«Το ποίημα βέβαια πάντα γεννιέται από μία πληγή (το πρόσωπό της σκοτεινιάζει). Και σαν (βαθιά ανάσα) προσπάθεια (κυρτώνει τους ώμους και μας κοιτάει ζαβολιάρικα) να γειάνει η πληγή, έρχεται το ποίημα και βοηθάει. Και το ποίημα είναι η ουλή που βλέπεις»
Είναι μία συνέντευξή της στο Μονόγραμμα (ΕΡΤ) το 2018 (σκηνοθεσία Χρίστου Ακρίδα), δύο χρόνια πριν πεθάνει. Νομίζω πως η Αγγελάκη-Ρουκ είναι υπέροχη ποιήτρια, ίσως η σημαντικότερη που έχουμε. Δεν στέκομαι εδώ σε αυτά. Στέκομαι στην εκπληκτική εκφραστικότητα του προσώπου της, στην πλαστικότητα των εκφράσεών της όταν μιλάει. Σαν να μην είναι λέξεις οι λέξεις της, αλλά πράξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου