Ένα χρόνο μετά...

Πέρυσι, σαν σήμερα - 5 Ιουνίου -  είχα αναρτήσει εδώ ένα κείμενο με τίτλο "Άνεργος". Ελάχιστες μέρες πριν μας είχε ανακοινωθεί ξαφνικά η διακοπή της σύμβασης με την οποία εργαζόμαστε στη βιβλιοθήκη. Το πρόβλημα είχε προκύψει από την εφαρμογή ενός εκδικητικού νόμου της κυβέρνησης Παπαδήμου που "έβαζε χέρι" στα κληροδοτήματα των Πανεπιστημίων και επέβαλε όρους παράλογους στη διαχείρισή τους. Χρόνια τώρα  υπό αυτό το καθεστώς έχω συνηθίσει να δουλεύω  με διορία, να είμαι εργαζόμενος με αναστολή - όμως η αναγγελία ήταν ξαφνική, μόλις είχε ξεκινήσει μια καινούρια σύμβαση, νόμιζα πια πως θα έχω δουλειά για έναν ακόμη χρόνο.

Όσα ακολούθησαν εκείνη την αναγγελία μέχρι που το ζήτημα λύθηκε δεν θα μπορέσω ίσως να τα αφηγηθώ "δημόσια" - ήταν όμως ένα χρήσιμο μάθημα για μένα. Πάντα οι ακραίες συνθήκες βγάζουν την πραγματική ποιότητα των ανθρώπων στην επιφάνεια.

Δεν θα ξεχάσω την απελπισία εκείνων των ημερών. Ούτε τη μοναξιά που ένιωσα βλέποντας μια οικογένεια Ρώσων τουριστών να γελούν ευτυχισμένοι δίπλα μου. Το σημερινό σημείωμα δεν έχει σκοπό όμως να αναμοχλεύσει αυτά, αλλά έντιμα να πει ότι η αντίδραση όσων διάβασαν εκείνο το κείμενο εκείνες τις μέρες ήταν για μένα ένα πολύ σημαντικό στήριγμα και ένα γερό ανάχωμα στην απογοήτευση.

Και ήθελα κάπως να τους ευχαριστήσω γι' αυτό ένα χρόνο μετά.