάζω στο βάζο του σαλονιού<br />Τους βγάζω τα μάτια, τα πετώ στη θάλασσα σαν πετραδάκια.<div><br />Κι ύστερα τις χτίζω τη μια πάνω στην άλλη φτιάχνοντας πύργους χωρίς πολεμίστρες, τραγούδια για κωφούς και γκρεμούς γι' απελπισμένους.<br /><br />***<br /><br />η ζωγραφιά είναι του Νίκου Χουλιαρά</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-34063923779876589622024-02-16T12:21:00.000+02:002024-02-16T12:21:54.803+02:00Παραλλαγή στο ποίημα της Κατερίνας (ποίημα του Γιάννη)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKrQyzKKgyPGeVBplenXnAM7a4gj6PtugBBhjlO1b2emWS6MKpXSuhI5-vD0xp61rcGX4io-Jd3CA-F4GS-1QFvZYX1ODZ8k7w5H6-KewjOHkIlnYqe-ts9KKQC2a8DRHlYVOLMIICkYW1zUqMDcPL5jPgE6-TV5fqI99NzSCx5fs51SmPypI5X65OkiA/s1200/moralis-xoros-idiotikos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="1200" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKrQyzKKgyPGeVBplenXnAM7a4gj6PtugBBhjlO1b2emWS6MKpXSuhI5-vD0xp61rcGX4io-Jd3CA-F4GS-1QFvZYX1ODZ8k7w5H6-KewjOHkIlnYqe-ts9KKQC2a8DRHlYVOLMIICkYW1zUqMDcPL5jPgE6-TV5fqI99NzSCx5fs51SmPypI5X65OkiA/w400-h234/moralis-xoros-idiotikos.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div>Παγωμένη μέρα<br />ακίνητα φαντάσματα<br />αγάλματα<br />που σε κοιτούν ενοχλημένα:<br /><br />πώς μπορείς και περπατάς<br />ανάμεσά τους;<br /><br />Γυμνά δέντρα<br />Δυστυχισμένοι σταθμοί<br />Δισταγμοί<br />που σαρώνουν τις βεβαιότητες:<br /><br />Πώς μπορείς και ντύνεσαι<br />τα πολυκαιρισμένα σύννεφα;<br /><br />Θυμάσαι το γαλάζιο δωμάτιο των παιδικών σου χρόνων;<br />Δεν έφυγες ποτέ.<br />Και ποτέ δεν θα γυρίσεις εκεί.<div><br /></div><div>***</div><div>ο πίνακας είναι του Γιάννη Μόραλη</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-37355026324366927382024-02-02T14:53:00.004+02:002024-02-02T14:53:30.525+02:00Για τον Φίλιππο Τσιμπόγλου<p style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV59LYZ3T9CAG8teYROL9cYgUfWFHzmOVHO0T_WK_gbuWCPAaYZOExExUJq7cRa8_hK202p-L1fjsX3JBsXa7czYtJQ5PoahCV2KibLSVAXc-FLXoEBk-i9TMfkVFtj_pvi5xQ1BY_RjoU_bdF6RXGoBVy5LcoyfeTJv3iYXSiphpHfMJvSWCZu4K9VoU/s640/%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%A0%CE%9F%CE%93%CE%9B%CE%9F%CE%A5-13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="640" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV59LYZ3T9CAG8teYROL9cYgUfWFHzmOVHO0T_WK_gbuWCPAaYZOExExUJq7cRa8_hK202p-L1fjsX3JBsXa7czYtJQ5PoahCV2KibLSVAXc-FLXoEBk-i9TMfkVFtj_pvi5xQ1BY_RjoU_bdF6RXGoBVy5LcoyfeTJv3iYXSiphpHfMJvSWCZu4K9VoU/w400-h294/%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%A0%CE%9F%CE%93%CE%9B%CE%9F%CE%A5-13.jpg" width="400" /></a></p><div style="text-align: justify;">Υπάρχουν δύο τρόποι που λείπεις εδώ κι ένα χρόνο: δεν απαντάς στο τηλέφωνο, είναι ο ένας. Πάντα απαντούσες, ακόμη κι ανάμεσα σε μία συνάντηση, ή σε μια ξενάγηση: "θα σε πάρω μετά. Έχω μπλέξει". Αυτή η ξενάγηση στο άφατο πια, θα τραβήξει καιρό;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο δεύτερος τρόπος, είναι κάπως ο τρόπος που λείπεις σε όλους μας: δεν είσαι εδώ, δεν είσαι παρών, δεν επηρεάζεις τα πράγματα, δεν καθορίζεις τις δυναμικές, δεν επιβεβαιώνεις πώς όσα σχεδιάστηκαν, θα υλοποιηθούν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Φίλιππος Τσιμπόγλου - μπορώ πια να μιλάω σε τρίτο πρόσωπο εν τη απουσία σου - ήταν για τις βιβλιοθήκες της χώρας μας και την Εθνική της μια ψευδαίσθηση ό,τι όλα μπορούν να αλλάξουν, λίγο πριν ολότελα χαθούν. Ήταν μια κάποια ανωμαλία του συστήματος: θα σχεδιάσουμε κι ύστερα θα εκτελέσουμε, θα φέρουμε τις ανταγωνιστικές δυναμικές που μυρίστηκαν δόξα και χρήμα σε μια εποικοδομητική συνεργασία μεταξύ τους για να πετύχουμε επιτέλους το σκοπό μας. Στόχος μια καλά σχεδιασμένη, οικονομικά εξασφαλισμένη και στελεχιακά επαρκής άνθηση των βιβλιοθηκών στον τόπο και τον πολιτισμό που τις γέννησε. Σε ενέπνεε να σκεφτείς, σε έπειθε να τον εμπιστευθείς, ακόμη κι αν αμφισβητούσες τα κίνητρα και τις ορέξεις όσων τον εξέλεξαν και τον στήριξαν. Σε έπειθε να τον ακούσεις και να τον σεβαστείς, ακόμη κι αν διαφωνούσες μαζί του.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο θάνατός του πέρυσι, τέτοια μέρα,, ήρθε να δικαιώσει τις επιφυλάξεις μας. Ο πόλεμος των εκδοτών, η πολυετής διαμάχη της κυβερνώσας οικογένειας με το χορηγικό ίδρυμα, οι λεονταρισμοί και οι προσωπικές φιλοδοξίες συνεργατών και με κάθε τρόπο εμπλεκόμενων στη ζωή της Εθνικής Βιβλιοθήκης, η αμηχανία του κρατικού μηχανισμού σε στέρεους σχεδιασμούς και τα ποικίλα συμφέροντα των τρωκτικών υπερίσχυσαν. Νομίζω πως ο Φίλιππος το ήξερε τους τελευταίους μήνες της ζωής του πως όλα χάνονται - νομίζω πως αυτό τον οδήγησε στο θάνατο. Το Υπουργείο Παιδείας κρατούσε στα καζάνια του για μήνες το στρατηγικό σχέδιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης για να το μαγειρέψει με τους κολλητούς και να το τεμαχίσει για τα λυκόρνια της διαπλοκής - όπως και έγινε μετά το θάνατό του. Οι μεγαλοεκδότες έστελναν διάπυρες επιστολές στα υπουργεία ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι. Νομίζω πως ο Φίλιππος έγινε άθελά του ενοχλητικός επιμένοντας να γίνουν όλα σωστά σχεδιασμένα και με ακέραιο τρόπο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σήμερα σπάμε την ηχηρή σιωπή των θεσμικών του πολιτισμού για τον άνθρωπο που πήρε στους ώμους του τα τελευταία χρόνια την πιο φιλόδοξη προοπτική επιτέλους η χώρα μας να αποκτήσει τις βιβλιοθήκες που έχει ανάγκη και της αξίζουν. Η Εθνική Βιβλιοθήκη οργανώνει εκθέσεις ζωγραφικής στους χώρους της, αλλά δεν οργάνωσε τίποτα για να μας πει σήμερα πως η παρακαταθήκη του Τσιμπόγλου θα μείνει σεβαστή και θα υλοποιηθεί. Στη μωροφιλοδοξία δεν χωρούν τέτοιες δύσκολες υποσχέσεις.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Εμείς φίλε, δεν σε ξεχνούμε. Αλλά θα ήθελα τώρα να είσαι εδώ και να τσακωθούμε για όλα αυτά....</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">#gia_ton_filippo_tsimpoglou</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-37572930781894609542024-01-24T12:37:00.001+02:002024-01-24T12:37:11.111+02:00Το ποίημα της Κατερίνας<p style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXQLzI9_KLTzoI3fT8yaJz9GBAwHmsEbwA2N8wAaEJJezouDUX5XFaBfrCxzuopeSbJY-NDbCFywnm8nvrsBpuVH5SpYCvq7MRy5MQVpdEqzeVC7cZmF5HQTdJwntC214Sft8Adho7IDn_0TSbsFZGLKvgzJWyPLkRam7AoHPAZVh8snNpJluXR4Kjbm4/s550/421946931_10230346763508004_7941701755183065987_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="415" data-original-width="550" height="301" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXQLzI9_KLTzoI3fT8yaJz9GBAwHmsEbwA2N8wAaEJJezouDUX5XFaBfrCxzuopeSbJY-NDbCFywnm8nvrsBpuVH5SpYCvq7MRy5MQVpdEqzeVC7cZmF5HQTdJwntC214Sft8Adho7IDn_0TSbsFZGLKvgzJWyPLkRam7AoHPAZVh8snNpJluXR4Kjbm4/w400-h301/421946931_10230346763508004_7941701755183065987_n.jpg" width="400" /></a></p><br /><p></p><div>Που βλέπεις</div><div>κάτι παγωμένα πρωινά του χειμώνα</div><div>όσους δεν μπόρεσαν ποτέ</div><div>να κρυφτούν</div><div>και ποτέ να φανούν</div><div>να μένουν αναποφάσιστοι</div><div>να περπατούν</div><div>χωρίς ποτέ να φεύγουν</div><div>και ποτέ να έρχονται</div><div>στους άδειους δρόμους</div><div>των παλιών βιομηχανιών</div><div>των ποταμών που βρωμάνε</div><div>των αποθηκών των logistics</div><div>με τους νυσταγμένους φορτηγατζήδες</div><div>της νύχτας που ξεκολλά βίαια</div><div>των ονείρων που τελειώνουν απότομα</div><div><br /></div><div>που βλέπεις</div><div>κάτι πρωινά πριν ξυπνήσει η πόλη</div><div>τα φαντάσματα</div><br />***<br />ο πίνακας είναι του Νίκου ΧουλιαράΓιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-2463697759863906752023-12-05T12:33:00.009+02:002023-12-05T12:33:47.772+02:00Ποίημα στην Κόρινθο<p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvHwksXYdTwIcv0MTE7uq7XVXr2i7mR8xJoPJG8aE2nS_y0nihN7RpT7eglc-5SHEukVGzerPP0rCqsSwSC45dYZPlJ54ce35L9KT4IZZ4hQfknIY5vRdXPZaEd7zWRnDAMSghL3XAm3ZNGqE3LDEcloXfvX5QW-_O3pqsVfBmaMiUOGvRAgoZqVrm83E/s1022/Berni%20Antonio.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="729" data-original-width="1022" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvHwksXYdTwIcv0MTE7uq7XVXr2i7mR8xJoPJG8aE2nS_y0nihN7RpT7eglc-5SHEukVGzerPP0rCqsSwSC45dYZPlJ54ce35L9KT4IZZ4hQfknIY5vRdXPZaEd7zWRnDAMSghL3XAm3ZNGqE3LDEcloXfvX5QW-_O3pqsVfBmaMiUOGvRAgoZqVrm83E/w400-h285/Berni%20Antonio.jpg" width="400" /></a></p><br />Περπάτησα για χρόνια ανάμεσα στα ψηλά χόρτα<br />πάνω στο λόφο<br />Τα χέρια μου χάιδεψαν το λεπτό κορμί τους<br />Κι όλο προχωρούσα<br />κι όλο προχωρούσα<br />κι ήταν<br />Σαν να περπατούσαν αυτά μέσα μου<br />Κι όλο προχωρούσαν<br />κι όλο προχωρούσαν<br />μέχρι<br />Που με συνάντησαν εντός μου<br />ξαπλωμένο<br />να έχω ξεχαστεί<br />κοιτάζοντας τα σύννεφα<br />να βόσκουν σε γαλάζιους ουρανούς και<br />Να αλλάζουν σχήματα<br />- "Τι κάνεις εδώ;" μου είπαν<br />- Ξεχάστηκα. Θέλετε να το πείτε "άρνηση";<br />Αρνήθηκα λοιπόν να<br />Αρνήθηκα<br />Σταμάτησα. Κι έτσι με βρήκατε.<br /><br />Ήθελα καιρό τώρα να στο πω:<br />ό,τι βλέπω με βλέπει<br />ό,τι ακούω με ακούει<br />ό,τι λέω<br />Υπάρχει<br /><br />***<br />ο πίνακας είναι του Αργεντινού Antonio Berni<br />Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-80648020702391575172023-11-28T13:22:00.003+02:002023-11-28T13:22:56.731+02:00Το ποίημα μέσα μου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikuh_trwgm7bJV6dhwETE1P26rs5SHftri4U6OqIU9WWMoXd7BT9kI44DY9wl-4F9Q5BqCrbEM7NCJ5GOYGhHGPjJg5BmM9zrEX2tc4EQV8gK6WNUN6tmNp18lgc9j7QPZKSFWsbchvcWoE15j7jsG63_O8ry_-QkrAxZKIWgolf06-KNDgBw-d2T4RlM/s1073/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82%20%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="597" data-original-width="1073" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikuh_trwgm7bJV6dhwETE1P26rs5SHftri4U6OqIU9WWMoXd7BT9kI44DY9wl-4F9Q5BqCrbEM7NCJ5GOYGhHGPjJg5BmM9zrEX2tc4EQV8gK6WNUN6tmNp18lgc9j7QPZKSFWsbchvcWoE15j7jsG63_O8ry_-QkrAxZKIWgolf06-KNDgBw-d2T4RlM/w400-h223/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82%20%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div><div>Ω σιωπή</div>Ω απουσία<br />Ω μοναξιά<br /><br />Ένα τόπι κυλάει ασταμάτητα στο στόμα μου<br />κυνηγώντας τις λέξεις που φύλαξα εκεί<br />θα τις κόψω σε κύβους<br />και θα χτίσω με αυτούς<br />ψηλά λευκά κάστρα<br />σαν κρεμασμένα φαντάσματα<br />στης νύχτας τη σκάλα.<br /><br />Ω ποίηση<br />Μεταπράττεις το ανείπωτο...<br /><br /><div>***<br />το έργο είναι του Χριστόφορου Κατσαδιώτη</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-66598243715076208142023-11-23T14:02:00.001+02:002023-11-23T14:02:10.563+02:00Το ποίημα της Ρούμπης<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFAd7UWkcdYHEs4FZkrH3T1Q_PjpAAxb14cvuE-5YW2l_Z1OBp4CHbkBY79hTl5JpDlL7Bo03YIna4yca7ysEyoPvm4N5s4jSnpelRld1py0i8LpsamKWtxqw3OLTX-T8UW3by8UGQsEq00DV3Q5sAOpJwG9BmlbhtdZKn44RO60FUN3noCjz1qx2W_G0/s600/2007_Catalog_2007-6-compressor.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="560" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFAd7UWkcdYHEs4FZkrH3T1Q_PjpAAxb14cvuE-5YW2l_Z1OBp4CHbkBY79hTl5JpDlL7Bo03YIna4yca7ysEyoPvm4N5s4jSnpelRld1py0i8LpsamKWtxqw3OLTX-T8UW3by8UGQsEq00DV3Q5sAOpJwG9BmlbhtdZKn44RO60FUN3noCjz1qx2W_G0/w374-h400/2007_Catalog_2007-6-compressor.jpg" width="374" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div><div>Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό:</div>να μείνει πίσω, στον καθρέφτη,<br />το είδωλό της - ενώ<br />εκείνη άνοιξε την πόρτα<br />και βγήκε στο δρόμο βιαστική.<br />Ύστερα, κάποια στιγμή, ξέχασε<br />το χέρι της σε μια χειραψία<br />και δεν το αναζήτησε παρά ώρες μετά <br />κι ενώ η φωνή της είχε μείνει<br />εκκρεμής σε μια ερώτηση<br />και τα στήθη της είχαν πάρει<br />διαφορετικές κατευθύνσεις<br />κάνοντας πως δεν γνωρίζονται<br />μέσα στη βολική για τέτοιες περιπτώσεις<br />βουή του κόσμου,<br />συνέχισε να τεμαχίζεται σε αόριστους<br />συμβολισμούς.<br />Και πάλι, αναρωτιέμαι:<br />ποιοι μαζεύουν τελικά τα διαμελισμένα μας μέλη και πού τα πετούν;<br />Ποια χωματερή σκεπάζει τις ξεχασμένες μας ζωές;<div><br />***<br />ο πίνακας είναι του Δημοσθένη Κοκκινίδη</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-57286344169072906492023-10-29T18:21:00.005+02:002023-10-29T18:21:35.460+02:00Το ποίημα της Κατερίνας<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEionZ1tjzHumzFjP-31rNvFSL0nAAms54X4XpMd79VXQTaDJU-1-IJnpWP1ErxCHoMii2U8LVyULgjWlDug4l2VLZergQ5Y_Ix7W6yxv0rQdW-GetwJBvuoIDjjSZulKDZEBD1Y4QvztLdjfsg92U4gs-bJ0RWgWZaPLYvdV5hjF_-WxhcvefmoHIAvou4/s781/Mona%20Lisa.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="436" data-original-width="781" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEionZ1tjzHumzFjP-31rNvFSL0nAAms54X4XpMd79VXQTaDJU-1-IJnpWP1ErxCHoMii2U8LVyULgjWlDug4l2VLZergQ5Y_Ix7W6yxv0rQdW-GetwJBvuoIDjjSZulKDZEBD1Y4QvztLdjfsg92U4gs-bJ0RWgWZaPLYvdV5hjF_-WxhcvefmoHIAvou4/w400-h224/Mona%20Lisa.png" width="400" /></a></div><br /><p></p>Οι συγγενείς συλήσαν ό,τι<br />πραγματικής αξίας βρήκαν στο σπίτι<br />μετά το θάνατό της<br />ακόμη και τα βιβλία <br />τα παπούτσια της<br />κάτι λίγα μπιμπελό <br />σωριασμένα σε ένα κομό σαν νεκροί σε πεδίο μάχης<br />βρήκαν νέους ιδιοκτήτες.