ο βιβλιοθηκάριος

Κάθομαι στη σιωπή Δίπλα της - την ακούω που χωνεύει τα ποιήματα τα κλάματα τις ενοχές τις ηδονές «Να σου πω;», της λέω «Οι ναυτικοί ζούνε στ...

  Γράφω ένα ποίημα Για να φορέσω ένα καπέλο στο κεφάλι μου - αδιάφορο αν είναι μέρα ή νύχτα αν έχει ήλιο ή βρέχει Γράφω ένα ποίημα Γιατί το ...

Ένας άνθρωπος έγραψε κάποτε ένα ποίημα Του άρεσε τόσο πολύ, που αποφάσισε να το κάνει σπίτι του. Όταν όμως μπήκε, πρόσεξε πως δεν υπήρχε παρ...

Τις νύχτες το φως Της Μπαίνει στο δωμάτιό μου Κι όταν το πρωί Η λάμπα του δρόμου σβήνει Μένω μόνος Κρυμμένος στους θορύβους των σπασμένων πο...

Ένας άνθρωπος δεν μίλησε ποτέ - και πράγματι δεν έμαθε ποτέ κανείς τους λόγους της σιωπής του, κανείς δεν άκουσε το τραγούδι του (σαν να μην...

  Η σελήνη ξεφλουδίζει τους δρόμους μας Ήθελα να στο πω: Ήταν στο χαμόγελό σου που χάθηκα. *** Ξερίζωνα τα χορτάρια στο κεφάλι της γης Κι εκ...

Νομίζω Πως όταν δεν γράφουν Συγκεντρώνουν εντός τους Την ποίηση Ή τα υλικά της Οι ποιητές Σε τεράστιες ή μικρές δεξαμενές Τη συλλέγουν Καμιά...

Κάτι νύχτες Το μόνο που ακούς Είναι Το Αργό Τρίξιμο Του Φεγγαριού Που Γέρνει Στην Άκρη Του Ορίζοντα

Για έναν συνομήλικο με τη Μεταπολίτευση η καταγραφή των φαινομένων της είναι περίπου αυτοβιογραφία – πόσο μάλλον που αυτή εστιάζει στον κόσμ...

Στην Παναγία της Επισκοπής περπατούσε Γονυπετής μια τσιγγάνα Οι υπόλοιποι χριστιανοί την κοιτούσαν Κι εμείς οι άπιστοι Με απορία Σερνόταν στ...

Κι αφού Δεν είναι πια για εμάς τα καλοκαίρια Οι παραθερισμοί Και τα νησιά Θα κολυμπήσω -σου είπα Στο βιβλίο μου Κι άρχισα να τρέχω γυμνός στ...

  Στο σημείωμά της "αντί σχολίων" στο οπισθόφυλλο του πρώτου (και μάλλον μοναδικού τεύχους) η Ειρήνη Λάμπρου αναφέρει πως ένα περι...

  Ο John Davenport ήταν Άγγλος και Πουριτανός ιερέας γι' αυτό και είχε άποψη για τα σεξουαλικά ήθη και το φαλλισμό, τα αφροδιασιακά και ...

Έχουμε συνηθίσει να συγχέουμε την εκδοτική παραγωγή, τα βιβλία, με τη δημοσιότητα και τελοσπάντων τη δημοσιότητα με τη γενική, χωρίς περιορι...

Σήμερα είχε πολύ κύμα στη θάλασσα. Οι περισσότεροι άνθρωποι κάθονταν στην παραλία, βλέποντάς το να σκάει με πάταγο και σαν να είχαν ξεχαστεί...

Καμιά φορά κρύβομαι Στον καθρέπτη του μπάνιου κρύβομαι Κι όταν με ψάχνουν Ξέρω πως δεν θα με βρουν Κυρίως Γιατί στον καθρέπτη κανείς Ψάχνει ...

  Ξεσκονίζω Τις απώλειες που θα 'ρθουν Τα σχέδια που αναβλήθηκαν (επ' αόριστον κι επ' ορισμένον) Τα παλιά μου απογεύματα Τους αν...

Ένα μεγάλο δέντρο είναι η σιωπή Απλώνει τα κλαδιά του Στην αυλή μου Απλώνει τα κλαδιά μου Ένα πουλί είναι η σιωπή Απλώνει τα φτερά του Στην ...

Έφτασε στα χέρια μου μέσω φίλων - βρέθηκε πεταμένο στο δρόμο, στα Εξάρχεια. Τυπώθηκε το 1851 στο Βελιγράδι, από το Knjažestva Srbskog Knigop...

Την επιτυχία θα την βρεις αν αποκτήσεις την ευτυχία. Και την ευτυχία θα τη βρεις αν αποφύγεις του "Σκοπέλους" της ζωής, δηλαδή τα ...

