Ασφυξία

Η ανάσα είναι μια ακόμη προσπάθεια ν’ αποφύγεις το αναπόφευκτο ή έστω να παρατείνεις το πρόσκαιρο. Αυτές τις μέρες οι ανάσες όλων μας είναι κοφτές, με δυσκολία γίνεται το διαμετακομιστικό εμπόριο της ελπίδας. Τα αποθέματα των ψευδαισθήσεων εξαντλούνται και αρχίζει η μαύρη αγορά του κυνισμού να καλπάζει.

Είναι νομίζω εμφανές σε όλους πλέον ότι ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία μας, το μέλλον του δημόσιου πλούτου μας, κάθε προσοδοφόρα πηγή στους δανειστές. Η εκατόμβη των απολύσεων, της ανεργίας, της κλοπής των μισθών και των συντάξεων θα μειώσουν την πρόσκαιρη χασούρα τους από τη βέβαιη πτώχευση του κράτους μας. Θα τους έχουμε ξεπουλήσει κάθε πηγή πλούτου με όρους αποικιοκρατικούς και το κέρδος τους θα είναι συνεχές και μετά τη διάλυση της ευρωζώνης και της πτώχευσης και άλλων χωρών. Ξέρουμε όλοι νομίζω πως ζούμε μια παράταση μέχρι να βάλουν στο χέρι και τα τελευταία… «ασημικά» που δουλικά τους εκχωρεί η κυβέρνησή μας.

Ενώ αυτά διατυπώνονται ευθαρσώς – και δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε πλέον ότι δεν τα ξέρουμε – παρακολουθούμε απαθείς ή φοβισμένοι την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Δηλωμένος στόχος της διάλυσης - το ξέρουμε - δεν είναι η δημιουργία ενός νέου, καλύτερου. Στόχος κάθε φορά είναι ο «άλλος», πάντα θα βρούμε ένα λόγο να χαρούμε για τη θυσία του. Θυσίες που δεν θα… δώσουν αέρα στα πανιά του στόλου μας, θα εξευμενίσουν όμως τις αγορές.

Έχουμε ανάγκη να πάμε μπροστά τις ζωές μας. Όποτε δυσκολεύονταν να ανασάνουν οι κοινωνίες, εξεγείρονταν για να αποφύγουν την ασφυξία. Ή εκχωρούσαν την ελευθερία τους σε σωτήρες, με συνέπειες εν τέλει πάντα τραγικές. Είμαστε λοιπόν σε αναζήτηση ελπίδας και πίστης. Ελπίδας για διέξοδο στο αδιέξοδο και πίστης στο φορέα ή την ιδεολογία που θα μας στρατεύσει σε αυτήν την πορεία. Μπορεί η Αριστερά ενωμένη να εγγυηθεί και να εργαστεί για κάτι τέτοιο; Μήπως τώρα είναι η ευκαιρία δεκαετιών να (από)δείξει τι μπορεί να κάνει, να αναδείξει όχι το εύκολο ηθικό, αλλά το δύσκολο πολιτικό της πλεονέκτημα;

Η κατάρρευση της οικονομίας, η ανατροπή της δημοκρατικής επίφασης, η κοινωνική διάλυση πρέπει να μας φέρουν κοντά ως λαό και πολιτικά όντα σε κοινό συνειδητό αγώνα και όχι να μας καταστήσουν μοιραία θύματα που θα αλληλοσπαράζονται χορεύοντας στα τύμπανα των Αγορών.