Μαθήματα ποιητικής φυτολογίας

Οι ποιητικές ιδέες είναι πεπερασμένες. Όπως και οι άλλες εξάλλου, οι πολιτικές. Ενώ ωστόσο φυτεύεις τους σπόρους ενός φυτού, ό,τι τελικά φυτρώνει διαφέρει στην ανάπτυξή του μετά και την καρποφορία του. Όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι (!), αλλά δεν είναι ίδιοι. Κάπως έτσι και της ποίησης οι καρποί και η περιποίηση που τους επιφυλάσσουν οι ποιητές.

Το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο νου είναι το… κουκούτσι

Ο Πέτερ-Πάουλ Τσαλ έχει γράψει ένα ποίημα με τίτλο «ο σκληρός πυρήνας»:

Ο σκληρός πυρήνας
- ενός κερασιού π.χ. –
είναι πάντοτε
μη φαγώσιμος

γι’ αυτό τον φτύνουμε

Σε κατάλληλο έδαφος
Μπορεί να γίνει δέντρο

Ο Αργύρης Χιόνης στην ενότητα ποιημάτων με τίτλο «στο Υπόγειο» γράφει:

Τρώω καρπό, φτύνω κουκούτσι, φυτρώνει δέντρο.
Αχ, να ‘χα κι εγώ κουκούτσι, να το ‘φτυνε ο θάνατος, να φύτρωνα ξανά…

Και καθώς κατευθυνόμαστε στην πιο μικρή μορφή, λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, σε ένα «μονόχορδό του» ποίημα:

Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος

Νομίζω πως οι καρποί της ποίησης (πολιτικοί, μεταφυσικοί ή υπαρξιακοί) είναι βρώσιμοι - το χρώμα, η μυρωδιά, η γεύση τελικά σε αυτό παραπέμπουν. Όμως μην ξεχάσετε να φτύσετε το κουκούτσι. Αυτό δεν τρώγεται, αναπαράγεται.
***
Βιβλιογραφία:
- Ποιήματα / Πέτερ-Πάουλ Τσαλ. μετ. Θ. Δ. Φραγκόπουλος. Αθήνα: Κέδρος, 1999
- Στο Υπόγειο / Αργύρης Χιόνης. Αθήνα: Νεφέλη, 2004
- Μικρά ποιήματα / Ντίνος Χριστιανόπουλος. Θεσσαλονίκη: Ιανός, 2004
***
Η φωτογραφία είναι του Σπύρου Μελετζή