Μάρθα Φριντζήλα (στην Αρχαία Κόρινθο)

Τόπος:

Αρχαία Κόρινθος. Στην αιώνια σκιά του Κάστρου, Δίπλα στο ρωμαϊκό ωδείο. Δίνουν συναυλίες εκεί μονάχα τα τζιτζίκια πια. Και τα βράδια, τα τριζόνια τεμαχίζουν τους αιώνες. Ό,τι και να πείτε, εγώ μαζί τους θα είμαι τις νύχτες που θα 'ρθουν.

Χρόνος:

Αυγουστιάτικη νύχτα- χωρίς φεγγάρι, ή μάλλον με φεγγάρι κλεμμένο. Μέσα στα ποικίλα ερείπια των εποχών μας, ένας μεγάλος χειμώνας που ρίχνει τα φύλλα και τα βλέμματα στη γη.

Φωνή:

Εκείνη, εκείνοι: που ποτέ δεν έμειναν όρθιοι, όσοι λύγισαν από πόθο και πόνο, όσοι τραγούδησαν, όσοι έγραψαν στίχους, όσοι έπεσαν στον γκρεμό.

Μύθος:

Λειτουργία. Ανοίγει η γη και βγαίνουν τα τραγούδια. Ανοίγει η ψυχή μας και βγαίνει ο καημός. Και ύστερα σηκωνόμαστε. Λικνιζόμαστε, όπως τα στάχυα στο χάδι του ανέμου, όπως οι γέροι στο χάδι του θανάτου. Κι αρχίζει ένας χορός. Τιτάνιος. Γυμνοί χορεύουμε σε μεγάλο κύκλο. Και τραγουδούμε. Κι ο ιδρώτας μας γίνεται μια ασημιά ανάμνηση. Και ύστερα όλοι μαζί αγκαλιασμένοι μια πανσέληνος απόρθητη στην αυγουστιάτικη νύχτα. Πάνω απ' το Κάστρο.