Μικρές ιστορίες καθημερινών πραγμάτων

Χθες το μεσημέρι επιστρέφοντας στο σπίτι συνειδητοποίησα πόσο με ηρεμούν οι σιδερένιες σκάλες…
Αυτές οι ελικοειδείς, εξωτερικές των παλιών σπιτιών που συνέδεαν την πίσω πλευρά τους με την ταράτσα και την πίσω αυλή. Σε αυτές που έβγαιναν οι γειτόνισσες των διαφόρων ορόφων με τις λεκάνες με τα πλυμένα, ή που πότιζαν βασιλικούς. Συχνά αντάλλασσαν κανένα κουτσομπολιό με την απέναντι, ή καθώς ανεβοκατέβαιναν έριχναν κλεφτές ματιές στην κουζίνα της «αποπάνω» ή της «αποκάτω». Η κρυμμένη πλευρά των σπιτιών είναι νομίζω πάντα η πιο ενδιαφέρουσα, η πιο μύχια και αποκαλυπτική, περισσότερο δειλή παρά φιγουρατζού. Οι σκάλες αυτές με τα χρόνια μειώνονται, σκουριάζουν, καταρρέουν. Μοιάζουν με αγάλματα έτσι παραδομένες στο χρόνο και τον καιρό, αβάδιστες, παλαιικές, σε αναμονή μιας κατεδάφισης.
Σήμερα τα σπίτια μας είναι πιο εσωστρεφή. Γι’ αυτό με ηρεμεί ό,τι ακόμη παραμένει όρθιο σε αυτή την πόλη-η σκουριά είναι το ίχνος της επιμονής.

Στην πλατεία φέτος έστησαν προεκλογικό περίπτερο μόνο το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Ο κόσμος ήταν λιγοστός, όμως ο πιθανός προσεκτικός διαβάτης θα παρατηρούσε ότι και τα δύο έχουν ένα πανομοιότυπο ξύλινο πάγκο στο πλάι για να κάθονται οι επισκέπτες. Πριν από χρόνια, όταν υπήρχε ο ενιαίος Συνασπισμός είχαν φέρει στην Τοπική Οργάνωση τους δύο πάγκους κάποιοι σύντροφοι του ΚΚΕ. Ο Συνασπισμός διασπάστηκε και το κάθε κόμμα… πήρε πια από έναν πάγκο!
Από τότε στους πάγκους αυτούς της Αριστεράς κάθονται μόνο οι επισκέπτες…

*****

η φωτογραφία είναι από εδώ