Της
Μπαίνει στο δωμάτιό μου
Κι όταν το πρωί
Η λάμπα του δρόμου σβήνει
Μένω μόνος
Κρυμμένος στους θορύβους των σπασμένων ποτηριών
Τυλιγμένος με τα χνώτα των ανθρώπων που αμάρτησαν
Ιδρωμένος σαν τη βροχή
Στα σκόρπια φύλλα χαρτί
Με μισο-αρχινισμένα ποιήματα
Που τα φυσάει ο αέρας
Από τ' ανοιχτό παράθυρο
Και τα σκορπάει
Πιο πέρα απ' την πόλη
Πιο πέρα απ' την απουσία
Πιο πέρα από το μέσα μπλε της σιωπής
Όταν πια θα προσγειωθούν στα πόδια σου
Όταν άθελά σου περπατήσεις πάνω τους
Τα ποιήματα (που είχαν αρχίσει να είναι ποιήματα)
Δεν θα είναι πια εκεί
Θα έχουν φύγει.
Τα ποιήματα είναι βήματα σε αδιέξοδο δρόμο.
***
Ο πίνακας είναι του Νεκτάριου Μαμάη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου