Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Οι φωτογραφίες είναι καθρέπτες




Οι φωτογραφίες είναι καθρέπτες. Είναι σιωπή. Είναι χρησιμοποιημένα εισιτήρια. Είναι στραβωμένα καρφιά. Είναι παγωμένες λέξεις, μαρμαρένια χαμόγελα. Οι φωτογραφίες είναι τα αποσιωπητικά του χρόνου. Είναι ένα ειρωνικό σχόλιο της αιωνιότητας. Είναι σοβάδες πεσμένοι στο πάτωμα μετά την καταιγίδα. Είναι φιλίες που τέλειωσαν, έρωτες που ντύθηκαν κι έφυγαν μέσα στο κρύο ή μέσα στη ζέστη. Είναι κιτρινισμένες σελίδες και άνθρωποι που έγιναν λουλούδια του θανάτου. Οι φωτογραφίες είναι σκιές που κυκλοφορούν τις νύχτες αόρατες.

Οι φωτογραφίες μου είναι καθρέπτες- ξυπνάω και στέκομαι μπροστά τους, βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό («κι ίσως η ασχήμια του να φύγει μόλις πλυθώ και ξυριστώ»). Μαλακίες… υπεκφεύγω πάλι θεωρητικολογώντας.

Προσπαθώ ν’ αποφύγω το προφανές- να αναμετρηθώ με μια παιδική φωτογραφία. Να αφηγηθώ τι έγινε και πέρασαν 30 τουλάχιστον χρόνια από τότε. Είμαστε λοιπόν στο πατρικό μου σπίτι. Από αριστερά (πίσω σειρά): ο Άκης ο Μεγάλος, ο Λουκάς, εγώ, η Λίτσα, ο αδερφός μου (ο Άκης ο μικρός), η Ελένη. Μπροστά (από αριστερά): ο Σταύρος, η Μαρίνα και η Γιώτα. Εκτός από τη Μαρίνα και το Σταύρο, οι υπόλοιποι είμαστε πρώτα ξαδέρφια. Παίξαμε στην ίδια γειτονιά, ήμασταν η γειτονιά των παιδικών μας χρόνων. Κυνηγηθήκαμε, κρυφτήκαμε, μαλώσαμε, χτυπήσαμε μαζί. Ανεβήκαμε στις καρυδιές του Νίκου, κάναμε σπιτάκια στις αγριλιές ή στα πεταμένα φορτηγά του συνεργείου, φτιάξαμε λασπότουρτες και κηδέψαμε ψοφίμια, κάναμε κάστρα σε χτήματα γεμάτα γαϊδουράγκαθα και κλέψαμε μάπες από το περιβόλι του Κυριάκου. Φτιάξαμε όπλα στο ξυλουργείο, και πήγαμε σκυλάκια στην Κυρά Χριστίνα για να μας φιλέψει ψωμί με ζάχαρη, τρέξαμε στο αυτοκίνητο του Σπήλιου όλα μαζί για να μας δώσει πάλι καραμέλες. Φτιάξαμε σκηνές με καλάμια (ένα ολόκληρο ινδιάνικο χωριό), παίξαμε μήλα και τζαμί, τραβήξαμε τα μαλλιά μας και δαγκωθήκαμε, κάναμε ποδηλατάδες και πήγαμε εκδρομές τη Δευτέρα του Πάσχα, επιστρέψαμε μαζί από την εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα κάνοντας τρέλες στη δημοσιά, βρήκαμε τα πρώτα πορνό πεταμένα στη δημοσιά επιστρέφοντας από την εκκλησία κάποια Μεγάλη μέρα κάποιας Μεγάλης Εβδομάδας. Πήγαμε μαζί το Φως μετά την Ανάσταση στον τάφο του παππού και της γιαγιάς μας (και ακόμη πάμε το Φως στον τάφο- είναι και ο Αλέκος εκεί τώρα). Μαζί μαζέψαμε λουλούδια τις πρωτομαγιές και φτιάξαμε στεφάνια και τα πουλήσαμε στους περαστικούς. Τις πρωτοχρονιές μαζί παίξαμε 31 και χάσαμε, μαζί είπαμε τα κάλαντα στην πόλη. Τα καλοκαίρια ξενυχτήσαμε παίζοντας «πέρα» μέχρι να μας χαλάσουν το παιχνίδι οι μεγάλοι που φώναζαν να μαζευτούμε επιτέλους.

