Η πικρή σονάτα που θα γράψω

Κάποτε θα γράψω μια πικρή σονάτα για τα κλειστά τοπία της καθημερινότητας σ'αυτή την πόλη. Για τον Βαγγέλη που καπνίζει 3 πακέτα τσιγάρα κάθε μέρα στο ψιλικατζίδικο. Για τη διαδρομή δουλειά-σπίτι και την ελπίδα που δεν αγκιστρώνεται κάπου. Θα την προβάρω στη σκηνή περπατώντας σ' ευθεία γραμμή και επιστρέφοντας. Και κάτω στην πλατεία θα με ακούει μόνο το άγαλμά μου.

Θ' ανεμίζουν οι κουρτίνες από τις μισάνοιχτες σκέψεις μου. Τα λεωφορεία θα περνούν νυσταγμένα κάτω από το χέρι μου.

Θα γράψω λοιπόν μια σονάτα. Πικρή σοκολάτα θα λειώνει στο στόμα μου κοιτώντας τους μπάτσους. Θα τη γεμίσω με περίσσια χαμόγελα, εξομολογήσεις και διαφημίσεις σαμπουάν και τραπεζικών προϊόντων. Βασικό μέλημά μου θα είναι να είναι σημερινή, όχι βέβαια στα εξωτερικά της γνωρίσματα (τόποι, υλικά, ορολογία), αλλά στην απουσία (της πίστης ή της αμφισβήτησης).

Και το τελευταίο. Θα τη γράψω τέλη Αυγούστου. Όλοι θα έχουν επιστρέψει. Θα ανάψω το πανί και θα την πετάξω στο σπασμένο καθρέπτη. Σας.