Όταν υπάρχουμε πολύ

[Αναδημοσίευση από το άρθρο του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή της Κυριακής" 28/4/2013]

Κι έρχεται αυτή η άνοιξη και σου γκρεμίζει τα πυργάκια σου, χαλάει το παζλ που κόντευες να τελειώσεις, με τα κατσαμάκια και την αδιαφορία της σε αναστατώνει, σου αρπάζει το στόχο, σε συνταράζει. Πιστεύεις πως τα βιβλία σου είναι το κλειδί του κόσμου, είναι ο κόσμος. Όλα εκεί περιγράφονται, όλα βιώνονται εκεί, εκεί ο έρωτας και ο θάνατος, εκεί το ταξίδι και ο προορισμός. Εκεί και το επέκεινα (που ποτέ δεν σε ένοιαζε). Στα βιβλία ιστορούνται οι επαναστάσεις και ανατρέπονται- σκυμμένος σε αυτά επάνω ταξινομείς τη ζωή, τις αντοχές, τα όρια και το τέλος της. Στα βιβλία οι σκιές μας ανεξαρτητοποιούνται, ενηλικιώνονται. Στα βιβλία οι φόβοι μας γίνονται σκιές και γράμματα.

Την Άνοιξη οι βιβλιοθήκες γίνονται νεκροταφεία - εκεί κείνται όσοι δεν επέζησαν από αυτή. Όσοι δεν σήκωσαν κεφάλι στη ζωή, όσοι δεν πλανήθηκαν από τα χάδια της τρέφουν την αγωνία τους σκυμμένοι πάνω στα βιβλία: νικιέται ο χρόνος; Η Άνοιξη είναι μια βιβλιοθήκη, ανθισμένες γύρω της οι ζωές των ανθρώπων, ο έρωτας και ο θάνατος, η ανθοφορία και η φθορά. Η βιβλιοθήκη είναι μια σειρά ανοιξιάτικα πτώματα, ανοίξεις που έκλεισαν την πόρτα και πετάξαν το κλειδί στο χάος.

Παρασύρεσαι φίλε μου- η γυναίκα δίπλα σου είναι ένα βιβλίο. Τα παιδιά σου είναι ένα βιβλίο. Οι γονείς σου, οι φίλοι, οι άνθρωποι που αγάπησες και φύγαν είναι ένα βιβλίο. Μια προδοσία, μία διάψευση, ένας οργασμός είναι ένα βιβλίο. Τα βιβλία όμως δεν είναι η ζωή σου. Η ζωή σου αυτές τις μέρες είναι μυρωδιές και γεύσεις και χρώματα, είναι η ανάσταση των αισθήσεων. Η επανάσταση αυτών των ημερών είναι ένας χορός πάνω από τους τάφους μας: αυτό είναι ο έρωτας, αυτό είναι η ανθοφορία, αυτό είναι τα βιβλία μας.

Αυτές τις μέρες θα είμαι στο πατρικό μου σπίτι- θα έχουν γυρίσει και οι ξενιτεμένοι, θα βρεθούμε τα ξαδέρφια και οι φίλοι. Το περιβόλι θα είναι ολάνθιστο, οι μέλισσες θα τρυγούν τους πορτοκαλανθούς, τα τριαντάφυλλα θα εκρήγνυνται. Τα βιβλία που θα έχω πάρει μαζί μου θα μείνουν αδιάβαστα στο κομοδίνο. Θα τρέχω λυσσασμένος από ’δω κι από ’κει να αιχμαλωτίζω με τις αισθήσεις μου τον κόσμο. Υπάρχει ένα ποίημα του Καρούζου. Λέει:

«- Γράφετε;

  - Γράφω μονάχα όταν υπάρχω πολύ.

Στην άβυσσο παντρεύομαι

στην άβυσσο κάνω τα παιδιά μου»