Τι κάνω; Μια φωτογραφία ήταν να σχολιάσω. Κάποιο Πάσχα ή πρωτομαγιά στο πατρικό μου σπίτι. Ο Λουκάς με φανέλα, η Γιώτα και η Λίτσα με κοτσιδάκια, η Ελένη με ένα αστείο φόρεμα και ο Άκης ο Μεγάλος σε στάση προσοχής, ο μικρός σοβαρός κι εγώ που κοιτάω ψηλά- δεν θυμάμαι γιατί. Η φωτογραφία πρέπει να είναι τραβηγμένη με την παλιά Lubitel του πατέρα. Μας έστησαν, μας έκλεψαν για λίγο την προσοχή και ύστερα συνεχίσαμε το παιχνίδι μέχρι που τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε, κάποιοι κάναμε παιδιά, τα στήνουμε κάτι πασχαλιάτικες ή πρωτομαγιάτικες μέρες για μια φωτογραφία στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, τους κλέβουμε για λίγο την προσοχή και ύστερα συνεχίζουν το παιχνίδι και τα χρόνια θα περνούν- αν περνούν, και οι φωτογραφίες θα κιτρινίζουν.
***
φτιάξαμε ένα αφιέρωμα στις παιδικές μας φωτογραφίες κάποιοι φίλοι.

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι
Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία

18 σχόλια:

  1. Όμως κάθε Πάσχα η παρέα ξαναβρίσκεται με το ευρύτερο σόι και παρά τις αμετάκλητες απουσίες παίζει ακόμα. Ίσως όχι τζαμί αλλά το "πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο" εντάσσοντας νέα πρόσωπα στον κύκλο.Συνεχίζει όμως, αυτό έχει σημασία ;)

    Σ΄ευχαριστώ που μας παρακίνησες για το αφιέρωμα και πιο πολύ για το περσινό Πάσχα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χα! πάνω που έγραφα στον Γρηγόρη ότι δεν άλλαξες --κι εσύ ίδιος ήσουν όμως. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ, εσείς τα πιτσιρίκια με τις χρωματιστές φωτογραφίες. :)
    Ευχαριστούμε πολύ Γιώργο για την ανασκαφή αναμνήσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Σταυρούλα: Έτσι είναι... Κι εγώ σε ευχαριστώ που όποτε στο ζητάω, εμπνέεσαι!

    @Δύτης των Νιπτήρων:.. και έχεις πάρει σβάρνα τα μπλογκ για ψυχολογική υποστήριξη (τέτοια βουτιά στο παρελθόν είναι σαν να μπαίνεις σε τούνελ χωρίς φως στην άκρη του- όπως Ελλάδα)

    @nefosis: αυτό το "τα γεροντικά χέρια γίνονται φτερούγες.' που έγραψες σήμερα, πολύ με άγγιξε. Σε ευχαριστώ για τη γλύκα των κειμένων σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τη χάρηκα αυτή την πρόσκληση, Γιώργο. Καλά είναι τα χρόνια να περνούν, με ματιές στα παλιά και τα καινούργια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βιβλιοθηκάριε, δεν σε γνωρίζω προσωπικά, γι' αυτό μεγέθυνα τη φωτογραφία και προσπάθησα να μαντέψω ποιος μπορεί να είσαι, πριν διαβάσω το κείμενο.

    Επειδή πιστεύω ότι υπάρχει πάντα κάτι αδιόρατο που συνδέει το παιδί που ήταν ο καθένας μας με αυτό που, κατά κάποιον τρόπο, είναι σήμερα, πόνταρα στο αγόρι ...ψηλοτήρα, καταπώς έλεγε η γιαγιά μου όποιον κοίταγε ψηλά.

    Διότι, πώς να το κάνουμε, πρέπει να σηκώσει κανείς τα μάτια του στον ουρανό, για να μπορέσει να δει τ' άστρα.

    Εν κατακλείδι, το (ιδιαίτερο) γράψιμό σου -χωρίς να ξέρω γιατί- μου δημιουργεί έντονη συγκινησιακή φόρτιση.

    http://youtu.be/XeBRPO48z6E


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι παλιές φωτογραφίες μπορεί να είναι όλα αυτά που λες, μα κυρίως είναι αυτό που έγραφαν στην πίσω πλευρά τους πριν από πολλές δεκαετίες: Ἐμπόδιον Λησμονιᾶς. Κι αυτό αποδείχθηκε σήμερα, που ξεπήδησαν από τις φωτογραφίες μας ένα σωρό ιστορίες.

    Να σαι καλά και πάντα να κοιτάς ψηλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με πρόλαβαν οι προηγούμενοι σε δύο σημεία. Μόλις είδα τη φωτογραφία και πριν διαβάσω το κείμενο, προσπάθησα να σε αναγνωρίσω και το πέτυχα! Να φταίει ότι ξεχώρισα το παιδί που κοιτά τον ουρανό;Τι ψάχνει από τότε ο Γιώργος; Είναι καθρέφτης η φωτογραφία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ξέχασα το δεύτερο σημείο,. Η έγχρωμη παιδική φωτογραφία! Ασφαλώς την έχεις μόνο σε χαρτί. Και τα παιδιά σου έχουν τις δικές τους ψηφιακές, θα έχουν κάποιες και σε χαρτί, όχι όμως όλες. Και η ζωή προχωράει. Σωστά το είπες, οι φωτογραφίες είναι καθρέφτες, της ζωής μας, των καιρών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τί ωραίες εικόνες...
    Είχα κι εγώ μια τέτοια, αλλά είπα λόγω των ημερών να μείνω στην αποκριά!
    Θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί με αφορμή αυτή την υπέροχη ιδέα και πρόσκληση, βρήκα αφορμή να κάνω βουτιά σε κάποιες από τις πιο γλυκές αναμνήσεις ζωής μου!

