Τα ήσυχα απογεύματα

Όσο γεναιόδωρη είναι μαζί μου η σιωπή, τόσο φειδωλά φαίνονται τα καλοκαίρια μου. Μεγαλώνοντας.

Ένα ήσυχο απόγευμα στην άκρη αυτού του δύστροπου καλοκαιριού φωλιάζει μέσα μου σιγά-σιγά, καθώς ο ήλιος αποσύρεται αποκαμωμένος στα ενδότερα και παρασέρνει μαζί του όλα τα χρώματα- πρώτα το μπλε της θάλασσας, μετά το κόκκινο του ουρανού, στο τέλος τα πράσινα των δέντρων.

Κατακάθονται και οι φωνές, τα γέλια, οι θυμοί και οι λυγμοί. Μόνο ο πόθος παραμένει- αν υπάρχει δυνατό φεγάρι. Τελικά όλη αυτή η φιλολογία για το φεγγάρι, ποίηματα, έρωτες, τραγούδια είναι λίγο παραπλανητική. Εξάλλου το ασημένιο φως δεν είναι δικό του, μια διαστρέβλωση, μια παρεξήγηση, μια παραπλάνηση είναι. Και η Πανσέληνος, μια ψευτιά. Δεν είναι αυτόφωτη η σελήνη, όλοι το ξέρουν αυτό: ό,τι επιστρέφει από αυτό που της δίνεται. Και το κάνουμε θέμα...

Μου αρέσει να φρενάρω έτσι τη ζωή μου τα απογεύματα. Όμως όλο και πιο σπάνια βρίσκω χρόνο γι' αυτά. Αν σκεφτείς τα παράθυρα και οι πόρτες είναι ό,τι δεν χτίσαμε σε ένα σπίτι, ό,τι δεν αφήσαμε απέξω, ό,τι επιτρέψαμε να φεύγει κατά βούληση. Τώρα ξέρεις τι νόημα έχουν τα καλοκαίρια.

Παίρνω μαζί μου λοιπόν για τον καινούριο χειμώνα τις λιγοστές αποσκευές αυτού του καλοκαιριού:
- ένα καινούριο τσαρδάκι για το γιο μου κάτω από την μεγάλη καρυδιά, δίπλα στο πηγάδι
-το φεγγαρόφωτο στον όρμο του Οιτύλου με σβησμένα τα φώτα του αυτοκινήτου κατεβαίνοντας με την κυρά μου

*****************
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη ενός ανθρώπου που πολύ εκτίμησα και σεβάστηκα, μιας εκλεκτής υπήκοου των βιβλιοθηκών και των αρχείων και της καλύτερης συζητήτριας που έχω γνωρίσει: στη Βάλια Δαμαλά, που πέθανε στις 6 Αυγούστου 2010.

Καλή δύναμη αδέρφια.