<br />Κι όταν με όλα αυτά κάπως ξεμπέρδεψαν,<br />κλείδωσαν το σπίτι<br />και φύγαν.<br />Έμεινε μόνο -<br />ίσως ξεχάστηκε -<br />η παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της<br />σε τρία τέταρτα και με πλάγιο φως<br />κρεμασμένη δίπλα στην πόρτα<br />να χαμογελάει ευτυχισμένη στο φακό<br />σαν να αγνοούσε όσα αναπόφευκτα<br />θα 'ρθουν μετά από χρόνια,<br />μετά τις ολόφωτες σκηνές,<br />τα χειροκροτήματα στο σκοτάδι,<br />τις ακριβές τουαλέτες και τα εντυπωσιακά καπέλα<br />και τα νεανικά κορμιά<br />και τα λάγνα βλέμματα<br />και πίσω της θολή να κοιτάζει διφορούμενα μια Μόνα Λίζα.<br />Είναι παράξενο: δύο<br />γυναίκες μόνες σε ένα εντελώς άδειο σπίτι<br />των βορείων προαστίων<br />να αρνούνται την έξοδο<br />απόγευμα του Οκτωβρίου<br />του δύο χιλιάδες είκοσι τρία.<div><br />***<br />Λεπτομέρεια από τη "Mona Lisa" του Leonardo da Vinci</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-73705776030866957432023-10-17T13:05:00.004+03:002023-10-17T13:05:29.483+03:00To ποίημα της Στελλίτσας<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsUR7XaKOAcLzTZlLNM2iejMS3KQ8kwOFYWfBp20MyTDon_P4StP_LfNqDthrbgH88Sr9oB9Z8OxnUosNozdREMz_cF0BvpqGTDKZb6T5_EW6RNWXo61A_PJ9sHD4r_NCtMD_c8d7lstYTB3NNu9hTe4hObpNwCBiF06IqJc526K-xbkAN5EU51w3LTXA/s640/391734781_10229829856105642_1913973120508852442_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="640" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsUR7XaKOAcLzTZlLNM2iejMS3KQ8kwOFYWfBp20MyTDon_P4StP_LfNqDthrbgH88Sr9oB9Z8OxnUosNozdREMz_cF0BvpqGTDKZb6T5_EW6RNWXo61A_PJ9sHD4r_NCtMD_c8d7lstYTB3NNu9hTe4hObpNwCBiF06IqJc526K-xbkAN5EU51w3LTXA/w400-h319/391734781_10229829856105642_1913973120508852442_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>Ξεφλούδισε τους δρόμους<br />σκάψε βαθιά κάτω<br />απ' το δέρμα της ασφάλτου<br />Κάθε στιγμή<br />σε κάθε εκατοστό <br />θα βρεις έναν προηγούμενο προορισμό<br />που κάποιος χάραξε και κάποιος ακολούθησε.<br />Κι ύστερα<br />σκέπασέ τα όλα<br />οι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά<br />Αρνήσου τους δρόμους<br />γιατί μια μέρα θα τους διαγράψει η σκόνη του χρόνου<br />και θα ξεχαστούν οι μάταιοι προορισμοί.<br />Δεν υπάρχουν δρόμοι φίλε μου.<br />Μόνο διαβάτες<div><br />***</div><div>ο πίνακας είναι του Νίκου Χουλιαρά</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-80955559713927468582023-10-13T10:17:00.002+03:002023-10-13T10:17:17.990+03:00Το ποίημα της Φρόσως<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRPuRa0RBt24TV1qv0ls3B4veTidzBhoKU1zfyPAeng4zrET2FVT3cG-QB-_pgm980v0O_Epw5WjJjBpmjmwlqxTr-nWaMQp9-NI3qyAL-gG_9eSGGFB5jzHOEqt3gus00HHdaSW7M2ENYZDGyb9pGAkfNlcOOhldO0BZWoqieQBDAiwS8Iypcc6M1oeY/s1408/%CE%94.%CE%94%CE%99%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%A4%CE%96%CE%97%CE%A3-1949-1978.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1408" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRPuRa0RBt24TV1qv0ls3B4veTidzBhoKU1zfyPAeng4zrET2FVT3cG-QB-_pgm980v0O_Epw5WjJjBpmjmwlqxTr-nWaMQp9-NI3qyAL-gG_9eSGGFB5jzHOEqt3gus00HHdaSW7M2ENYZDGyb9pGAkfNlcOOhldO0BZWoqieQBDAiwS8Iypcc6M1oeY/w284-h400/%CE%94.%CE%94%CE%99%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%A4%CE%96%CE%97%CE%A3-1949-1978.jpg" width="284" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div>Θα γράψω ένα ποίημα για την Οδό Θεσσαλονίκης<br />έναν ασήμαντο δρόμο μιας<br />ασήμαντης γειτονιάς.<div><br />Σας έχω πει για τα στοιχισμένα δέντρα<br />στη μια πλευρά του.<br />Τώρα θα μιλήσουμε<br />για το άλλο του μισό:<br />σκονισμένα μηχανουργεία<br />κλειστά καφέ<br />συνεργεία<br />ραγισμένα σπίτια<br />σχολές μαγειρικής<br />μάντρες υλικών<br />βιοτεχνίες <br />σπασμένοι άνθρωποι<br />περπατούν κρύβονται φτερουγίζουν<br />Και μια μεγάλη αποθήκη<br />χάσκει στου μεσημεριού το αδυσώπητο φως<br />Εκεί ψύχονται χιλιάδες προϊόντα<br />κι ύστερα διανέμονται στις αγορές<br />του κόσμου<br />Τρομακτικά φορτηγά κάθε μέρα<br />περιμένουν το φορτίο τους να πάρουν<br />ή να αδειάσουν το μέσα τους εκεί<br />οι οδηγοί παραμένουν στην καμπίνα τους<br />κι από ψηλά αδειάζουν τις ράθυμες ροχάλες τους<br />στην άσφαλτο<br />με αναμμένες μηχανές και σβησμένα όνειρα<br />Κάποια στιγμή βγαίνουν έξω<br />και κρύβονται πίσω από το φορτηγό τους και κατουράνε<br />ενώ τα τραίνα περνούν<br />Θα μπορούσα να πω πως είναι βέβαια<br />πιο ενδιαφέρον <br />το χονδρεμπόριο από την τέχνη,<br />έχει περισσότερη κίνηση<br />περισσότερη ορμή, θόρυβο<br />εμφατική αναμονή<br />τεράστια σκηνικά<br />επικές εισόδους και εξόδους<br />(από την οδό Θεσσαλονίκης<br />περνούν καθημερινά<br />σπουδαστές της δραματικής τέχνης)<br />Αλλά στα ποιήματα τέτοια πράγματα δεν λέγονται -<br />ίσως από κάποια συντεχνιακή αλληλεγγύη.<br />Κι ύστερα είναι οι ίσκιοι αυτού του δρόμου:<br />μήνες τώρα ένας άνδρας, κάθε πρωί,<br />κάθεται στην άκρη <br />βγάζει τα παπούτσια του<br />και ανθίζει ένα λουλούδι που κρατά στο χέρι του.<br />Τα μεσημέρια κουρασμένες γυναίκες <br />από τις βιοτεχνίες σκορπούν<br />όπως τα γυαλιά ενός σπασμένου ποτηριού.<br />Χαρούμενοι σπουδαστές μαγειρικής<br />θλιμμένοι σπουδαστές του δράματος<br />περνούν και χάνονται<br />Κάποιοι εργάτες<br />ντύνουν την πρόσοψη ενός κουρασμένου κτιρίου<br />με τεράστια πράσινα πανιά<br />σκαρφαλωμένοι σε σιδερένιους σκελετούς<br />κι όσο εκείνοι γυμνώνονται στην κάψα του ήλιου<br />τόσο το κτίριο τους κουκουλώνει.</div><div><br />Η οδός Θεσσαλονίκης είναι αδιέξοδος<br />απότομα τελειώνει λίγο μετά το ποτάμι<br />χωρίς λόγο σταματά<br />- σαν τη ζωή μου<br />γι' αυτό μια μέρα θα την κάνω ποίημα.<div><br />***<br />Ο πίνακας είναι του Διαμαντή Διαμαντόπουλου</div></div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-34506159000198024682023-10-02T11:37:00.001+03:002023-10-02T11:37:00.146+03:00Το ποίημα του Θάνου<p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAHqcgZDEseQSY12TM4ICPvd6PQehZjiH1tSnFTv3ryyi0Mf11mMHSHdxsTqiW4fGCItkGiXcs-UZ9IdGFIiMdQxCV2zYV40W3xLsGUbzJMW5ITiiddcGptazTt4bAkmNpxMNC_wwoj1Ic6VAR9nQdHSoQSXwfVvWdGm9KAMoq4t8zL7p5DJtN_KKG9a4/s469/Pechstein-Killing-Banquet-469x384.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="384" data-original-width="469" height="262" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAHqcgZDEseQSY12TM4ICPvd6PQehZjiH1tSnFTv3ryyi0Mf11mMHSHdxsTqiW4fGCItkGiXcs-UZ9IdGFIiMdQxCV2zYV40W3xLsGUbzJMW5ITiiddcGptazTt4bAkmNpxMNC_wwoj1Ic6VAR9nQdHSoQSXwfVvWdGm9KAMoq4t8zL7p5DJtN_KKG9a4/s320/Pechstein-Killing-Banquet-469x384.jpg" width="320" /></a></p><br /><p></p>Λέω<br />"Γράφουμε ποιήματα<br />όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους<br />στα μισά του φθινοπώρου".<div><br />Γιατί τι άλλο είναι η ποίηση<br />παρά οι συνέπειες<br />μιας μάχης που δεν κερδήθηκε;<div><br />***<br />το χαρακτικό είναι του Max Pechstein</div></div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-86403188022799638252023-09-27T10:16:00.003+03:002023-09-27T10:16:46.298+03:00Το ποίημα της Παυλίνας<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDZU9cRPvnjNeMihuyFmR8ZIVxCHPegqQBLCee8MJpD8nMYTxdp1blO0MqYe1UJcx32-SopOTwzesSNUNnzSJIpWAD1r6QQzArCDYOgAd8JLDrqZiGa8BrTm8wTn7273BOVtSNrSmxwFB9qvArbjD4LhMQ1I3qZRQkbA6LiyIRshA424S8VUi0j83wp48/s600/restricted.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="451" data-original-width="600" height="301" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDZU9cRPvnjNeMihuyFmR8ZIVxCHPegqQBLCee8MJpD8nMYTxdp1blO0MqYe1UJcx32-SopOTwzesSNUNnzSJIpWAD1r6QQzArCDYOgAd8JLDrqZiGa8BrTm8wTn7273BOVtSNrSmxwFB9qvArbjD4LhMQ1I3qZRQkbA6LiyIRshA424S8VUi0j83wp48/w400-h301/restricted.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>Βρωμοκαρυδιές, χαρουπιές,<br />ένα άρρωστο πλατάνι,<br />μια ροδιά, ελιές, ένα γιούκα<br />πεύκα και μια αιχμηρή ακακία <br />και πολλά καλάμια - σαν μουτζούρες<br />σε παιδικό μπλοκ ιχνογραφίας - <br />Μαζί τους περπατώ πρωί-πρωί<br />δίπλα στη γραμμή<br />που διαμελίζει τη μέρα<br />Τα δέντρα στοιχίζονται στο βίαιο πέρασμά του τραίνου<br />αποδίδοντας ανεξήγητες τιμές<br />στις ράγες που τρίζουν<br />στα αστέρια που τσακίζονται<br />στη φωνή μου που χορεύει ματωμένη<br />Σταματώ μπροστά στο πλατάνι<br />"Σήκω" του λέω, "ήρθε η σειρά μου"<br />Κι εκείνο τεντώνεται για λίγο<br />και φεύγει χωρίς αντίρρηση<br />και χάνεται στης νέας μέρας τη βουή.<br />Και στέκομαι τώρα εγώ στη θέση του<br />μια νέα, μικρή μανταρινιά<br />στην οδό Θεσσαλονίκης<div><br />***<br />ο πίνακας είναι του Jackson Pollock</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-17452148093742135592023-09-14T12:22:00.006+03:002023-09-14T12:22:30.249+03:00Το ποίημα της Χιονάτης<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX7iJ0ZAx8Bd9--vNjUYlxv06No50Fmq8ZbyIrD5UHnCKNjdXYJS8eBhXwibAmtMbbY8U79axFQWm4gklu5v4KFqqM60E2rYaANw-4LrEOAv8wC0N3bT3Wye3xdNHVmUpsHwoNmvlEDnjzS5rbt6ecABPpIiKLSV5Dn19OlXI1MdSD_EPgTR2dxijL3s0/s1100/EnglishName_LeVicinal_-PaulDelvaux-SurrealismPainting_068054ee-ed7c-4334-8d26-efc45be36df8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="784" data-original-width="1100" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX7iJ0ZAx8Bd9--vNjUYlxv06No50Fmq8ZbyIrD5UHnCKNjdXYJS8eBhXwibAmtMbbY8U79axFQWm4gklu5v4KFqqM60E2rYaANw-4LrEOAv8wC0N3bT3Wye3xdNHVmUpsHwoNmvlEDnjzS5rbt6ecABPpIiKLSV5Dn19OlXI1MdSD_EPgTR2dxijL3s0/w400-h285/EnglishName_LeVicinal_-PaulDelvaux-SurrealismPainting_068054ee-ed7c-4334-8d26-efc45be36df8.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>Μαμά;<br />Θα με σκεπάσεις απόψε που πέθανες;<br />Φοβάμαι να κοιμηθώ<br />Ένας δράκος με μεγάλα λερωμένα δόντια με κυνηγά<br />η ουρά του διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του: <br />σπίτια<br />γιορτές<br />ταξίδια<br />αγκαλιές<br />Τα τεράστια μάτια του με πίνουν και δεν χορταίνουν<br />- νομίζω θα πνίξουν μέσα τους και τον ήλιο<br />και τα πουλιά<br />και τα σύννεφα<div> <br />Θα με φιλήσεις μαμά;<br />Θα μαραθώ χωρίς την υγρασία των φιλιών σου<br />τα χέρια μου θα πέσουν<br />θα κοπούν<br />θα λυγίσει ο κορμός μου<br />κι ύστερα ανήμπορος να σηκωθώ<br />θα κείτομαι στο κρεβάτι μου<br />μυρμήγκια, σαύρες, ονίσκοι κι εφιάλτες<br />θα γαργαλάνε την ψυχή μου<br />και θα της κόβουν μικρά αόρατα σχεδόν κομμάτια<br />μέχρι ολωσδιόλου να εξαφανιστώ</div><div><br />Θα με φιλήσεις;<br />Η ανάσα σου πάντα με νανούριζε<br />Μύριζε γιασεμιά<br />κι αεράκι θαλασσινό<br />και γλυκό συκαλάκι με αμύγδαλο καρφωμένο στη σάρκα του<br />και γαρύφαλλο<br />κι ο ιδρώτας του κορμιού σου ήταν το μαγικό φίλτρο<br />που με προστάτευε από τις μάγισσες<br />κι από όσα με λερώνουν κάθε μέρα<br />και σκούπιζες εντός μου τις γωνίες που μαζεύονταν<br />τα πεσμένα φύλλα<br />οι πεσμένες λέξεις<br />τα πεσμένα σχέδια <br />οι πεσμένοι άνθρωποι που αγάπησα</div><div><br />Γιατί δεν μιλάς τώρα που πέθανες;<br />Δεν θα μου πεις καληνύχτα;<br />Κι είναι μεγάλη η νύχτα στο εξής<br />κι εγώ ξαγρυπνώ<br />κι η ουρά μου διαλύει τα πάντα στο πέρασμά μου<br />και καταπίνω (χωρίς να χορταίνω) αγκαλιές<br />και καίω τα χέρια μου σε μεγάλες φωτιές<br />που δεν με ζεσταίνουν<br />- κρυώνω μαμά<br />κι η ανάσα μου μυρίζει σαπισμένα φύλλα<br />και νεκροί βάτραχοι</div><div><br />Μαμά.<br />Θα σε σκεπάσω εγώ απόψε που πέθανες<br />Με χώμα<br />Μια μέρα θα φυτρώσει μια συκιά<br />στο αιώνιο κρεβάτι σου<br />κι εγώ θα κοιμάμαι στον ίσκιο της<br />κι όταν ξυπνώ θα κόβω τους καρπούς της<br />και θα τους τρώω<br />και θα 'χουν στη σάρκα τους καρφωμένο ένα αμύγδαλο<br />και γαρύφαλλο</div><div><br />***<br />ο πίνακας είναι του Paul Delvaux</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-15502418281130627262023-09-08T09:00:00.002+03:002023-09-08T09:00:00.128+03:00Το (πεζό) ποίημα της Κέλλυς<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoZndNwMl4VM9lXlh0j5hN3TZDZL0teKOEY464Mpne0GJmFNRR9jiFZQQxMq-z6xE-IklzRfrD4o9PhDNS_90Was7umctXXAy9d-Z3WE0o7hzYEV5RJdDzfjEoJVrchktkDqt9kE8UK_RaK8SwcrwrL9ji9Y_yAWNgov2U-IyQuTZhbylwVvfzPGei2Us/s1000/nikos-xatzikiriakos-gigas17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="607" data-original-width="1000" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoZndNwMl4VM9lXlh0j5hN3TZDZL0teKOEY464Mpne0GJmFNRR9jiFZQQxMq-z6xE-IklzRfrD4o9PhDNS_90Was7umctXXAy9d-Z3WE0o7hzYEV5RJdDzfjEoJVrchktkDqt9kE8UK_RaK8SwcrwrL9ji9Y_yAWNgov2U-IyQuTZhbylwVvfzPGei2Us/w400-h243/nikos-xatzikiriakos-gigas17.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;">Αυτό, που στριμώξαμε τα καλοκαίρια μας σε λίγες μέρες του Αυγούστου, το λες και ανεπίστρεπτη απώλεια της παιδικότητας. Παλιά κυνηγούσαμε τζιτζίκια, της λέω. Τώρα μας κυνηγούν αυτά. Μας βγάζουν τα φτερά και μας αφήνουν να απορούμε μέσα στ' ακίνητα μεσημέρια.