Ένας αμπελουργός μίλησε, ψυχορραγώντας, στο αυτί της Μαρσέλα. Προτού πεθάνει, της αποκάλυψε το μυστικό του :
"το σταφύλι", της ψυθύρισε "είναι καμωμένο απο κρασί".
Η Μαρσέλα Πέρες-Σίλβα μου το διηγήθηκε κι εγώ σκέφτηκα : αν το σταφύλι είναι καμωμένο από κρασί, ίσως εμείς είμαστε οι λέξεις που αφηγούνται ό'τι είμαστε.
το πόστ μου θύμισε τον παππού μου
με έβαζε να πατάω σταφύλι και εκείνα με γαργαλούσαν... ο παππούς μου έφτιαχνε καζάνια, μπρικια, και είχε ένα σφυρί που το σήκωνε λες και ήταν στυλό, και εγώ ακόμα και σήμερα δυσκολευομαι να το σηκωσω ευκολα...
θα πέσω πάνω σε αυτά που γράφεις και θα τα πάρω λίγο μαζί μου για να πώ πως ίσως και τα σταφύλια της οργής μας να είναι φτιαγμένα από το κρασί των οραμάτων μας.
ΥΓ: Δεν μας γράφεις για τον παππού και τα καζάνια λοιπόν;
Τη μέρα που ανέβασες αυτή την ανάρτηση ήμουνα κι εγώ στο βουνό και πατούσα τα σταφύλια ενός φίλου. Συγχρονιστήκαμε φέτος, αν και δεν θα φτιάξουμε δικό μας κρασί, έχουμε πολλά αποθέματα από πέρυσι. Καλόπιοτο να είναι Γιώργη, οι χυμοί του να σας ευφραίνουν να ξεχνάτε την κακότητα...
γεια σου Γιωργο...
ΑπάντησηΔιαγραφήπάρε ένα απόσπασμα απο ένα βιβλίο του Γκαλεανο...
το σταφύλι και το κρασί.
Ένας αμπελουργός μίλησε, ψυχορραγώντας, στο αυτί της Μαρσέλα. Προτού πεθάνει, της αποκάλυψε το μυστικό του :
"το σταφύλι", της ψυθύρισε "είναι καμωμένο απο κρασί".
Η Μαρσέλα Πέρες-Σίλβα μου το διηγήθηκε κι εγώ σκέφτηκα : αν το σταφύλι είναι καμωμένο από κρασί, ίσως εμείς είμαστε οι λέξεις που αφηγούνται ό'τι είμαστε.
το πόστ μου θύμισε τον παππού μου
με έβαζε να πατάω σταφύλι και εκείνα με γαργαλούσαν... ο παππούς μου έφτιαχνε καζάνια, μπρικια, και είχε ένα σφυρί που το σήκωνε λες και ήταν στυλό, και εγώ ακόμα και σήμερα δυσκολευομαι να το σηκωσω ευκολα...
θα πέσω πάνω σε αυτά που γράφεις και θα τα πάρω λίγο μαζί μου για να πώ πως ίσως και τα σταφύλια της οργής μας να είναι φτιαγμένα από το κρασί των οραμάτων μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Δεν μας γράφεις για τον παππού και τα καζάνια λοιπόν;
Ναι πρέπει να τα σπάσεις για να βρείς τον χυμό τους, να τον πιείς για να μπορέσεις να σπάσεις ό,τι κρατάει δεμένα τα όνειρα...
ΑπάντησηΔιαγραφή(μην ξαναλείψεις τόσο καιρό)
(και να το ήθελα.....)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλόπιοτο! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έλειψες! ;)
Με σαφώς λιγότερο μεθυστικά αποτελέσματα βέβαια, αλλά με το ίδιο σκεπτικό, πρέπει να σπάσεις τα αβγά για να φτιάξεις ομελέτα. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για μέρες μετά κυκλοφορείς με βαμμένες πατούσες! Σαν παράσημο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είστε καλά να το κάνετε και του χρόνου!
Ευχαριστούμε Renata (μαζί θα τα πιούμε...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ που προσθέτετε Riski και Φαούδι στην πολυσημία (και ουχί αμφισημία) του ποστακίου.
Πάντως υπόσχομαι να τα πιούμε μαζί (Ρίσκι φέτος δεν θα ξεφύγεις...)
Τη μέρα που ανέβασες αυτή την ανάρτηση ήμουνα κι εγώ στο βουνό και πατούσα τα σταφύλια ενός φίλου. Συγχρονιστήκαμε φέτος, αν και δεν θα φτιάξουμε δικό μας κρασί, έχουμε πολλά αποθέματα από πέρυσι. Καλόπιοτο να είναι Γιώργη, οι χυμοί του να σας ευφραίνουν να ξεχνάτε την κακότητα...
ΑπάντησηΔιαγραφήεμένα τελικά περισσότερο με ευφραίνει ο τρύγος παρά το κρασί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Silent