Ο λύκος και το αρνί

Όλο αφιερώσεις είμαι τώρα τελευταία. Αυτό δεν είναι έλλειψη έμπνευσης βέβαια. Η Ρίτσα Μασούρα και οι σχολιαστές του ιστολογίου της πρόσφατα διατυπώσαμε κάποιους προβληματισμούς για το ρόλο των διανοούμενων σε αυτήν την εποχή της κρίσης. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα ποίημα του Πολωνού ποιητή Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ, που νομίζω ότι και ως περιεχόμενο και ως θέση απαντά σε κάποια σημεία εκείνου του διαλόγου.

Κατά τα άλλα το αφιερώνω στους λύκους της Διοίκησης, αν και είμαι σίγουρος πως οι λύκοι δεν διαβάζουν ποίηση….

- Σ’ έπιασα , είπε ο λύκος και χασμουρήθηκε. Το αρνί
γύρισε τα κλαμένα μάτια του σ’ αυτόν. – Πρέπει να με φας;
Είναι αλήθεια απαραίτητο;
- Δυστυχώς πρέπει. Έτσι γίνεται σε όλους τους μύθους:
Μια φορά κι έναν καιρό ένα άτακτο αρνάκι άφησε τη μανούλα
του. Μέσα στο δάσος συνάντησε ένα κακό λύκο που…
- Συγνώμη, αυτό δεν είναι δάσος, αλλά η φάρμα του αφεντικού
μου. Δεν άφησα τη μητέρα μου. Είμαι ορφανό. Η μητέρα μου
φαγώθηκε και εκείνη από ένα λύκο.
- Δεν έχει σημασία. Μετά το θάνατό σου οι συγγραφείς που
πλάθουν μύθους θα φροντίσουνε για σένα. Θα προσθέσουν
ένα παρελθόν, κίνητρα και ένα ηθικό δίδαγμα. Μη μου κρατάς
κακία. Δεν έχεις ιδέα πόσο ανόητο είναι να είσαι ένας
κακός λύκος. Αν δεν ήταν ο Αίσωπος θα καθόμασταν στα πισινά
μας ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα. Πολύ μου αρέσει να το
κάνω αυτό.

Ναι, ναι αγαπητά μου παιδιά. Ο λύκος έφαγε το αρνάκι
Κι ύστερα έγλυψε τα χείλη του. Μην ακολουθείτε τον λύκο

Αγαπητά μου παιδιά. Μη θυσιαστείτε για ένα ηθικό δίδαγμα

*το ποίημα είναι μεταφρασμένο από τον Γιώργο Ζ. Χριστοδουλίδη στο βιβλίο των εκδόσεων «Παρασκήνιο»: Δύο Ευρωπαίοι ποιητές: Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ, Μίροσλαβ Χόλουπ.