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">***</div><div style="text-align: justify;">Ο πίνακας είναι του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-23562289621323170842023-09-02T09:00:00.003+03:002023-09-02T09:00:00.151+03:00Το δικό μου ποίημα <p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWEt8u4z7W4DOWmOghsYjDrMyJdqqh6T5nV41NfPIdFsHkbJO0bcpka-XxBxLinH2a1CcGNjV2CFLjcDs7DOnZvxRLdapLz3NhhB8NmUo7_ShZhJgUlRH4UvFzw0HuE4wf6CNhh9U2OV4HjxImzwZsdDJNWLHMsM9xbYrJI6iRIdHbaIt56-LiXDSHZvU/s703/371037838_10229459906657137_8517870543121465778_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="703" data-original-width="526" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWEt8u4z7W4DOWmOghsYjDrMyJdqqh6T5nV41NfPIdFsHkbJO0bcpka-XxBxLinH2a1CcGNjV2CFLjcDs7DOnZvxRLdapLz3NhhB8NmUo7_ShZhJgUlRH4UvFzw0HuE4wf6CNhh9U2OV4HjxImzwZsdDJNWLHMsM9xbYrJI6iRIdHbaIt56-LiXDSHZvU/s320/371037838_10229459906657137_8517870543121465778_n.jpg" width="239" /></a></div><br /><p></p>Στην ντουλάπα μου σκυμμένος ξανά<br />- τα πρώτα χρόνια ήταν πιο εύκολο:<br />υπήρχε άπλετος χώρος<br />δεν χρειαζόταν να ταξιθετήσω τις εικόνες μου<br />σε είδη και υποκατηγορίες αισθημάτων<br />ούτε ίσως να κρύψω σε μυστικές καταπακτές κάποιες από αυτές.<div><br />Πάντα μάζευα όσα έβλεπα κι έπρεπε<br />να κρατηθούν<br />για ένα λόγο απροσδιόριστο μεν<br />αλλά επιτακτικό:<br />ιδρωμένα πρόσωπα<br />τρίγωνες νύχτες σε καλοκαιρινές αυλές<br />σηκωμένους γιακάδες<br />εκατοντάδες δάχτυλα<br />ξερόχορτα, νεκρά έντομα και χείλη<br />τοίχους με πεσμένους σοβάδες<br />τρένα (κυρίως αυτά που φεύγαν)<br />στήθη, κάστρα και κοχύλια<br />κουτσές λέξεις και χαλασμένες<br />από τα χρόνια φωτογραφίες.</div><div><br />Πόσες και πόσες εικόνες<br />δεν αποθήκευσα εκεί<br />στην αρχή για να τις βρίσκω<br />ύστερα για να μην τις χάσω<br />τώρα πια για να μην βρεθούν<br />ποτέ.</div><div><br />Σκυμμένος πάλι λοιπόν<br />στην ντουλάπα με τις φωτογραφίες<br />της ζωής μου<br />Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ<br />τι ήρθα να κάνω εδώ.<br />Κάτι να κρύψω;<br />Κάτι να βρω;<br />Στην αγωνία μου επάνω<br />να θυμηθώ<br />άφησα το χέρι μου.<br /><br />Έπρεπε να το έχω κάνει από την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα αυτή την ντουλάπα.<br /></div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-47187105733964430992023-08-28T20:34:00.004+03:002023-08-29T23:16:53.922+03:00Το ποίημα του Adam<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-IffCNtfqT1vWMP89NNdglLhPfb8AkJEUU7kPRIQNdhJPOeljvBhUBOXB5TIg6xapuyyysdqItDAzrkclk9DE2L26OLAnG49I7l2B0KafRKQo3wRedAVZ9qYUrSucYw6bpx3W3ihrbIxfOzNKbvkDiX_iSNN8s2EhG5Wg0y3Rv6C_xsERxJjeFup7D3Q/s1211/kar.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1211" data-original-width="900" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-IffCNtfqT1vWMP89NNdglLhPfb8AkJEUU7kPRIQNdhJPOeljvBhUBOXB5TIg6xapuyyysdqItDAzrkclk9DE2L26OLAnG49I7l2B0KafRKQo3wRedAVZ9qYUrSucYw6bpx3W3ihrbIxfOzNKbvkDiX_iSNN8s2EhG5Wg0y3Rv6C_xsERxJjeFup7D3Q/w298-h400/kar.jpg" width="298" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><div class="separator" style="clear: both;">Πάντα άκουγα με ενδιαφέρον </div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;">αυτούς που σιωπούν</div><div class="separator" style="clear: both;">Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε σε όλα</div><div class="separator" style="clear: both;">Αλλά - όσο κι αν μοιάζει τετριμμένη παραδοξολογία,</div><div class="separator" style="clear: both;">η φωνή κρύβει στην προσπάθεια της να πείσει</div><div class="separator" style="clear: both;">η σιωπή ανυπεράσπιστη σε καλεί, αν θες, να την ακούσεις.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">Ξαπλωμένος στη σκιά του σχίνου μου</div><div class="separator" style="clear: both;">αφήνω τον άνεμο του Αυγούστου να με ξεφλουδίσει με τη φωτεινή αλμύρα του.</div><div class="separator" style="clear: both;">Πέρα κι απ' τη σιωπή, τα ελληνικά καλοκαίρια</div><div class="separator" style="clear: both;">εξηγούν όσα κι αυτή ακόμα αδυνατεί να περιγράψει.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">Δεν ξέρω αν ο Αύγουστος είναι το κουκούτσι του λόγου,</div><div class="separator" style="clear: both;">αλλά θα τον φυτέψω στο χώμα βαθιά</div><div class="separator" style="clear: both;">εξασφαλίζοντας χωρίς αντιρρήσεις</div><div class="separator" style="clear: both;">τη σιωπή μου.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">***</div><div class="separator" style="clear: both;">ο πίνακας είναι του Σπύρου Λύτρα</div></div><p style="text-align: center;"><br /></p>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-41062793823083890492023-08-24T20:25:00.001+03:002023-08-24T20:25:00.144+03:00Το (μικρό) ποίημα του Άκη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPtDtuDSKLXEUeVladvynDQ1lbeuLRJM3A8cFdadweqA3zBnCbyhDAo3-eZfB0JnX_5RMKmQQzz5VzEOSVbTXH3jq7EXGat9YojMDzZvd4M8ufD0bx0UhcpbKXrrAvXQSIW6nVZoMf2Pci_CsIXB18imnEvQOqi--GBxHJF8MpbaEwl3S01Ov2ETixX8Q/s1200/image-asset.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="782" data-original-width="1200" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPtDtuDSKLXEUeVladvynDQ1lbeuLRJM3A8cFdadweqA3zBnCbyhDAo3-eZfB0JnX_5RMKmQQzz5VzEOSVbTXH3jq7EXGat9YojMDzZvd4M8ufD0bx0UhcpbKXrrAvXQSIW6nVZoMf2Pci_CsIXB18imnEvQOqi--GBxHJF8MpbaEwl3S01Ov2ETixX8Q/w400-h261/image-asset.jpeg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div> Μύρισε το γιασεμί<br />και τσαλακώθηκα<br />παλεύω να με ισιώσω ξανά<br /><br />Πώς θα κυκλοφορήσω έτσι;<div><br /></div><div>***</div><div>ο πίνακας είναι του Henri Rousseau</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-24042762173276097072023-08-20T20:25:00.002+03:002023-08-20T20:25:23.324+03:00Το ποίημα του Αργύρη<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZAgnv4YM5oqwSAog8zBdMfNbLYj-gXcGtfKLS-aJkgY6xxtPfaZEgL4SbPnSUW2i7tmxDOjhb3vRC4S8Bjhj60nnZPsFl7ZYlcl94oueRi2IPr4xDKHXU-yczT3SFpSr5o3amAp2yspY8cHmufmfAst4wbM7XlL5LL5GibFXJQlqcZlT9QYe9T2-70Ag/s703/365989090_10229341749143273_2816534874188297877_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="703" data-original-width="526" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZAgnv4YM5oqwSAog8zBdMfNbLYj-gXcGtfKLS-aJkgY6xxtPfaZEgL4SbPnSUW2i7tmxDOjhb3vRC4S8Bjhj60nnZPsFl7ZYlcl94oueRi2IPr4xDKHXU-yczT3SFpSr5o3amAp2yspY8cHmufmfAst4wbM7XlL5LL5GibFXJQlqcZlT9QYe9T2-70Ag/s320/365989090_10229341749143273_2816534874188297877_n.jpg" width="239" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><div class="separator" style="clear: both;">Πριν πολλά χρόνια</div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;">πέθανα στο υπόγειο του σπιτιού μας</div><div class="separator" style="clear: both;">ήταν νομίζω κάποιο μεσημέρι του καλοκαιριού</div><div class="separator" style="clear: both;">διάβαζα ξαπλωμένος ένα βιβλίο</div><div class="separator" style="clear: both;">ώσπου μια τεράστια πλημμύρα μέσα μου</div><div class="separator" style="clear: both;">σήκωσε πελώρια κύματα</div><div class="separator" style="clear: both;">και με έπνιξε.