Όταν ήμασταν μικροί, την κουβέρτα που μας σκέπαζε την έκανα συχνά βουνά και λαγκάδια και πεδία μαχών για τους στρατιώτες μου και τα πλαστικά ζωάκια. Πορείες και ηρωισμοί τόσο εύκολοι και το δίκαιο πάντα επικρατούσε. Όταν τελείωνε το παιχνίδι, οι ήρωες έμπαιναν σε ένα κουτί και τα βουνά με σκέπαζαν και παραδινόμουν στην ελευθερία των ονείρων μου.
Σκέφτομαι καμιά φορά, όταν επισκέπτομαι το πατρικό μου σπίτι, να πάρω πάλι την κουβέρτα. Απάνω της να στρώσω τη ζωή μου, να νικήσει πάλι το δίκαιο. Ύστερα όλα να μπουν στον κουτί τους κι εγώ να σκεπαστώ και να διαφύγω στα βουνά των παιδικών μου χρόνων.
Οι παιδικές μας κουβέρτες είναι το χώμα που μας σκεπάζει φίλε μου
που να έπαιζες με αδερφάκι! εκεί καλοί είναι και οι δύο στρατοί και δεν κερδίζει κανείς τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως ν' απλώναμε τις τωρινές κουβέρτες μας πάλι σαν παιδιά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλείο! Το ποιος κερδίζει, επίσης, είναι ένα ζήτημα τομής του χρόνου... Και τα παιδιά δεν κουράζονται και δεν χορταίνουν παιχνίδι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα πόσο δίκιο! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σκεπαστώ μ' αυτήν και να σβήσουν όλα, να 'μαι ξανά παιδί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή, όπως έχεις καταλάβει, σκέφτομαι με μουσικές, σου χαρίζω αυτό (μόνο) το τραγουδάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Τα υπόλοιπα ...59 θα ψάξω μια άλλη φορά, γιατί, εννοείται ότι πολύ ζήλεψα τον Τσαλαπετίνεζ, που το σκέφτηκε.)
http://www.youtube.com/watch?v=BX3Ztxtm6F4
κ.κ.
Διάβασα καθώς άκουγα αυτό:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=0T7giFZ8kjA
Πόσο μου ταίριαξαν τα δυο τους...
@latecomer: έχεις δίκιο για το αδερφάκι. Όποτε παίζαμε μαζί συνήθως ήμασταν και οι δύο στην ίδια πλευρά- κυρίως γιατί κανείς μας δεν ήθελε να είναι με τους κακούς. Μεγαλώνοντας ο καθένας πάντως στρώνει τη δική του κουβέρτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@γρηγόρης στ.: Φαντάζεσαι; Ένα πεδίο με στρωμένες χιλιάδες κουβέρτες.
@Εύη: η παιδική ηλικία σταματάει λες όταν παύουν πια να νικούν μόνο οι καλοί... χμ μάλλον έτσι είναι.
@Nefosis: φέρε κι εσύ την κουβερτούλα σου. Ομαδική ψυχοθεραπεία θα κάνουμε :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@Σταυρούλα: πρέπει να υπάρχει και κάποιο ξόρκι, γιατί όλο το άλλο το δοκίμασα και δεν γίνεται το μαγικό Σταυρούλα. ίσως αν βρίσκαμε το ξόρκι.
@κ.κ.: χωρίς Φραγκούλη δεν έχει, ε;Για σένα μονάχα... χαλάλι :)
@margo: πόσων γενεών ζητούμενο ο παιδικός κόσμος. Είναι από αυτά που δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να ξαναπάρεις στα χέρια σου. Σε ευχαριστώ για τον Mahler