Ο κάδος και η δημοκρατία

Η πρώτη φορά ήταν το φθινόπωρο του 1999, με τους σεισμούς. Βγήκαν όλοι στο δρόμο, αντάλλαξαν τον πανικό τους, οι κουτσομπόλες ενημέρωσαν για το ποιοι πρέπει να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα ασανσέρ των πολυκατοικιών, πολλοί συστήθηκαν τότε για πρώτη φορά μετά από χρόνια γειτνίασης. Η γειτονιά συγκολλήθηκε και για λίγες εβδομάδες λειτούργησε και ένα μικρό δίκτυο αλληλεγγύης.

Τα χρόνια πέρασαν και η γειτονιά επέστρεψε ταχέως στον παλιοχαρακτήρα της. Ώσπου μια μέρα έφτασε ένα συνεργείο του δήμου για να επανακαθορίσει τη θέση των κάδων για τα σκουπίδια μας. Βγήκαμε μάλλον τελευταίοι στο δρόμο απορημένοι με τη φασαρία και τον κόσμο που είχε μαζευτεί έξω απ’ το σπίτι μας. Πού θα μπει ο κάδος; Οι απέναντι τσακώνονταν ποιος έχει την πιο μεγάλη πολυκατοικία να πάει ο κάδος να κάτσει μπροστά της, στη γωνία ο ιδιοκτήτης της βιοτεχνίας ρούχων έβριζε τους εργάτες που τρυπούσαν το οδόστρωμα για να βάλουν τον κάδο (λίγες μέρες και λίγα «αρμόδια» τηλέφωνα μετά… ο κάδος πήγε απέναντι, στο νηπιαγωγείο, «γιατί του χαλούσε την πρόσοψη του μαγαζιού»). Και μπροστά στη μονοκατοικία μας ή από ‘δω πλευρά του δρόμου ομογνωμούσε: «να μπει εδώ ο κάδος. Δεν θα υποφέρουμε εμείς τη μυρωδιά και τη βρωμιά όλων σας… έχουμε και παιδιά και γέρους… θα τους πεθάνουμε δηλαδή;» Προσπαθήσαμε να ψελλίσουμε πως το σπίτι είναι ισόγειο, δεν έχει πυλωτή, δεν θα έχει απόσταση το παράθυρο από τον κάδο, πως δεν είναι δίκαιο αυτός που βάζει τα λιγότερα στον κάδο να επωμιστεί αποκλειστικά τη βρωμιά του. Η απάντηση όμως μιας εξαγριωμένης με τις αντιρρήσεις μας γυναίκας από τη διπλανή πολυκατοικία ήταν αφοπλιστική:

- Και θεωρείτε δίκαιο τόσα σπίτια να μυρίζουμε τα σκουπίδια που παράγουμε όλοι; Καλύτερα ένα σπίτι που είστε λίγοι, παρά όλοι εμείς.

(Τελικά ο κάδος μπήκε μπροστά από την πολυκατοικία της και ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι της…)

*****
θυμήθηκα την ιστορία διαβάζοντας αυτό το "απολαυστικό" κείμενο της Riski

Οι εποχές αλλάζουν, ακόμα και αν επαναλαμβάνονται

Σκεφτόμουν σήμερα που τρυγούσαμε πως: πρέπει να σπάσεις τα σταφύλια για να πάρεις το χυμό τους. Και να φτιάξεις κρασί.

Ασφυξία

Η ανάσα είναι μια ακόμη προσπάθεια ν’ αποφύγεις το αναπόφευκτο ή έστω να παρατείνεις το πρόσκαιρο. Αυτές τις μέρες οι ανάσες όλων μας είναι κοφτές, με δυσκολία γίνεται το διαμετακομιστικό εμπόριο της ελπίδας. Τα αποθέματα των ψευδαισθήσεων εξαντλούνται και αρχίζει η μαύρη αγορά του κυνισμού να καλπάζει.

Είναι νομίζω εμφανές σε όλους πλέον ότι ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία μας, το μέλλον του δημόσιου πλούτου μας, κάθε προσοδοφόρα πηγή στους δανειστές. Η εκατόμβη των απολύσεων, της ανεργίας, της κλοπής των μισθών και των συντάξεων θα μειώσουν την πρόσκαιρη χασούρα τους από τη βέβαιη πτώχευση του κράτους μας. Θα τους έχουμε ξεπουλήσει κάθε πηγή πλούτου με όρους αποικιοκρατικούς και το κέρδος τους θα είναι συνεχές και μετά τη διάλυση της ευρωζώνης και της πτώχευσης και άλλων χωρών. Ξέρουμε όλοι νομίζω πως ζούμε μια παράταση μέχρι να βάλουν στο χέρι και τα τελευταία… «ασημικά» που δουλικά τους εκχωρεί η κυβέρνησή μας.

Ενώ αυτά διατυπώνονται ευθαρσώς – και δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε πλέον ότι δεν τα ξέρουμε – παρακολουθούμε απαθείς ή φοβισμένοι την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Δηλωμένος στόχος της διάλυσης - το ξέρουμε - δεν είναι η δημιουργία ενός νέου, καλύτερου. Στόχος κάθε φορά είναι ο «άλλος», πάντα θα βρούμε ένα λόγο να χαρούμε για τη θυσία του. Θυσίες που δεν θα… δώσουν αέρα στα πανιά του στόλου μας, θα εξευμενίσουν όμως τις αγορές.

Έχουμε ανάγκη να πάμε μπροστά τις ζωές μας. Όποτε δυσκολεύονταν να ανασάνουν οι κοινωνίες, εξεγείρονταν για να αποφύγουν την ασφυξία. Ή εκχωρούσαν την ελευθερία τους σε σωτήρες, με συνέπειες εν τέλει πάντα τραγικές. Είμαστε λοιπόν σε αναζήτηση ελπίδας και πίστης. Ελπίδας για διέξοδο στο αδιέξοδο και πίστης στο φορέα ή την ιδεολογία που θα μας στρατεύσει σε αυτήν την πορεία. Μπορεί η Αριστερά ενωμένη να εγγυηθεί και να εργαστεί για κάτι τέτοιο; Μήπως τώρα είναι η ευκαιρία δεκαετιών να (από)δείξει τι μπορεί να κάνει, να αναδείξει όχι το εύκολο ηθικό, αλλά το δύσκολο πολιτικό της πλεονέκτημα;

Η κατάρρευση της οικονομίας, η ανατροπή της δημοκρατικής επίφασης, η κοινωνική διάλυση πρέπει να μας φέρουν κοντά ως λαό και πολιτικά όντα σε κοινό συνειδητό αγώνα και όχι να μας καταστήσουν μοιραία θύματα που θα αλληλοσπαράζονται χορεύοντας στα τύμπανα των Αγορών.

Ο Μήτσος και ο Άγιος Βασίλης

- Κωνσταντίνε να σε ρωτήσω κάτι;

- Πες…

(Ο γιος μας και ο κολλητός του ο Δημήτρης χαρούμενοι και κουρασμένοι φλυαρούν απλωμένοι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου χθες το απόγευμα. Επιστρέφουν στα σπίτια τους από την πρώτη φετινή προπόνηση στο ποδόσφαιρο. Η κυρά μου στο τιμόνι μπροστά απολαμβάνει το διάλογό τους)

- Πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη;

- …

- Πιστεύεις ότι υπάρχει ή ότι είναι πνεύμα;

- Τι είναι «πνεύμα»;

- Να, κοίτα να δεις: πέρυσι τα Χριστούγεννα έβαλα το γράμμα για τον Άγιο Βασίλη κάτω από το δέντρο και πήγα στην κουζίνα που τρώγαμε όλοι μαζί και όταν πήγα να το δω μετά το φαΐ, δεν υπήρχε! Αυτό είναι θαύμα βέβαια. Αν ο Άγιος Βασίλης ήταν αληθινός θα τον έβλεπα, άρα τώρα που δεν τον είδα είναι πνεύμα.

- (βαριεστημένα) Μήτσο, ο Άγιος Βασίλης δεν είναι ένας.

- (έκπληκτος) Τι εννοείς;

- Ο Άγιος Βασίλης είναι πολλοί. Είναι απλά άνθρωποι που είναι παππούδες και επειδή αγαπούν τα παιδιά, τους κάνουν δώρα. Αν δεν έχουν γένια, βάζουν ψεύτικα. Εγώ έχω δει πολλούς Αγιοβασίληδες

(η άποψη του γιου μας αναστατώνει το φίλο του, που στρέφεται στην κυρά μου για μια καλύτερη απάντηση)

- Κέλλυ, εσύ πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη;

- Άσε Μήτσο… η μάνα μου δεν πιστεύει ούτε στο θεό.

- Τι… ;

- Κοίτα να δεις Μήτσο… σε αυτή τη γη δεν γίνονται θαύματα πια.