    Γεμάτες αγάπη και πολλά γέλια! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τελικά, θα μας πεις τι κοίταζες εκεί ψηλα;

    Ευχαριστούμε, Γιώργο, για το αφιέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τώρα που μαζευτήκαμε κάπως όλοι εδώ να σας πω ένα "ευχαριστώ" ειλικρινές που συμμετέχετε και καταθέτετε στα αφιερώματα- για λίγο, για μια μέρα και λίγο παραπάνω, κάθε τόσο γινόμαστε μια παρέα και δημιουργούμε μια μικρή φλόγα αντίστασης στη μιζέρια της εποχής μας. Αλήθεια σας ευχαριστώ για την παρέα αυτή.

    υγ: επειδή διάφορα θα ειπωθούν σχετικά με το ότι κοιτάω ψηλά στη φωτογραφία, ένα θα σας πω (που το είπε ο Τσαλαπετεινός πρώτος): την ώρα της φωτογράφησης μάς φώναξαν "κοιτάξτε το πουλάκι" κι εγώ έψαχνα στον ουρανό να το βρω. Απλούστατα...

    @Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα: Εύη θα υπάρξουν και άλλες. Προσκλήσεις.

    @κ.κ.: έχεις γίνει άνθρωπός μου εδώ μέσα. Από χθες η γυναίκα μου με λέει "ψηλοτήρα" - θα το πληρώσεις αυτό :)(σε ευχαριστώ για την αφιέρωση και την τελευταία φράσης σου...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Τσαλαπετεινός: αυτό το "εμπόδιον λησμονιάς" των φωτογραφιών μοιάζει με το "ψυχής ιατρείον" των βιβλιοθηκών της Αναγέννησης. Τσαλάπετεινέ ούτε σε ένα αφιέρωμα δεν έχεις αρνηθεί τη συμμετοχή σου, το σκεφτόμουν χθες. Και δεν έχουμε κάνει και λίγα, ε;

    @Κατερίνα Τοράκη: κοίτα... από μικρός απολάμβανα να χαζεύω τα σύννεφα και το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Αυτό τον καιρό μου έχει λείψει αυτό πολύ: να ξαπλώσω ανάσκελα σε ένα λιβάδι κοιτώντας ψηλά. Τέλος πάντων... το κείμενό σου, όπως και αυτό του γρηγόρη στ. μου φάνηκαν τα πιο ιδιαίτερα: οι λέξεις και τα ονόματα που βάλατε ήταν μια εποχή και ένας τόπος, όπως οι φωτογραφίες είναι μια εποχή και ένας τόπος. Ήταν δυο κείμενα με φωτο-λέξεις.

    @kid's cloud: σερβίρουμε βυσσινάκι στους νεο-εισερχόμενους σχολιαστές. Σερβιρίσου :) Οι βουτιές είναι καλές και χρήσιμες και... αντιστασιακές. Αρκεί μετά να επιστρέφουμε (όπως η Εύη γράφει στο δικό της ποστ)

    @γρηγόρης στ.: Ευχαριστώ Γρηγόρη για την παρέα- κι ας μην συνοδεύεται από τσίπουρα...

    @Authlibraryweb: λες να τους πείσω αν τους το πω; Γιατί εκείνοι υπονοούν πως είμαι αιθεροβάμων- άκου τώρα τι σκέφτονται :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. έχεις δίκιο, οι καλύτερες αντιστάσεις είναι αυτές που διατηρούν ανέπαφη την ανθρωπιά μας!
    σ' ευχαριστώ για τα υπέροχα κείμενα που πυροδότησες ανάμεσά μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ποσο μα ποσο το ευχαριστήθηκα αυτο μας το αφιέρωμα δε νομίζω πως μπορώ να το περιγράψω με λόγια.

    Με το δικό σου κείμενο ξεκίνησα χθες τη μέρα μου και ημουν σίγουρη ότι θα πάει καλά. Όμορφες εικονες, όμορφοι άνθρωποι και παρέες....τι άλλο να ζητησει κανείς?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. "Την ώρα της φωτογράφησης μάς φώναξαν κοιτάξτε το πουλάκι κι εγώ έψαχνα στον ουρανό να το βρω"

    Μου θυμίζει τον τρόπο που κοιτάς σήμερα τους χάρτες.

    Μόνο εσύ τα κάνεις αυτά, μην αλλάξεις σε παρακαλώ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @SilentCrossing: τους χάρτες πρέπει να τους κοιτάμε ανάποδα- αυτό ξέρω εγώ. Ή να κάνουμε έρωτα επάνω τους, όπως ο Καμπανέλλης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή