21 Απριλίου 2010

Πολλά πράγματα που γίνονται το τελευταίο καιρό δεν ερμηνεύονται με τους τρόπους που είχαμε συνηθίσει ως κοινωνία.
Παράδειγμα:

Η ερώτηση φύτρωσε ξαφνικά όταν ο γιος μου είδε μια τέτοια φωτογραφία πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα:
- Μπαμπά αυτοί οι αστυνομικοί είναι κουκουλοφόροι;
- ……

Είναι λοιπόν αργά τη νύχτα. Περισσότερο το τέλος της που παρατείνεται, παρά οι πρώτες ώρες της επόμενης που ξεκινάει. Καιρό τώρα συμβαίνει αυτό. Οι μέρες σέρνονται, κατρακυλούν εντός μου, κρύβουν το πρόσωπό τους όλο ντροπή η μία στην πλάτη της άλλης, σε απόλυτη στοίχιση στρατιωτική, σε παράδοση με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα (… «στο μεσιανό κατάρτι…»).

Θέλω να πω γι’ αυτές τις νέες μέρες (χωρίς τελείες και κεφαλαία γράμματα), όμως η ανάσα κονταίνει τη σκέψη. Οι μέρες μας ξοδεύονται στην αβεβαιότητα και στις αγορές του φόβου, ανατίθενται στη διαχείριση των καθοδηγητών μας, κατανέμονται στους πρατηριούχους της ελπίδας, ποδοπατούνται στο στριμωξίδι της ιδιώτευσης, διακορεύονται από την ανοησία. Και εμείς άβουλοι, ακίνητοι μπροστά σε φανάρια που αναβοσβήνουν δεν περνούμε απέναντι χρόνια τώρα. Και ο χρόνος συσσωρεύεται.

Πριν από 43 χρόνια σε αυτή τη χώρα συνέβη μια πολιτική «εκτροπή». Είναι ερωτηματικό αν αποκαταστάθηκε ποτέ, όχι γιατί δεν έπεσε η χούντα, αλλά γιατί η δημοκρατία κερδίζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Η δημοκρατία δεν είναι καναπές να στρογγυλοκαθίσουμε απέναντι από την τηλεόραση.

Πριν από 41 ημέρες ένας καθηγητής κολύμβησης, ο Μάριος Ζέρβας, συνελήφθη στην πορεία που έγινε κατά τη γενική απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Αθήνα. Στην κατοχή του βρέθηκαν τα υλικά της δουλειάς του (σαμπουάν, φόρμα κτλ.). Ο Μάριος Ζέρβας κρατείται άδικα και αναίτια για 6η εβδομάδα στις φυλακές Κορυδαλλού.

Υπάρχει ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ, «ο Μικρόκοσμος». Σας παρακαλώ κάντε τον κόπο να το ψελλίσετε στον εαυτό σας σήμερα 21 Απριλίου 2010, επέτειο της κατάλυσης της δημοκρατίας.
Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακρυά
κι η γη μας τόσο δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
είναι ενας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε