Το ποίημα μέσα μου

Ω σιωπή

Ω απουσία
Ω μοναξιά

Ένα τόπι κυλάει ασταμάτητα στο στόμα μου
κυνηγώντας τις λέξεις που φύλαξα εκεί
θα τις κόψω σε κύβους
και θα χτίσω με αυτούς
ψηλά λευκά κάστρα
σαν κρεμασμένα φαντάσματα
στης νύχτας τη σκάλα.

Ω ποίηση
Μεταπράττεις το ανείπωτο...

***
το έργο είναι του Χριστόφορου Κατσαδιώτη

Το ποίημα της Ρούμπης

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό:

να μείνει πίσω, στον καθρέφτη,
το είδωλό της - ενώ
εκείνη άνοιξε την πόρτα
και βγήκε στο δρόμο βιαστική.
Ύστερα, κάποια στιγμή, ξέχασε
το χέρι της σε μια χειραψία
και δεν το αναζήτησε παρά ώρες μετά
κι ενώ η φωνή της είχε μείνει
εκκρεμής σε μια ερώτηση
και τα στήθη της είχαν πάρει
διαφορετικές κατευθύνσεις
κάνοντας πως δεν γνωρίζονται
μέσα στη βολική για τέτοιες περιπτώσεις
βουή του κόσμου,
συνέχισε να τεμαχίζεται σε αόριστους
συμβολισμούς.
Και πάλι, αναρωτιέμαι:
ποιοι μαζεύουν τελικά τα διαμελισμένα μας μέλη και πού τα πετούν;
Ποια χωματερή σκεπάζει τις ξεχασμένες μας ζωές;

***
ο πίνακας είναι του Δημοσθένη Κοκκινίδη