Τα ποιήματα ποτέ δεν βγήκαν από τα σύνορα. Δεν πήγαν μετανάστες σε καμία Γερμανία ή στις στοές του Βελγίου. Δεν έκαναν αντίσταση αυτοεξόριστα στο Παρίσι. Τα ποιήματα μείναν εδώ: στο ορθογώνιο πεδίο της μάχης. Μέσα στα χιόνια σε στοίχους πολεμώντας. Το ποίημα είναι ό,τι επέζησε απ’ αυτό τον πόλεμο, ό,τι στοιχίζεται ξανά δίπλα σε πτώματα λέξεων, σκουριασμένες γραμμές, λίμνες μελανιού και διαμελισμένους τόνους. Το ποίημα, έτοιμο για μάχη πάλι, να υπερασπίζεται τα σύνορα ετούτα της λευκής σιωπής στους αιώνες.
Ωραίο :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠικρό για τους "ποιητές" εκτός συνόρων και συμφωνώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήγρηγόρης στ.
Ώρα το διαβάζω. Και ναι, πρέπει τελικά να το παραδεχτώ. Θύμωσα. Σαν να με κορόιδευαν τα ποιήματα τόσα χρόνια που νόμιζα πως έρχονταν μαζί μου. Σαν να με κορόιδευα εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, υπάρχουν κι αυτοί οι πόλεμοι. Των λέξεων. Και σε αυτούς-όντως- τα ποιήματα ξέρουν να μάχονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας χαιρετώ από το μέτωπο :-))))
Αχάριστα παιδιά τα άτιμα. Απογαλακτίζονται με το που γεννιούνται. Ευτυχώς. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι στοίχοι από στίχους σπάνε μέχρι και τείχη, αρκεί απέναντί τους να μην βρίσκουν τοίχους. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο Γιώργο, μπράβο!
Θα τα καταφέρει το ποίημα. Κι εμείς μαζί του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά οι απαντήσεις σας είναι μωσαϊκό χαρακτήρων και τάσεων και στυλ γραφής!
Και να που φτάσαμε εδώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ , όπως κι εσυ , ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο!!!
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα...
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος...
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!