καταλογογράφος, ταξιθέτης ή διαθέτης της καθημερινότητας και υπηρέτης μιας τέχνης απολαυστικής και παραγνωρισμένης
Παρασκευή 24 Μαΐου 2013
Τα πρόσωπα της καρτερίας
Στα λούνα παρκ συναντάς και τα άλλα βλέμματα- όχι μονάχα τα άπληστα όσων διασκεδάζουν, αλλά και αυτά τα κάπως θλιμμένα, τα εξαναγκασμένα στη σιωπή. Των διασκεδαστών τα βλέμματα που υποπίπτουν στις αντιφάσεις της ζωής...
τα βλέμματα για τα οποία μιλάμε, όπως και πολλά άλλα πράγματα, έχουν κυρίως τα χαρακτηριστικά που διαλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα να τους προβάλλουμε. και δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για τη σιωπή τους. νομίζω ότι κρατάνε σημειώσεις και μας σχολιάζουν όλους αφού φύγουμε.
@kizilkum: έχω την εντύπωση ότι διαφωνείς σε 17 σημεία....
Πάντως έχεις δίκιο νομίζω πως στα βλέμματα των άλλων συχνά βλέπουμε τις δικές μας προβολές- ωστόσο υπάρχουν και βλέμματα που σε βρίσκουν απροετοίμαστο...
Στο Βερολίνο υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο λουναπάρκ, σε μια περιοχή αρκετά έξω από το κέντρο, μέσα σε ένα δάσος με μικρές λιμνούλες. Είναι απροσδιόριστη η εποχή του, αν και μάλλον μεσουρανούσε προ τοίχους στην Ανατολική πλευρά. Η εικόνα καθώς πλησιάζεις είναι ζοφερή και όταν φτάνεις κοντά σε φοβίζουν κάπως οι μουτσούνες από τα συγκρουόμενα και οι πλαστικοί κύκνοι που έχουν μείνει ακόμα στη θέση τους και περιμένουν τόσες δεκαετίες μετά. Μπήκαμε σε ένα παλιό τραινάκι που σήμερα κάνει το γύρο του λουναπάρκ,μέσα από λάσπες και βούρκους, περνάει από τη σκουριασμένη τεράστια ρόδα και καταλήγει στην είσοδο που υπάρχουν ακόμα τα κιόσκια που παλιά έκοβαν εισιτήρια και είναι σαν να βλέπεις ακόμα μπροστά σου ψηλόλιγνες ανατολικογερμανίδες με ξανθό κότσο ριγμένο στο πλάι να κόβουν εισιτήρια για τα παιδιά των εργατών. Στη διαδρομή με το τραινάκι σκεφτόμουν τι να έχουν απογίνει σήμερα όλοι αυτοί οι ήρωες των παιδικών μου παραμυθιών και πόσο κρίμα είναι να πεθαίνουν τα λουναπάρκ..
τα βλέμματα για τα οποία μιλάμε, όπως και πολλά άλλα πράγματα, έχουν κυρίως τα χαρακτηριστικά που διαλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα να τους προβάλλουμε. και δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για τη σιωπή τους. νομίζω ότι κρατάνε σημειώσεις και μας σχολιάζουν όλους αφού φύγουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή@kizilkum: έχω την εντύπωση ότι διαφωνείς σε 17 σημεία....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως έχεις δίκιο νομίζω πως στα βλέμματα των άλλων συχνά βλέπουμε τις δικές μας προβολές- ωστόσο υπάρχουν και βλέμματα που σε βρίσκουν απροετοίμαστο...
Στο Βερολίνο υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο λουναπάρκ, σε μια περιοχή αρκετά έξω από το κέντρο, μέσα σε ένα δάσος με μικρές λιμνούλες. Είναι απροσδιόριστη η εποχή του, αν και μάλλον μεσουρανούσε προ τοίχους στην Ανατολική πλευρά. Η εικόνα καθώς πλησιάζεις είναι ζοφερή και όταν φτάνεις κοντά σε φοβίζουν κάπως οι μουτσούνες από τα συγκρουόμενα και οι πλαστικοί κύκνοι που έχουν μείνει ακόμα στη θέση τους και περιμένουν τόσες δεκαετίες μετά. Μπήκαμε σε ένα παλιό τραινάκι που σήμερα κάνει το γύρο του λουναπάρκ,μέσα από λάσπες και βούρκους, περνάει από τη σκουριασμένη τεράστια ρόδα και καταλήγει στην είσοδο που υπάρχουν ακόμα τα κιόσκια που παλιά έκοβαν εισιτήρια και είναι σαν να βλέπεις ακόμα μπροστά σου ψηλόλιγνες ανατολικογερμανίδες με ξανθό κότσο ριγμένο στο πλάι να κόβουν εισιτήρια για τα παιδιά των εργατών. Στη διαδρομή με το τραινάκι σκεφτόμουν τι να έχουν απογίνει σήμερα όλοι αυτοί οι ήρωες των παιδικών μου παραμυθιών και πόσο κρίμα είναι να πεθαίνουν τα λουναπάρκ..
ΑπάντησηΔιαγραφή