Το "Νερόμύλο στον Φλος" (The mill on the Floss) τον βρήκα σε μια ιδιωτική βιβλιοθήκη. Είναι μια αμερικανική έκδοση του μυθιστορήμα...

Ποίημα αφιερωμένο στον Παλαιστίνιο ποιητή Mosab Abu Toha, του οποίου η πρόσκληση συμμετοχής στο 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών ανακλήθη...

  Φύσηξε αέρας και σκόρπισα στης μέρας την αδιαφορία Την ευχόμουν αυτή τη βία Ελευθερία που μου χαρίστηκε όπως μια συγχώρεση ή σαν φιλί προδ...

Κάποτε οι εκκλησίες του Επιταφίου θα ήταν ανοιχτές μόνο για τους επαναστάτες της αγάπης και της ελευθερίας, γι' αυτούς που αγωνίζονται γ...

  Μέσα μου φυτρώνουν κάθε στιγμή ποιήματα σπασμένα αγάλματα ζουμερά πορτοκάλια παιδικές αναμνήσεις γυμνά σώματα Γι' αυτό προτιμώ κυρίως ...

Μου αρέσουν οι ανώνυμοι δρόμοι - κυρίως γιατί είναι οι πιο σημαντικοί. Κι αν σε αυτή τη φράση διακρίνετε κάποιο συμβολισμό, παρακαλώ επιστρέ...

Μόνο οι θεοί πιστεύουν πια στο πεπρωμένο μου είπες κι έφυγες ήσυχα (με την αμεριμνησία ενός αργόσχολου) ο δρόμος σου είναι ένα ποτάμι βαθύ κ...

Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω - αν επιτρέπεται: οι ποιητές στα ποιήματά τους κρύβουν μια λέξη που είναι το παράθυρο από το οποίο δραπετεύουν ό...

  Γιατί καμιά φορά σκέφτομαι πρέπει να σκοτώσεις κάποιον για να βεβαιωθείς πως ήταν ζωντανός πρέπει να τον σβήσεις με γομολάστιχα πληγώνοντα...

Σπάζω τις λέξεις Με θυμωμένο σφυρί Τις αφήνω νεκρές στο τσιμέντο Δεν θα μπορέσουν ξανά Να υποσχεθούν οράματα Να ζητήσουν συγχώρεση Να απολογ...

Παγωμένη μέρα ακίνητα φαντάσματα αγάλματα που σε κοιτούν ενοχλημένα: πώς μπορείς και περπατάς ανάμεσά τους; Γυμνά δέντρα Δυστυχισμένοι σταθμ...

Υπάρχουν δύο τρόποι που λείπεις εδώ κι ένα χρόνο: δεν απαντάς στο τηλέφωνο, είναι ο ένας. Πάντα απαντούσες, ακόμη κι ανάμεσα σε μία συνάντησ...

Που βλέπεις κάτι παγωμένα πρωινά του χειμώνα όσους δεν μπόρεσαν ποτέ να κρυφτούν και ποτέ να φανούν να μένουν αναποφάσιστοι να περπατούν χωρ...

  Περπάτησα για χρόνια ανάμεσα στα ψηλά χόρτα πάνω στο λόφο Τα χέρια μου χάιδεψαν το λεπτό κορμί τους Κι όλο προχωρούσα κι όλο προχωρούσα κι...

Ω σιωπή Ω απουσία Ω μοναξιά Ένα τόπι κυλάει ασταμάτητα στο στόμα μου κυνηγώντας τις λέξεις που φύλαξα εκεί θα τις κόψω σε κύβους και θα χτίσ...

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό: να μείνει πίσω, στον καθρέφτη, το είδωλό της - ενώ εκείνη άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο δρόμο βιαστική. Ύστερα, κά...

  Οι συγγενείς συλήσαν ό,τι πραγματικής αξίας βρήκαν στο σπίτι μετά το θάνατό της ακόμη και τα βιβλία τα παπούτσια της κάτι λίγα μπιμπελό σω...

  Ξεφλούδισε τους δρόμους σκάψε βαθιά κάτω απ' το δέρμα της ασφάλτου Κάθε στιγμή σε κάθε εκατοστό θα βρεις έναν προηγούμενο προορισμό πο...

Θα γράψω ένα ποίημα για την Οδό Θεσσαλονίκης έναν ασήμαντο δρόμο μιας ασήμαντης γειτονιάς. Σας έχω πει για τα στοιχισμένα δέντρα στη μια πλε...

  Λέω "Γράφουμε ποιήματα όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους στα μισά του φθινοπώρου". Γιατί τι άλλο είναι η ποίηση παρά οι συνέπε...