«Τράβηξε ίσια, ως τον ορίζοντα. Ύστερα, έκανε δεξιά και
χάθηκε».
Δεν ξέρω ποια δικαιοσύνη αφαιρεί από αυτή την εποχή τους ποιητές της. Δεν της είχα ποτέ εμπιστοσύνη εξάλλου. Ίσως να φταίμε και εμείς με κάποιο τρόπο που τους αφήνουμε να φύγουν, ακόμη και αν κρατούμε εδώ, ανάμεσά μας το ποιητικό τους σώμα, να το διαμελίζουμε τις νύχτες και να το σκορπάμε στα όνειρά μας, όπως ο Κοντορεβιθούλης για να βρίσκουμε πάντα το δρόμο της επιστροφής.
Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης πέθανε. Με ενοχλεί πολύ αυτό. Που τα ψιχουλάκια του πια είναι μετρημένα. Ο αριθμός τους δεν θα αλλάξει ποτέ και εμείς που αγαπήσαμε το ποιητικό του σώμα θα αρκεστούμε σε όσα άφησε στο τραπέζι μας φεύγοντας και στο κατόπι του. Δείχνοντάς μας βέβαια τον αναπόφευκτο δρόμο.
Λέει στο αγαπημένο «Υπόγειο», και θα ήθελα να είναι αλήθεια:
«ΤΡΩΩ ΚΑΡΠΟ, φτύνω κουκούτσι, φυτρώνει δέντρο.
Αχ, να ‘χα κι εγώ κουκούτσι, να το ΄φτυνε ο θάνατος, να φύτρωνα ξανά».
Κι εγώ θα ΄θελα να ΄ταν αλήθεια, Γιώργο, για κάθε αγαπημένο μας που φεύγει άδικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αριθμός των ποιημάτων δε θα αλλάξει. Το ποιητικό σώμα θα μείνει σταθερό. Όμως οι αναγνώσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήκι οι ερμηνείες των ποιημάτων
θα πληθαίνουν.
Σκέψου μόνο πώς διαβάζουμε σήμερα το: "Σκίτσο ο κόσμος και
ανελέητη ο θάνατος
γομολάστιχα" . Ή το αγαπημένο σου από το "Υπόγειο" που εδώ, σε σένα το διάβασα πρώτη φορά πριν από καιρό.
@Renata @Τσαλαπετεινος: Νομίζω πως το καταλαβαίνετε και εσείς, και σε εσάς πρέπει να συμβαίνει έτσι κάπως: όσο μεγαλώνω όλο και πιο πολύ με θυμώνει ο θάνατος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμός! Συμφωνούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως το είπες, με θυμώνει ο θάνατος
ΑπάντησηΔιαγραφή@Χαμένο Επεισόδιο και @lemon: γίναμε δηλαδή μια θυμωμένη παρέα. Ένας φίλος (ο Γιώργος θεοχάρης) περιέγραψε χθες το κλίμα στην κηδεία του: "Ήταν όλοι εκεί. Το χωριό που τίμησε με την επιλογή του, οι φίλοι του οι λογοτέχνες που έσπευσαν από την Αθήνα να τον αποχαιρετήσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σάμης Γαβριηλίδης ο εκδότης των περισσοτέρων βιβλίων του, ο Γιάννης Πατίλης, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Κώστας Σοφιανός, ο Χάρης Βρόντος, η Τασούλα Καραγεωργίου, η Ζιράνα Ζατέλη, ο Ανδρέας Ζάρος...". "Στο ξωκλήσι του νεκροταφείου ο καθένας με ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι και την αμηχανία στην καρδιά να ρίχνει κλεφτές ματιές στον αγαπημένο που κείτονταν δωρικός , αρχέγονος και αυστηρός..."