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">Πριν πολλά χρόνια πέθανα</div><div class="separator" style="clear: both;">σηκώνοντας το χαλάκι της ζωής μου</div><div class="separator" style="clear: both;">αποκάτω μ' έχουν θαμμένο</div></div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-39576587627288867092023-08-08T11:22:00.002+03:002023-08-08T11:22:59.566+03:00Το ποίημα του ανώνυμου άνδρα δίπλα μου στο τραίνο<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQkWAx1DJqSsr4kHwoUWrx5FNu9lL_pfb0L3P4qN624f4w-VdFQdmkDwYo-DQJHJbYXgNxWcKa3ZHU9I94kSzwxVRRL9VM5URqzLbvvJE7oCfjElr4-jJ3Pl46Nb3MkDPVPJGkhslXOSFs6c6xxfuuIRHYMHcTAhC84s7pf28Q7qawfAKKMq-kqzmMDDc/s640/364140973_10229302977294001_8058427007565562331_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="532" data-original-width="640" height="333" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQkWAx1DJqSsr4kHwoUWrx5FNu9lL_pfb0L3P4qN624f4w-VdFQdmkDwYo-DQJHJbYXgNxWcKa3ZHU9I94kSzwxVRRL9VM5URqzLbvvJE7oCfjElr4-jJ3Pl46Nb3MkDPVPJGkhslXOSFs6c6xxfuuIRHYMHcTAhC84s7pf28Q7qawfAKKMq-kqzmMDDc/w400-h333/364140973_10229302977294001_8058427007565562331_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><br />Κάθισε ήσυχα δίπλα μου<br />όπως το σύννεφο στις πλαγιές των βουνών<br />ακουμπώντας τα χέρια του στα δικά μου<br />την ανάσα του στην ανάσα μου<br />την απελπισία του στη απελπισία μου<br />ίσως απλά να ήταν κενή η θέση <br />κι αυτός ένας επιβάτης του τραίνου<br />που από κάπου ερχόταν και κάπου πήγαινε<br />μόνος<br />τραυματισμένος<br />από έρωτα ή από πόλεμο<br />φτιαγμένος από δάκρυα<br /><br />όσοι αγάπησαν<br />χαϊδεύουν των βουνών τις πλαγιές<br />και στους επόμενους σταθμούς κατεβαίνουν.<p></p><div>***</div><div>Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-25320344677177874282023-06-23T12:39:00.002+03:002023-06-23T12:39:35.881+03:00Ω! Τι υπέροχη εκδρομή!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0HTPu9KOi8lUVhsuu1_GUwuYxM1QiPpjif8QrYXSre6BOWmPaDFSmPW7NJt4ArRDfQ_bRpnwUre6bRSx3ZMzlrlGfYrGcMngZ3lkJcjgbsF8j6aXmdqzOmqLrfdaHUB367O1iezVTXhrw22utKZBsH4_YL63hFsa1qkjXwTudR6xT7kls8WjuU7E1xn4/s1119/IMG_20230620_0001.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1119" data-original-width="762" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0HTPu9KOi8lUVhsuu1_GUwuYxM1QiPpjif8QrYXSre6BOWmPaDFSmPW7NJt4ArRDfQ_bRpnwUre6bRSx3ZMzlrlGfYrGcMngZ3lkJcjgbsF8j6aXmdqzOmqLrfdaHUB367O1iezVTXhrw22utKZBsH4_YL63hFsa1qkjXwTudR6xT7kls8WjuU7E1xn4/w273-h400/IMG_20230620_0001.jpg" width="273" /></a></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το να γράφεις εν θερμώ σε κάνει ευάλωτο στην κατακλυσμιαία υπερβολή του συναισθήματος. Το να περιμένεις την αποστασιοποίηση του χρόνου για να περιγράψεις ή να κρίνεις, συνήθως επιφέρει τη λήθη σε όσες ρωγμές σου προκάλεσε αυτό που διάβασες. Εγώ θα γράψω εν θερμώ. Την "Υπέροχη Εκδρομή" του Άρη Μαραγκόπουλου (Τόπος, 2023) τη διάβασα στον ηλεκτρικό (Άνω Πατήσια-Μοσχάτο) και στο τρόλλεϋ (το 5: στάσεις Αγ. Βαρβάρα- Γεωργούλια) το μήνα Ιούνιο. Θα πρέπει εδώ να πω πως κάποιες φορές έχασα τις κανονικές στάσεις, κατέβηκα σε επόμενες και μεθεπόμενες κι αυτό ήταν ένα πρόβλημα, καθώς έφτανα αργοπορημένος στη δουλειά ή στο σπίτι μου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><div style="text-align: justify;">Αν "η πλοκή δεν είναι είναι το παν του κειμένου", αν η ψυχή ενός κειμένου είναι η συνάντηση του συγγραφέα με τον αναγνώστη σε ένα μνημόσυνο-εκδρομή, η "Υπέροχη Εκδρομή" του Μαραγκόπουλου είναι ακριβώς αυτό. Η "Εκδρομή" είναι η συνέχεια του "Φλλσστ" (Τόπος, 2020), του προηγούμενου βιβλίου που αγαπήθηκε ιδιαίτερα και βραβεύτηκε. Όσοι ήρωες επέζησαν από εκείνη την ιστορία, και κάποιοι από αυτούς που πέθαναν εκεί, συνεχίζουν σε αυτήν μαζί με κάποιους (διπλά) νέους. Στο πρώτο κινούμαστε την περίοδο 2012-2016 στην Ελλάδα, στο δεύτερο ένας γαμημένος σαβανοτραχανάς έχει καταπλακώσει τον ουρανό και τη ζωή των ανθρώπων από το 2016 ως το 2020.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η "Εκδρομή" είναι μια έκρηξη τρυφερότητας. Ο Μαραγκόπουλος δεν παραιτείται στιγμή, αλλά ταυτόχρονα είναι γλυκός, βαθιά συμπονετικός, αιμάσσει και σφάζει, κατανοεί κι αντιστέκεται, εντρυφεί κι αναιρεί, κατατέμνει και συνθέτει, μεταμορφώνει και γδύνει, υπαινίσσεται και λεπτολογεί. Αν κάπως το "Φλλσστ" λειτουργούσε σαν πολιτικό παραμύθι με ευτυχισμένο τέλος, εδώ όλα ξηλώνονται και μπροστά σου παραδίδονται οι κλωστές, με αυτές θα φτιάξεις πάλι μια ιστορία να χωρέσεις σε αυτή. Υπάρχει μια έκπτωση από το "Φλλσστ" στο "Φρρσστ". Εντωμεταξύ θα έχεις κι εσύ χάσει κάποιες βεβαιότητες, κι εσένα αυτός ο πηγμένος τραχανάς θα σε έχει πλακώσει, τα κοινόβια ίσως να έχουν κάπως σκορπίσει ή και ολότελα αλωθεί. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να πει πως αυτό το ξήλωμα του Μαραγκόπουλου είναι μια βίαιη πράξη, πως ίσως έμοιαζε βολονταριστική η πιθανότητα μιας δίκαιης τιμωρίας, μιας αυτενέργειας, μιας αναγέννησης της συνείδησης, μιας αυτοδικίας που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Κι ίσως αυτή η γνωστή σε εκείνον ρευστότητα των πάντων να μην τον άφησε να τελειώσει με την ιστορία του. Όχι για να την αποκαταστήσει - η "Εκδρομή" δεν είναι η σκληρή αποκατάσταση των βεβαιοτήτων ή της αισιοδοξίας του "Φλλσστ". Είναι η σχεδόν επιστημονική παρατήρηση των κοινωνικών φαινομένων και διεργασιών που δεν αντιλαμβάνεται το τέλος της ιστορίας, αλλά ψαύει και μαλάζει τον ψυχισμό των ανθρώπων και τις πορείες που κάνουν για να βρουν διαφυγές. Σαν τα ποντίκια στο κλουβί που μέχρι να πνιγούν θα αγωνιούν να βρουν τρόπο να βγουν από τη θανατηφόρα διαδρομή που ορίστηκε γι' αυτά. Το έργο του Μαραγκόπουλου είναι η προσπάθεια των ανθρώπων να βγουν από το δρόμο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η τρυφερότητα του Μαραγκόπουλου δεν είναι γλυκερή, αν και είναι άκρως συγκινητική - μέχρι δακρύων κάποιες στιγμές. Είναι η τρυφερότητα των γέρων, που ναι μεν θέλουν την ησυχία τους και την ανενόχλητη γωνιά