Μία επιβατική αμαξοστοιχία περνάει από το σταθμό Πελοποννήσου κι αρχίζει να ακούγεται ένα μπουζούκι που παίζει. Το πλάνο αλλάζει κι ο Κώστας Ταχτσής περνάει από ένα οργανοποιείο του Κολωνού. Δυο άντρες καθιστοί, ο ένας μισόγυμνος γυαλοχαρτάρει ένα νέο όργανο, ο άλλος παίζει το μπουζούκι.
- Πώς είστε ρε παιδιά; Γεια!
- Γεια σου και σένα!
Το μπουζούκι σταματά, τον κοιτούν περίεργα.
- «Μπουζούκια βλέπω εδώ, ωραία παίζεις»
- ......
- Μπορώ να κάτσω;
- ....
Παίρνει την καρέκλα που ακουμπάει το πόδι του αυτός που παίζει το μπουζούκι, την πάει πιο πίσω και κάθεται.
- Ωραία παίζεις... παίξε-παίξε. Μήπως ξέρεις κανένα από τα παλιά που ξέρω κι εγώ, να το πάμε μαζί;
- ...
- Την «κοινωνία» την ξέρεις;
- Όχι
- Πώς δεν την ξέρεις καημένε, την «Κοινωνία» του Κολοκοτρώνη;
Κι αρχίζει να τραγουδάει α καπέλα «Η κοινωνία με κατακρίνει μ' έχει αδικήσει στ' αληθινά και το κορμί μου στιγμή δεν παύει να τυραννιέται και να πονά»
Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω από αυτό το «Παρασκήνιο» του 1982 (ΕΡΤ) σε σκηνοθεσία του Τάκη Χατζόπουλου, το αφιερωμένο στον Τατχσή. Την είσοδό του σε ένα μπουρδέλο της Λεωνίδου, το κλάμα του όταν μπαίνει στο σπίτι που μεγάλωσε; Διάλεξα αυτή την κάπως εικαστική στιγμή της συνεύρεσής του με δυο άντρες και το υπαινικτικό τραγούδισμά του. Μου λείπει αυτός ο αιρετικός τρόπος της τηλεόρασης - καμία «ελεύθερη», βλέπε ιδιωτική, δεν έφτασε ποτέ εκεί. Ποτέ η ιδιωτική τηλεόραση δεν υπήρξε ελεύθερη στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου