Το άγαλμα του δεσπότη*

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το άγαλμα ενός δεσπότη στην πλατεία της πόλης μας. Στεκόταν μόνο στη μέση της να δείχνει με το τεντωμένο χέρι του το δρόμο του θεού, όπως λέγανε οι παλιοί. Εγώ πίστευα από τότε πως έδειχνε τη θάλασσα. Τα παιδιά μαζευόμασταν συνήθως γύρω του  τα καλοκαίρια. Εκεί δώσαμε τα πρώτα χάδια, τα πρώτα τσιγάρα, τα πρώτα φιλιά και εκεί μας χαρίστηκαν. Ένα καλοκαίρι (όλοι το θυμούνται) ένας μαθητής είδε το άγαλμα να ξυρίζει τα γένια του, να γδύνεται τα άμφιά του και γυμνό και χαρούμενο να τρέχει στη θάλασσα. Την επόμενη μέρα ο δήμαρχος διέταξε να αποσύρουν το βάθρο του αγάλματος και να μαζέψουν τις μαρμαρένιες τρίχες, τα άμφια και το σώβρακό του, που ήταν πεταμένα τριγύρω. Από τότε δεν έχει άγαλμα η πόλη μας. 

-Κάποιοι, χρόνια μετά, σκέφτηκαν να βάλουν στην πλατεία το άγαλμα του δήμαρχου. Όμως το ακύρωσαν. Γιατί στον τόπο μας τα αγάλματα δραπετεύουν γυμνά.

***

Αφιερωμένο στον SilentCrossing, του οποίου τη γραφή και το βλέμμα απολαμβάνω συχνά