τους, αλλά διαλεκτικά συνομιλούν με τη νεότητα που ακόμη δεν ξέρει, ενστικτωδώς ανακαλύπτει, σκοντάφτει και συνεχίζει, λέει μεγάλες κουβέντες, κάνει μικρές υποχωρήσεις, ξεσπά σε απερίσκεπτους λεονταρισμούς, συγκρούεται και πονά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η "Εκδρομή" είναι ένα διαλεκτικό διαμάντι - κι είναι ατόφια λογοτεχνία. Ρεαλισμός και παράλογο, μύθος και μεγάλη ιστορία, άτομα και συλλογικότητες, δομή και αποδόμηση, λογοτεχνία και δοκίμιο. Είναι παλίμψηστα χωρίς τέλος, το καθένα με τη δική του ομορφιά. Είναι εντοιχισμένες ιστορίες, που όσο αποκαλύπτονται, τόσο περισσότερο σε πείθουν πως όλες μαζί συνθέτουν την ανθρώπινη κωμωδία (για να θυμηθούμε το Μπαλζάκ). Νομίζω πως η γραφή του Μαραγκόπουλου είναι μια ιστορία χωρίς τέλος, μια ιστορία όπως η ανάσα, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υπάρχουν και κάποια δομικά υλικά αυτού του βιβλίου, όπως τα αντιλήφθηκα ή τα φαντάστηκα, πάντως οπωσδήποτε με γοήτευσαν: διακρίνω τον Τζόϋς - χωρίς να κατονομάζεται, απολαμβάνω τη υπέροχη προφορικότητα της γραφής, με γοητεύει ο κυβισμός της πολυπρισματικής προσέγγισης (δεν σε ξενίζει η αναίρεση της συμβατικής αφήγησης γιατί δεν είναι τέχνασμα, είναι η ίδια η "πραγματικότητα" που την ορίζει), αυτή η αντίστροφη ρινοκερίτιδα και οι αδιάκοπες μεταμορφώσεις των θυμάτων σε κτήνη είναι ατόφια ποίηση σε πεζό σχήμα, ο φεμινισμός και η ζωοφιλία δεν είναι φασαίικη πολιτική ορθότητα και δημοφιλής μηρυκασμός, είναι γυμνή πολιτική στάση και ακλόνητη προσωπική θέση. Ο πλούτος των λέξεών του, συνήθως στα παραληρηματικά μέρη (είχαμε και στο Φλλσστ τέτοια διαμάντια) είναι εκπληκτικός, ώστε οι αποχρώσεις που δίνονται στα γεγονότα, τις συνθήκες και τα συναισθήματα να είναι σχεδόν με επιστημονική ακρίβεια. Ο πλούτος εδώ υπηρετεί την ακρίβεια, όταν σε άλλους μοιάζει και είναι συχνά μια επίδειξη λογο-τεχνικής δεινότητας. Όλο το βιβλίο, όπως και το "Φλλσστ" έχουν μια εκπληκτική σκηνικότητα - θα μπορούσες να το φανταστείς σαν μια θεατρική πράξη που γεννιέται, αναπτύσσεται και πεθαίνει με ηθοποιούς και θεατές να εμπλέκονται, να συμπλέκονται, να διαπλέκονται κι ύστερα να σκορπούν έχοντας πάρει ο καθένας ένα κομμάτι του άλλου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι κρίσεις είναι αυθαίρετες και ανούσιες ίσως - αλλά για μένα το "Ω! Τι υπέροχη Εκδρομή" του Άρη Μαραγκόπουλου είναι πιο μεστό και από το "Φλλσστ" ακόμη. Είναι προφανώς μυθιστόρημα, είναι μοντερνιστικό μυθιστόρημα, είναι πολιτικό μυθιστόρημα, αλλά κυρίως είναι μια πράξη ατόφιας τρυφερότητας με τα εργαλεία της λογοτεχνίας.</div></div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-8347694249340440422023-06-19T09:28:00.003+03:002023-06-19T09:28:48.682+03:00Το ποίημα του Γιάννη<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmXkxAnB6wDcqfh8cTT0bxW5orOyjfGDD1miUZU0L-pqjX7-dEj1R3x4b-ZR6F_PB9N7sttv7PNNFLaGRrxczqJhxXPITPV20-GH5RNIuOIKa0zLGxS0YHyMGWGUsbE60gzUt9c5_R3CxuPSROdRFrHHSVWzIXrc6qYZaTN-d1FCY4YitjTKg9b8ZLTqE/s1600/004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="944" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmXkxAnB6wDcqfh8cTT0bxW5orOyjfGDD1miUZU0L-pqjX7-dEj1R3x4b-ZR6F_PB9N7sttv7PNNFLaGRrxczqJhxXPITPV20-GH5RNIuOIKa0zLGxS0YHyMGWGUsbE60gzUt9c5_R3CxuPSROdRFrHHSVWzIXrc6qYZaTN-d1FCY4YitjTKg9b8ZLTqE/w236-h400/004.jpg" width="236" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><div class="separator" style="clear: both;">Ο δάσκαλος με τα δύο πρόσωπα</div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;">με τη γλυκιά φωνή της μάνας</div><div class="separator" style="clear: both;">σκύβει πάνω στα έργα των μαθητών του</div><div class="separator" style="clear: both;">-διακρίνει κανείς μια ειρωνεία</div><div class="separator" style="clear: both;">στον υποκριτικό σεβασμό τους-</div><div class="separator" style="clear: both;">"έχει μια εντυπωσιακή θηλυκότητα γλυκέ μου"</div><div class="separator" style="clear: both;">"να φοβάστε το λευκό"</div><div class="separator" style="clear: both;">"δεν θα μπορούσες με τα ποδαράκια σου ν' ανέβεις</div><div class="separator" style="clear: both;">τέτοια σκάλα"</div><div class="separator" style="clear: both;">στο χαρτί του καρφώνει βαθμούς</div><div class="separator" style="clear: both;">καταγράφει βελτιώσεις και αφειδώλευτα</div><div class="separator" style="clear: both;">επιβραβεύει</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">Ο δάσκαλος με τα δύο πρόσωπα</div><div class="separator" style="clear: both;">τόσο πολύ που χόρτασε το σεβασμό των μαθητών του</div><div class="separator" style="clear: both;">εκμυστηρεύεται</div><div class="separator" style="clear: both;">τη λυτρωτική σημασία της ομορφιάς</div><div class="separator" style="clear: both;">(μέσα στην ομορφιά των νεανικών σωμάτων που σκύβουν προς το μέρος του)</div><div class="separator" style="clear: both;">οι όμορφοι πρέπει να υπηρετούν την ομορφιά</div><div class="separator" style="clear: both;">είναι της ζωής τους το απόσταγμα</div><div class="separator" style="clear: both;">κι ίσως του Πλάτωνα η φιλοσοφία</div><div class="separator" style="clear: both;">κι οι μαθητές χεσμένη την έχουν τη φιλοσοφία</div><div class="separator" style="clear: both;">νομίζω</div><div class="separator" style="clear: both;">όμως αποχωρούν ευχαριστημένοι που πέρασαν το μάθημα</div><div class="separator" style="clear: both;">και με καλό βαθμό</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">Είναι και οι άλλοι μαθητές</div><div class="separator" style="clear: both;">με το αναίτιο θράσος τους</div><div class="separator" style="clear: both;">ν' αγνοούν την αναμφισβήτητη σοφία του δασκάλου</div><div class="separator" style="clear: both;">ή τελοσπάντων</div><div class="separator" style="clear: both;">τα έργα τους αναβλήθηκαν στης επιβίωσης τον κάματο</div><div class="separator" style="clear: both;">τα σκηνικά τους μαύρα είναι σε μαύρη νύχτα</div><div class="separator" style="clear: both;">ως κι η φωνή τους ασκείται στη σιωπή</div><div class="separator" style="clear: both;">Μοιάζουν αδιάφοροι να επιβεβαιώσουν τη σχέση υποτάσσοντας</div><div class="separator" style="clear: both;">το έργο τους στην κρίση του δασκάλου</div><div class="separator" style="clear: both;">- διακρίνει κανείς το κόκκινο</div><div class="separator" style="clear: both;">στο μαύρο τους - </div><div class="separator" style="clear: both;">ο δάσκαλος δεν θα βρει τη θηλυκότητα στην άρνησή τους</div><div class="separator" style="clear: both;">κι ως φοβερός πατέρας</div><div class="separator" style="clear: both;">κεραυνούς θα ρίξει στα κεφάλια τους</div><div class="separator" style="clear: both;">τα χαρτιά θα φύγουν απ' τα χέρια του</div><div class="separator" style="clear: both;">(σαν τρομαγμένα πουλιά)</div><div class="separator" style="clear: both;">πώς να βαθμολογήσεις την άρνηση, την απουσία, το κενό;</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">Καμία ομορφιά για όσους αγνοούν το δάσκαλο</div><div class="separator" style="clear: both;">Κανένας Πλάτωνας</div><div class="separator" style="clear: both;">Απ' τον Παράδεισο θα φύγουν θυμωμένοι</div><div class="separator" style="clear: both;">(κι όμορφοι, μην τους το πείτε!)