[Μια κουβέντα για το βιβλίο του Άρη Μαραγκόπουλου "Φλλσστ, Φλλσστ, Φλλλσσστ" (Τόπος, 2020), στο καφέ του Νομισματικού Μουσείου την Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020]
(Είχα την αίσθηση διαβάζοντάς το πώς δεν ήταν η φωνή μου που σχημάτιζε εντός μου τις λέξεις, τις φράσεις που συγκροτούν την ιστορία. Διάβαζα, αλλά ήταν σαν να άκουγα τον Άρη να μου διαβάζει)
Τελικά «θα φύγουμε με τον καημό ότι δεν κάναμε το καθήκον μας, αχρηστεμένοι κι αδικαίωτοι»;
Φτάνει μια συμμορία των πέντε (κι όχι των εφτά) και μια νέα συμφωνία, όχι της Βάρκιζας αυτή τη φορά, αλλά του Θριασίου, να αλλάξει τον κόσμο;
Αλλάζει ο κόσμος; Αλλάζουν οι άνθρωποι; Οι γέροι λυγίζουν;
Υπάρχουν τρικυμίες στη νηνεμία; Πάντα το τρίτο κύμα, και στην πιο ακύμαντη θάλασσα, είναι πιο δυνατό, πιο παρατεταμένο από τα δυο προηγούμενα. Η τρίτη ηλικία είναι ένα τρίτο κύμα κι αν «δεν αρέσει στους γέρους να αλλάζουν τα πράγματα» έρχεται ίσως κάποια στιγμή που μπορούν να μαλακώσουν, να κλονιστούν συθέμελα και να κλονίσουν.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η θάλασσα. Δίπλα στη θάλασσα ήταν 5 γέροι. Δίπλα στους γέρους μια κοινωνία που είχε χάσει το μπούσουλα και βολόδερνε σε τρικυμισμένες εποχές. Σε αυτή την εποχή την τρικυμισμένη οι γέροι αυτοί, θαυμάσιοι και θαυμαστοί ούτως ή άλλως που χαίρονται τη ζωή απαλλαγμένοι εν πολλοίς από τα βάρη της, μετατρέπονται σε συνωμότες, απονέμουν δικαιοσύνη με το δικό τους τρόπο. Εφόσον το τέλος είναι τέλος (ακόμη και στα παραμύθια) είναι καλό ή κακό ανάλογα με το τι έρχεται να δικαιώσει.
Το «φλλσστ, φλλσστ, φλλλσστ» του Άρη Μαραγκόπουλου είναι ένα πολιτικό βιβλίο, έξω από τους κανόνες, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα έξω από τις νόρμες, μια ερωτική ιστορία έξω από τα κλισέ. Είναι μια αγγελία ελπίδας στο παρά πέντε μιας χώρας που βουλιάζει, μιας ζωής ξοδεμένης, μιας κοινωνίας σαρκοβόρας και κανιβαλικής. Είναι η ακτινογραφία των μαλακών μορίων του ανθρώπινου ψυχισμού. Είναι ένα παραμύθι με λυτρωτικό τέλος. Μια βροχή λέξεων, εικόνων, ήχων, στοχασμών και αναστοχασμών που ποτίζει τα μέσα μας. Μια πραγματική βροχή, ζωογόνα, ελπιδοφόρα.
Ο Μαραγκόπουλος ψηλαφεί τις πληγές του και τις δικές μας πληγές, δεν τις ξύνει, συγχωρεί, κατανοεί, εν τέλει αγαπάει. Αλλά δεν υποχωρεί. Ούτε λεπτό δεν υποχωρεί. Έστω και την τελευταία στιγμή μπορούμε να διορθώσουμε την αδικία, μπορούμε να αποδώσουμε τη δέουσα δικαιοσύνη. Να αποκαταστήσουμε. Ένας συγγραφέας εν τέλει μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, έστω με τη φαντασία του.