όπου κι αν πάγω ξένος,
αν πάγω και στη μάνα μου,
παραβαρώ ο καημένος.
Θα πάρω έναν ανήφορο,
να βγω σε κορφοβούνι,
αχ, να βρω κλαράκι φουντωτό,
ωχ, και ριζιμιό λιθάρι,
να βρω και μια κρυόβρυση,
στον ίσκιο της να κάτσω,
αχ, να πω τα μαύρα ντέρτια μου
και τα παράπονά μου:
τραγούδια αν έχει η μαύρη γης
κι ο τάφος χαμογέλια,
έχει και μένα η καρδιά,
που βρίσκομαι στα ξένα.
Αναζητούσα τους στίχους του τραγουδιού και βρέθηκα στη σελίδα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια και το ακούω αυτή τη στιγμή, ας σου αφήσω το σύνδεσμο γιατί υπάρχει πλέον σε φιλμάκι: http://www.youtube.com/watch?v=DlgayHzCGWc
Καλό απόγεμα και καλή συνέχεια!
Αληθινή αποκάλυψη και το τραγούδι και η φωνή της Καραθανάση. Αν το σκεφτείς, είναι άξιο απορίας το ότι ένας λαός με τέτοια κουλτούρα μετανάστευσης (κυρίως τραγούδια και παραμύθια), η οποία συντήρησε και συντηρεί τη μνήμη του ξενιτεμού και πέραν της έντασής του ως φαινόμενο, σήμερα ξεχνά και κρίνει με φόβο και επιθετικότητα τους μετανάστες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Αυτή είναι και η δική μου απορία την τελευταία δεκαπενταετία, αλλά απάντηση δεν πήρα ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφή