Αν με ψάξεις, θα με βρεις στα τραγούδια αυτό τον καιρό. Λιποψυχώ και τ’ αρμέγω. Βοσκούσαν τόσα χρόνια στις ελπίδες μου και είναι τα μαστάρια τους γεμάτα.
Σπάω τους κουμπαράδες της ζωής μου. Κι οι κρότοι τους με ξυπνούν. Να κρατηθώ για να κρατήσω Τις καταθέσεις της ευτυχίας μου αναλαμβάνω. Τροφαντά γουρουνάκια με ροζ ψευδαισθήσεις και ουρές σερπαντίνες.
Στην πλατεία των αγανακτισμένων του καλοκαιριού κάνουν τώρα πιάτσα δεκαπεντάχρονα κορίτσια. 5 ευρώ η «πίπα» στα όρθια. Ένα σεντόνι κρατάει ο νταβάς για τ’ αδιάκριτα βλέμματα και ο μπερντές του Καραγκιόζη στήνεται κάθε νύχτα. Προχθές άκουσα την ψαρού στη γωνία να διαμαρτύρεται: «πού καταντήσαμε... γεμίσαν μαύρες οι δρόμοι μας»… Δεν σκέφτεται η ανόητη πως κάποιοι εκμεταλλεύονται την εξαθλίωση για να «πηδήξουν» φτηνά, «ωραίοι σαν Έλληνες».
Ο γιος μου αγαπάει την Αγγελική. Πάει και αυτή στη Δευτέρα και «είναι όμορφη». Έστειλε ένα συμμαθητή του να της το πει και είναι ήσυχος πια: «τουλάχιστον τώρα εκείνη το ξέρει».
Στολίσαμε δέντρο και η κόρη μου το χαζεύει ν’ αναβοσβήνει τα φωτάκια του που είναι σαν τα μάτια της όταν γελάει και όταν κλαίει: πράσινα και κόκκινα και μπλε και πορτοκαλιά.
Χριστούγεννα 2011: ένα παιδί έχει λευχαιμία στο σχολείο. Μαζέψαμε λεφτά. Χρειάζονται 3.000 ευρώ.
Να σου πω τι σκέφτομαι; Θα ήθελα ν’ αλλάζαμε τον κόσμο γαμώτο.
Μέρες παλεύω αυτό το λίγο κείμενο για να σου πω με μισές κουβέντες πως όταν με βλέπεις σιωπηλό συχνάζω εδώ:
«Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά
βρέχει και στην καρδιά μου
Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου
Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν της βροχής τις στάλες
20 σχόλια:
Εξαιρετική ιδέα! Θα ήταν πολύ ωραία να δοκιμάζαμε έστω "ν' αλλάζαμε τον κόσμο, γαμώτο".
Να είσαι καλά βρε Γιώργο και να βρεθούμε μια μέρα σε κάποιο τραγούδι :)
Τροφαντά γουρουνάκια και τα όσα μας τάζουν πια.
Καλημέρα, Γιώργο!
@Riski: Αυθόρμητα μου βγήκε ρε Ρίσκι :)
@nefosis: αυτό το διάστημα κυκλοφορώ σε Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Κατσιμιχαίους, Άσιμο, στη "Σιωπή" των Ξύλινων Σπαθιών... Πάντα είχαν κόσμο αυτά τα τραγούδια. Για να με γνωρίσεις θα φοράω ένα κόκκινο γαρύφαλο στο πέτο :)
@γρηγόρης στ.: εδώ που είμαστε, καμιά φορά και την ουρίτσα τους για τροφαντό γουρούνάκι τη νομίζουμε.
Καλημέρα σας!
Διάλεξες ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, από μια εξαιρετική ταινία...
Καλή σου μέρα!
@Snowball: αυτό με διάλεξε. Καλημέρα σου!
Αυτό το "να σου πω τι σκέφτομαι", μοιάζει πολύ με του γιου σου το "τουλάχιστον τώρα εκείνη το ξέρει". Καθαρές και ειλικρινείς κουβέντες και καθόλου λιπόψυχες.
Τι να σου πω Φαούδι μου; Και τα αδιέξοδα κερδίζουν στη σαφήνεια καμιά φορά.
Ποιος να μας το έλεγε ότι αυτό το τραγούδι, θα αποκτούσε νέα υπόσταση στη μέρες μας κι ότι θα αναστενάζαμε στους στίχους του τη σύγχρονη θλίψη;
Και να μας το έλεγε, θα το πιστεύαμε;
@Τσαλαπετεινός: όπως βλέπεις δεν απέχουν καθόλου οι διαθέσεις και τα κείμενά μας. Γεννήθηκαν με μία μέρα διαφορά, αλλά κυοφορούσαμε παράλληλα.
εγώ πάλια θα έβαζα τη Δραπετσώνα soundtrack σε αυτό το ποστ, αλλά πολύ μακριά δεν είμαστε.
Ειλικρινά θυμώνω πάρα πολυ.
@Krotkaya: Σκεφτόμουν το πρωί πως καιρό έχεις να περάσεις από 'δω.
Παλιά; Γιατί παλιά; Σήμερα δηλαδή τι θα έβαζες σάουντρακ;
Πάντα προλαβαίνεις να γράψεις αυτό που σκέφτομαι. Ξέρεις, αυτό το πάθαινα με όλους τους συγγραφείς που έχω αγαπήσει.
Ρένα
Ρένα... είσαι σε καλό δρόμο :)
Κι ο χορός των απελπισμένων πάνω στο τραγούδι,σαν του Ρίκου. "Άτιμε ντουνιά."
Κι εγώ θα ΄θελα ν΄αλλάζαμε τον κόσμο γαμώτο.
Αχ, Γιώργο...
Κροτ, η Δραπετσώνα κρύβει ελπίδα.Τούτο όχι.
πάλι εννοούσα, μπαρδόν, λάπσους.
καιρό έχω γνκ να περάσω από παντού. κάνω αποχή -λίγο εξαναγκαστική μεν, δεν μετανιώνω δε. εξάλλου το τουήτερ σκοτώνει το βλόγιν!
"Σπάω τους κουμπαράδες της ζωής μου. Κι οι κρότοι τους με ξυπνούν. Να κρατηθώ για να κρατήσω Τις καταθέσεις της ευτυχίας μου αναλαμβάνω. Τροφαντά γουρουνάκια με ροζ ψευδαισθήσεις και ουρές σερπαντίνες."
Υπέροχο!
@Renata: στην αρχή των τραγουδιών το "αχ" είναι γραμμένο...
@Κροτ:δεν πειράζει... καλά να είσαι :)
@Dina: δεν βαριέμαι να στο λέω: πολύ ωραία τα Πούλιθρα και το μπλογκ σου τα κάνει ακόμα πιο ωραία :)
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα τραγούδια τελικά και μας δίνουν λίγο χώρο να ξαποστάσουμε. (αυτό το "είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου" νομίζω ότι είναι από τους σημαντικότερους στίχους που έχουν γραφθεί ποτέ - κι ας με λένε μελό οι φίλοι όταν τους το λέω).
@Χαμένο επεισόδιο: Παλιά κάτι τέτοια μου έλεγε και μένα μια φίλη (ας πούμε η Κροτ), ότι είμαι μελό δηλαδή. Είναι μέλι το μελό και δεν με μέλει :)
Δημοσίευση σχολίου