Κάποτε ήταν μια γυναίκα που κοιμόταν. Στον ύπνο της πέθαιναν κάποιοι άνθρωποι και όταν το πρωί ξυπνούσε και πήγαινε στη δουλειά της έντρομη έβλεπε στις κολώνες τα αγγελτήρια του θανάτων τους. Αφού αυτό δεν έγινε μόνο μια φορά, ούτε δύο, η γυναίκα αποφάσισε να το εξομολογηθεί στον πνευματικό της. Εκείνος ο άθλιος της είπε πως για να σταματήσει να συμβαίνει αυτό το κακό πρέπει στο εξής να μην ονειρευτεί ξανά ή έστω να ξεχνάει τα όνειρά της. Όπως κι έγινε.
Η γυναίκα είναι σήμερα μια κυρτή γριούλα, σαν τοξωτή γέφυρα από πέτρα, με μπαμπακένια μαλλιά. Όνειρο δεν είδε έκτοτε ποτέ. Ποτέ. Κι ούτε της αρέσει να μιλάνε για όνειρα μπροστά της. Ωστόσο οι άνθρωποι συνέχισαν να πεθαίνουν γύρω της.
***
ο πίνακας είναι του Νίκου Αγγελίδη
***
ο πίνακας είναι του Νίκου Αγγελίδη
Είναι ωραία αφήγηση, αλλά έχω τις ενστάσεις μου. Συνήθως οι άνθρωποι ακούνε αυτό που ούτως ή άλλως θέλουν να ακούσουν. Είτε στην πνευματική είτε στην πολιτική ζωή, ευθύνες έχει τόσο ο χειραγωγών όσο και ο χειραγωγούμενος. Ο χειραγωγούμενος δεν είναι το αθώο θύμα της χειραγώγησης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία η αλληγορία σου, κυρίως για τη λακωνικότητά της, -ουκ εν τω πολλώ το ευ- αλλά και οι ενδιαφέρουσες ενστάσεις στο σχολιασμό έχουν τη σημειολογία τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Σε διαβάζω αλλά δε θα ήθελα να νιώθω σα μαϊντανός, που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω.
κ.κ.
.... Γιατί πάντα κάποιοι θα συνεχίσουν να ονειρεύονται. (Τι έμπνευση!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαρύ το τίμημα που ακριβοπλήρωσε
ΑπάντησηΔιαγραφή@Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα: Νομίζω πως ο χειραγωγούμενος είναι ευάλωτος επειδή τον τυφλώνει η πίστη, η παράλογη και αναίτια βεβαιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.κ.: μας αρέσουν τα ψίχουλα που σου πέφτουν κάτω ;)
@Nefosis: Μα είναι αλήθεια- ... νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν μια μικρή ιστορία που χαρακτηρίζει τη ζωή τους. Το αν θα τη βρεις, πώς θα τη γράψεις, τι θα αφήσεις στη σκιά και τι θα φέρεις στο φως είναι ο τρόπος μας να την αφηγηθούμε
@Σταυρούλα: Ναι. Τρομακτικό νομίζω