Ένας συντηρητικός άνθρωπος

Η αίσθηση είναι αυτή. Πίσω από αυτή δεν υπάρχει η πρόθεση, υπάρχει ίσως ένας χρωματισμός ή έστω μία αντίληψη, αλλά πρόθεση πιστέψτε με, όχι.

Μπαίνω λοιπόν σε ένα ταξί προχθές. Στην κινητή «αγορά» της εποχής μας. Η συζήτηση αναπόφευκτα γύρω από την οικονομία, τους νέους και τις προηγούμενες γενιές, την επισφάλεια και τον καταναλωτισμό τροφοδοτείται από αμφότερες τις πλευρές και οδηγείται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Από την αρχή έχω την αίσθηση ότι έχω να κάνω με έναν μεσήλικα, απόλυτο και βαθιά συντηρητικό άνθρωπο με εμμονές και στεγανά στην ερμηνεία των φαινομένων, που για παράδειγμα αποδίδει την έκταση του οικονομικού προβλήματος στο ότι «η νέα γενιά καταναλώνει υπερβολικά πολλά», ενώ οι παλαιότεροι ξέρετε από τι… έκαναν το παξιμάδι τους…

Παρόλα αυτά επιμένω σε μια μίνιμουμ συμφωνία και «πετάω» αυτοβιογραφικά στοιχεία στη συζήτηση, προχωράω στην καταδίκη της δεκαετίας του ’80 («δεν τσιμπάει») και το κλίμα σιγά-σιγά αλλάζει. Τελευταίο αγκίστρι η αναφορά μου σε ενδεχόμενα λάθη της αριστεράς…

Ο οδηγός κορώνει. Το Κόμμα είναι ενωμένο πια, δεν κινδυνεύει από τους «ροζ» «που βλέπεις τώρα τα χάλια τους», ποτέ δεν έγιναν λάθη, «πρέπει εσείς οι νέοι να δουλέψετε για την επανάσταση» και άλλα πολλά.

Θέλω να πω πως μια συζήτηση ξεκίνησε με απαξιωμένο «εχθρό» τους νέους, όσο σταδιακά ξεδιπλωνόταν με μια αριστερή οπτική άρχιζε περίτεχνα να οδηγεί σε ένα κοινό χώρο, μέχρι που φτάσαμε στο Κόμμα, την Αλήθεια και συναντήσαμε πάλι το αρχικό απόλυτο.

Έκλεισα τη συζήτηση λέγοντας πως μεγάλωσα με το σεβασμό που η οικογένειά μου είχε στους αγώνες, τους αγωνιστές και την ιστορία του ΚΚΕ. Το σεβασμό αυτό τον άφησα πίσω μου τον Δεκέμβρη του 2008, όταν το ΚΚΕ κάνοντας βόλτα στην Κουμουνδούρου έδρασε αντιδραστικά και συντηρητικά στην εξέγερση.

Το Απόλυτο ράγισε τότε πρώτη φορά ψελλίζοντας με ανύπαρκτο φανατισμό μια υπεράσπιση. Νίκησα! Ένας συντηρητικός άνθρωπος δεν έχει πολιτικό χρώμα. Αλήθεια σας λέω στην αρχή τον θεώρησα ακροδεξιό και θρήσκο, από αυτούς που γκρινιάζουν για τη νεολαία συνέχεια. Στην πορεία κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν αριστερό συντηρητικό , από αυτούς που γκρινιάζουν για τη νεολαία συνέχεια.

Κάθε γενίκευση είναι βέβαια φασισμός.