Ήσουν 7-8 χρόνων στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, που μόνο του μάλλον κυλάει στη μαύρη χειμωνιάτικη νύχτα (μην υποκρίνεσαι τον έκπληκτο: οι νύχτες έχουν διάφορα χρώματα, το ξέρεις, έτσι δεν είναι;). Το ραδιόφωνο πρέπει να παίζει Λοΐζο, έρχεστε κοντά-κοντά με τον αδερφό σου γιατί κρυώνετε. Νοιώθω καμιά φορά πως οι ευκάλυπτοι αριστερά και δεξιά στο δρόμο αυτό μέτραγαν τα χρόνια που θα έρχονταν, είχαν κάποιο κρυμμένο μήνυμα που αμέλησα να επεξεργαστώ και να αποκωδικοποιήσω. Σου λέω λοιπόν, πρέπει να πηγαίνατε στο Λουτράκι νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο Κυριακή βράδυ – οι βόλτες τότε ήταν μικρών αποστάσεων - και έξω έκανε κρύο και φύσαγε πολύ και την άλλη μέρα είχες σχολείο – και μάλλον κάτι είχες αφήσει αδιάβαστο γιατί σε γέμιζε θλίψη η μέρα που τελείωνε και αγωνία η μέρα που ερχόταν. Όμως εκείνη η στιγμή, με τη μάνα και το πατέρα στο μπροστινό κάθισμα, τη μουσική, την Κυριακή που ήταν ακόμη Κυριακή, τη βροχή, τη μέσα ζεστασιά μας, μοιάζει παράξενο πως υπήρχε μέσα σου τόσα χρόνια και σιγόκαιγε χωρίς να χάνεται στην ομίχλη της λήθης. Θα μπορούσε να είναι μια άλλη ανάμνηση, πιο μεγάλη, πιο φωτεινή, με άλλη μουσική και χρώματα.Καθώς πιάνω στα χέρια μου την ανάμνηση (δεν χρειάζεται ο δεύτερος ενικός πια, αυτόν τον έχω για τα άυλα πράγματα του παρελθόντος) προσπαθώ να καταλάβω ποιο δόλωμα την τράβηξε έξω. Δεν είναι μια έντονη διάθεση φυγής που με ταλαιπωρεί τον τελευταίο καιρό. Δεν είναι ίσως ούτε ένας πόνος στη μέση που προκαλεί αναπολήσεις. Η ανάμνηση είναι ζωντανή, αποφασίζω να την πετάξω πίσω, έτσι κάνω πάντα, ποτέ δεν τις τρώω. Μαζεύω τα καλάμια μου και επιστρέφω στον ύπνο, είναι Κυριακή βράδυ και μόλις συνειδητοποίησα πως άκουγα ένα CD του Λοΐζου και μάλλον αυτό τράβηξε μια νύχτα του ’80 έξω στο σήμερα, εδώ που πιάνω τώρα να φτιάξω το γάλα στον μεγάλο και να ταΐσω τη μικρή, να τους βάλω για ύπνο και να ξαπλώσω και εγώ με την καλή μου.
Αύριο είναι Δευτέρα και μάλλον πάλι κάτι αφήνω ημιτελές, γιατί με γεμίζει θλίψη η μέρα που τελειώνει και δυσφορία η μέρα που θα’ ρθει.
Μπα! κοίτα να δεις, κι εγώ το πίσω κάθισμα στην ίδια ηλικία με το Λοΐζο το έχω συνδέσει. Σε ένα κόκκινο Μόρις συγκεκριμένα, και η κασέτα ήταν "Τα τραγούδια του δρόμου": Μη με ρωτάς, και τα λοιπά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο, εξαιρετικό.
Ανταλλάσσαμε... επισκέψεις την ίδια στιγμή, διάβαζα τα νέα σχόλια στην "ανομία" σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα
Κι αυτή η Κυριακή, είκοσι χρόνια μετά, θα είναι ανάμνηση. Και τότε
ΑπάντησηΔιαγραφήθα έρθει ο μεγάλος, μουρμουρίζοντας:"σα διφραγκάκι τόσο δα μικρό" και εσύ θα θυμηθείς το αποψινό βράδυ, το φαγητό της μικρής- που θα είναι πάντα η μικρή- το γάλα του μεγάλου κι ίσως μετά όταν θα βγουν τα παιδιά και πριν ξαπλώσεις δίπλα στην καλή σου, να γράψεις εδώ γι αυτή την Κυριακή του μέλλοντος που απόψε φαίνεται τόσο μα τόσο μακρινή μα απέχει μόλις μια ανάσα μπροστά, όπως κι αυτή η παλιά του `80 σου φαίνεται μόλις μια ανάσα πίσω.
Καλή νύχτα σε όλους σας!
Και πάλι κάτι τότε θα είναι ημιτελές, γιατί πάντα τις Κυριακές δεν προλαβαίνεις να τελειώσεις ό,τι άρχισες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα Τσαλ. [Σαν οικογένεια γίναμε: κλείνουμε το φως καληνυχτίζοντας ο ένας τον άλλο...]
Οικογένεια, το σχόλιο του Τσαλαπετεινού αξίζει να προστεθεί στο ποστ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα.