</div><div class="separator" style="clear: both;">σαν πληγωμένα πουλιά</div><div class="separator" style="clear: both;">ματωμένα κοράκια</div><div class="separator" style="clear: both;">κι ο δάσκαλος με τα δύο πρόσωπα</div><div class="separator" style="clear: both;">έμεινε μόνος πια στη σκηνή</div><div class="separator" style="clear: both;">χωρίς μαθητές</div><div class="separator" style="clear: both;">γύρω του πεσμένα στο πάτωμα λευκά χαρτιά</div><div class="separator" style="clear: both;">σαν σκοτωμένα πουλιά</div><div class="separator" style="clear: both;">ανασαίνει βαριά τρεις φορές</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">[Τα φώτα ανάβουν. Οι θεατές χειροκροτούν. Το έργο τελείωσε]</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;">***</div><div class="separator" style="clear: both;">ο πίνακας είναι του Max Beckmann</div></div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-52294158675895406942023-05-26T12:05:00.001+03:002023-05-26T12:05:47.515+03:00Το ποίημα της ανώνυμης γυναίκας δίπλα μου στο τραίνο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCe3WgcFaZq8ecQLq-rfWhZp7gmH_AkTudCLrlrfC8Cb389zk-19VXtXsghyL_33Wpp58yc4qF7Ihah2PmZSZ1mYDmqdWxnFnNbb383fbziWl-3G6Y4ZNUtS90eMoeEJ2hD1zoPrY1nbNK035ninxfrKAJpp9Yxw6n-0pw6MLtONR-WbGUl3I6Vdea/s1800/348964730_261572799712714_4368823884893931053_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1254" data-original-width="1800" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCe3WgcFaZq8ecQLq-rfWhZp7gmH_AkTudCLrlrfC8Cb389zk-19VXtXsghyL_33Wpp58yc4qF7Ihah2PmZSZ1mYDmqdWxnFnNbb383fbziWl-3G6Y4ZNUtS90eMoeEJ2hD1zoPrY1nbNK035ninxfrKAJpp9Yxw6n-0pw6MLtONR-WbGUl3I6Vdea/w400-h279/348964730_261572799712714_4368823884893931053_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div><br /></div><div>Μια γυναίκα δίπλα μου πλέκει</div>Μ' ένα μικρό βελονάκι<br />Το χρόνο που περνά πλέκει<br />Τα τοπία που σωρεύονται<br />Στου βαγονιού το παράθυρο<br />Τις σκέψεις μου που γίνηκαν κουβάρι<br />κι όλου του κόσμου τις επιθυμίες και τις ματαιώσεις<br />Σιωπηλή<br />Χωρίς ενδιαφέρον κανένα<br />Για τον όμορφο νεαρό με τα κατακόκκινα χείλη<br />Που κάθεται απέναντι δεξιά μου<br />Και τα δύο κορίτσια που τον κοιτούν<br />- η μια φοράει ένα ασημένιο σκουλαρίκι<br />Στο φρύδι της που γέρνει στοργικά<br />Σαν τα γεφύρια στα παλιά ποτάμια<br />Σαν τις λέξεις στα παλιά παραμύθια<br />Σαν τη μέρα που κλείνει τα βλέφαρά της<br />Νυσταγμένη στο λίκνισμα του τραίνου<br /><br />Σε κάποιο σταθμό κατεβαίνει<br />Βάζει το πλεκτό στην τσάντα της προσεκτικά<br />- όπως ίσως να έβαλε κάποτε στην κούνια του<br />Ένα μωρό<br />Και χάνεται<br />Για μια στιγμή ακούς το χρόνο να τρίζει<br />Ένα ξαφνικό κενό διασαλεύει την τάξη του κόσμου<br />- ή έστω υπόσχεται πως θα το κάνει<br />Κι ύστερα, κάπως βιαστικά,<br />Παίρνω τη θέση της δίπλα στο παράθυρο<br />Βγάζω από την τσάντα μου ένα μικρό πλεκτό<br />-σαν μωρό<br />κι αρχινάω το πλέξιμο.<br /><br /><br />***<br />ο πίνακας είναι της Βίκυς ΓεωργιοπούλουΓιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-85760958254282773292023-05-24T19:25:00.001+03:002023-05-24T19:25:21.577+03:00Το ποίημα του Νίκου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwa9TVoTsOX9Aow7oTmyKaEAQx7OYN1jwgPhYgvRXYwztEGTXcP--ayNtBm3rJa6yXij0jG1IRZDWIt8Qw-z8ga5IDnbDsWHEZQKivw2BcLU6ww2g0UO8VVl8ln-8E6eN481beCVNsJd17Fd8t6Ce09M71LnIaD8xf3BW51n3I2kj7_-KRn2pOMAuF/s1460/348844431_121125697650286_1894411696520096411_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1460" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwa9TVoTsOX9Aow7oTmyKaEAQx7OYN1jwgPhYgvRXYwztEGTXcP--ayNtBm3rJa6yXij0jG1IRZDWIt8Qw-z8ga5IDnbDsWHEZQKivw2BcLU6ww2g0UO8VVl8ln-8E6eN481beCVNsJd17Fd8t6Ce09M71LnIaD8xf3BW51n3I2kj7_-KRn2pOMAuF/s320/348844431_121125697650286_1894411696520096411_n.jpg" width="263" /></a></div><br /><div><br /></div><div>Κανείς δεν κάθισε ξανά</div><div>σ' ετούτη την καρέκλα<br />Η απουσία του<br />Καθόταν πια<br />Δεν της πήραμε τη θέση.<br /><br />Τι να κάνει εξάλλου όρθια<br />Μια απουσία;</div><div><br /></div>***<br />ο πίνακας είναι του Νίκου Αγγελίδη<br />Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3834110998576950399.post-2589724850573207902023-05-16T11:32:00.005+03:002023-05-16T11:32:48.994+03:00Το ποίημα της Ματίνας<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMDNgwYZWTAM5tORKR87pZpf-AmfXxFErglS0QGVLCrYj8vrBx46fYIOr-F0rEs7h90PbQvfc9k4VKM2wOG89GmHEqDV1HsRGfPTsiiBZD7eXVBWVlfSTu6OgRqDA8b07DIXSZ3Iymc7Fv_zOF2kNKepBg98IngTjQkDONXGsHxGvzES7dCnFhbWnB/s823/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%82.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="823" data-original-width="599" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMDNgwYZWTAM5tORKR87pZpf-AmfXxFErglS0QGVLCrYj8vrBx46fYIOr-F0rEs7h90PbQvfc9k4VKM2wOG89GmHEqDV1HsRGfPTsiiBZD7eXVBWVlfSTu6OgRqDA8b07DIXSZ3Iymc7Fv_zOF2kNKepBg98IngTjQkDONXGsHxGvzES7dCnFhbWnB/s320/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%82.png" width="233" /></a></div><br /><div><br /></div><div>Η Ματίνα τινάζει τα χαλιά στο μπαλκόνι.</div>Δεν πρόσεξε,<br />κι ο άνδρας της κοιμόταν στο χαλί του σαλονιού<br />κι ο γιος της κοιμόταν στο χαλί της κρεβατοκάμαρας<br />Δεν πρόσεξε.<br />Αν είχε γάτα στο χαλάκι της κουζίνας<br />Αν είχε φίλους στο μακρόστενο χαλί του διαδρόμου<br />Αν είχε όνειρα<br />Αν είχε ελπίδες<br />κι αυτά θα τα τίναζε <br />το Μάιο που οι άνθρωποι καθαρίζουν τα χειμωνιάτικα<br />και τα αποθηκεύουν μέχρι να 'ρθουν τα κρύα.<br />Βλέπω τη Ματίνα μόνη στο μπαλκόνι<br />Μην πιστέψετε ποτέ πως υπάρχουν <br />μαγικά χαλιά που πετούν.<div><br />***<br />ο πίνακας είναι του Henri Matisse</div>Γιώργος Κατσαμάκηςhttp://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com0