Με τις ευρωπαϊκές συγχρηματοδοτήσεις αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία οι κινητές βιβλιοθήκες, πρακτική που αποτελεί συνήθη μέθοδο παγκοσμίως, εδώ και πολλά χρόνια. Αγοράστηκαν ειδικά οχήματα, δημιουργήθηκαν συλλογές, προσλήφθηκαν εργαζόμενοι (βιβλιοθηκονόμοι και οδηγοί) με συμβάσεις - πολλοί είναι ακόμη συμβασιούχοι - και το βιβλίο άρχισε να ταξιδεύει τους κακοτράχαλους ελληνικούς δρόμους και να συναντά τις απομονωμένες εσχατιές της ελληνικής επικράτειας...
Παράλληλα το έργο αυτό διαφημίστηκε, παρουσιάστηκε, εγκαινιάστηκε (πολλές φορές), συζητήθηκε σε ημερίδες και συνέδρια. Έπειτα απαξιώθηκε, συρρυκνώθηκε, παρήκμασε ως όραμα και προοπτική.
Πριν αρχίσουν οι Έλληνες υπουργοί να εγκαινιάζουν συνοδεία δημοσιογράφων το πρωτοποριακό έργο του εκπαιδευτικού τους οραματισμού σε κάποιες άλλες - "υπανάπτυκτες"- χώρες άρχιζε κάτι παρόμοιο, το οποίο ακόμη λειτουργεί και αποδίδει:
Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Κένυας σχεδίασε και άρχισε να υλοποιεί το εν λόγω πρόγραμμα το 1996. Το σύνηθες μεταφορικό μέσο της περιοχής – απόλυτα εξοικειωμένο με τις εδαφικές, κλιματικές και κοινωνικές συνθήκες – είναι οι καμήλες. Έτσι αρχικά τρία και στη συνέχεια έξη ζώα άρχισαν να μεταφέρουν βιβλία με το σχηματισμό καραβανιού στη λιγότερο ανεπτυγμένη βορειοανατολική επαρχία προσεγγίζοντας το target group των σχολείων και των καταυλισμών με μετανάστες. Στην πολιτική της οικοδόμησης υποδομών ανάπτυξης οι «βιβλιοθήκες» θεωρήθηκαν και θεωρούνται σε αυτή την αφρικανική χώρα απαραίτητη προϋπόθεση.
Καλή αρχή λοιπόν και καλή συνέχεια
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλορίζικο το ενδιαφέρον μλπογκ σου.
Εύχομαι καλή δύναμη.
Συγκλονιτική η προσπάθεια των Κενυατών να διαδόσουν τα βιβλία...
μέσω καραβανιών .
Η εικόνα με τις καμήλες, πραγματικά
αξίζει όσο χίλιες λέξεις.
Πίκρα βέβαια για τη συρρίκνωση των δικών μας κινητών βιβλιοθηκών...