Γιώργο Καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλιεύεις τις δικές μας αναμνήσεις;Αναφορά σε μια κασέτα και βγαίνουν στο φως τόσες άλλες κασέτες.Ναι, στο αυτοκίνητο 1-2 χρόνια πριν από τη ''Λόϊζου'' εποχή, που εμείς οι πιο ''σιτεμένοι'' τη ζήσαμε με όλο μας το αίμα, καθισμένοι στο πίσω κάθισμα ενός Peugeot 304.
Ο Θάνος(αδελφός) και εγώ.Κεφάλια ακουμπισμένα και ο ''Αγιος Φεβρουάριος''. Τραγουδούσαμε.
Από τότε ο Μητροπάνος έγινε δική μου χορδή.
Η κασέτα είχε το μέγεθος του σημερινού i-pad.Ακόμα και σήμερα στις αισθήσεις μου είναι μεγάλη.
Το LP του Λοϊζου το φυλάω ακόμα.
Σ' ευχαριστώ για τη γραφή σου.
Δίνει ελπίδα σε όλες τις αναμνήσεις μας.Και ένα τρυφερό μαξιλάρι ν'ακουμπάμε.
Ωραίο ποστ, Γιώργο (γιατί μου ακούγονται οικεία όλα αυτά; ;-) )
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο καλά τα λέει και ο Τσαλαπετεινός...
Καλή εβδομάδα! :-)
Όντως οικεία λοιπόν αγκνίρα και όχι γιατί ακούγαμε τις ίδιες μουσικές Μάγια..., αλλά γιατί όλοι έχουμε κάτι Κυριακές που τελειώνουν κάποια στιγμή. Πριν τις χορτάσουμε. Χορτάσαμε ποτέ τις Κυριακές;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μόλις σχολίαζα στου Τσαλ. Τι κρέμασμα είναι τα κυριακάτικα απογεύματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ τρυφερή η ανάμνησή σου, Γιώργο. :)
Η συνηθισμένη κυριακάτική μου ανάμνηση απ΄τα πιαδικά μου χρόνια είναι πως μετά το φαΐ βλέπουν οι υπόλοιποι(μπαμπάς, μαμά και μικρή αδερφή) το ελληνικό έργο της Κυριακής. . Η μεγάλη μου αδερφή κι εγώ είμαστε στο άλλο δωμάτιο, γιατί δε έχουμε τελειώσει ως εκείνη την ώρα τα μαθήματά μας, παρά τη ρητή εντολή του μπαμπά μου. Μας παίρνει ώρες το γράψιμο, γιατί προσπαθούμε ν΄ακούσουμε πίσω απ΄τις κλειστές πόρτες . Αίσθηση ματαίωσης λοιπόν έχω απ΄τα κυριακάτικα απογεύματα.
Υ.Γ. Διαβάζοντας "οι ευκάλυπτοι αριστερά και δεξιά στο δρόμο"Αμέσως σκέφτηκα Λουτράκι,πριν το διαβάσω. ;)
Εμείς βλέπαμε τις Κυριακές τα μεσημέρια την "ταινία για όλη την οικογένεια".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να σκεφτείς πως κάποια πιτσιρίκια σημερα χάνουν όπως και συ την Κυριακή τους για να σε βρουν στην τάξη τη Δευτέρα να ελέγχεις τι διαβάσανε.....
ΥΓ: Ευκαλύπτους έχει επίσης πριν από το Άργος και πηγαίνοντας στο Ναύπλιο και στη Σπάρτη και στο Γύθειο
Ας πούμε, τις ταινίες του Ταρζάν με τον Τζόνι Βαϊσμίλερ, ε Γιώργο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑΙ, ακριβώς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα παιδικά σαββατοκύριακα είναι που δε μας αφήνουν να ησυχάσουμε τώρα που μεγαλώσαμε(;)....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο κείμενο, Γιώργο!
Αυτό το... ερωτηματικό σου στο τέλος, που το κρύβεις κιόλας σε παρένθεση, πολύ με εκνευρίζει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυκάλυπτους έχει επίσης στον παλιό δρόμο μετά το Μ.Πεύκο για τα Μέγαρα. Επειδή όμως ζει εκεί η θεία μου απ΄όταν ήμουν 15-16, κάθε καλοκαίρι περνούσαμε εκεί μια βδομάδα τουλάχιστον εναλλάξ οι μεγάλες αδερφές, φιλοξενούμενες της θείας, οπότε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργότερα έζησα εκεί τους 3 ανοιξιάτικους μήνες (του '96) , γιατί δούλευα αναπληρώτρια στο Ξυλόκαστρο. ;)
Όσο για τα παιδιά τα θυμάμαι και γι αυτό δεν τα φορτώνω ιδιαίτερα το Σ-κ. :)
Τυπικό το παιδί μέσα σου που φτάνει ένας σκοπός, για να ξαναφέρει τις μνήμες. Κυριακή απόγευμα και αναπόληση του σβκ που πέρασε γλυκά και της Δευτέρας που προσμένει αμείλικτα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κι αν έχεις δικά σου παιδιά, μέσα σου παραμένεις " ο μικρός".
Μαρίνα πολύ... σε συμπαθώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον ίδιον το φύλου μου το "παιδί", νομίζω
Ρενάτα ο άτλας των ευκαλύπτων στην Ελλάδα γίναμε....