Καρτ ποστάλ

Φίλε Νίκο,

Σε ευχαριστώ πολύ για την ας την πούμε «καρτ ποστάλ». Σου ζήτησα να γράψεις «γι’ αυτά που γίνονται» κι εσύ μου είπες πως αυτά που γίνονται είναι πως φτιάχνεις, ή μάλλον πως χαλάς πύργους στην άμμο, κάτω από τους κέδρους (χωρίς κέρδος προφανώς). Πάντα είχα μια αμηχανία με σένα – σε διαβάζω πιο εύκολα από όσο σου μιλώ.

Νομίζω πως όταν γράφεις, υπάρχεις  (κι όταν ερωτεύεσαι) – και είναι χρήσιμο αυτό. Τώρα μου λες πως υπάρχεις και κάτω από τους κέδρους. Λοιπόν αυτό είναι το θέμα – μπορούμε να γκρεμίζουμε πυργάκια την ίδια στιγμή που γκρεμίζονται παιδιά στις παραλίες της Παλαιστίνης. Ξέρουμε προφανώς πως αν γράψουμε κάτι, αν φωνάξουμε, αν δείξουμε την εικόνα με τον πιτσιρίκο ξαπλωμένο στη ματωμένη άμμο δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο, δεν θα γυρίσουμε πίσω το κακό. Ίσως αναγνωρίζουμε πια πως τα κλειστά μάτια, τα κλειστά αυτιά, τα κλειστά στόματα δεν ανοίγουν – ελπίζω να μην έχουμε γίνει κυνικοί. Ίσως πάλι επιχειρώ να εξηγήσω εκεί που δεν υπάρχουν ερμηνείες – εξάλλου κι εγώ που δεν κυλιέμαι στην άμμο με ένα σκυλί, τι κάνω για την Παλαιστίνη;

Εγώ δεν πειράζω τα καβούρια Νίκο, καμιά φορά πειράζω τους ανθρώπους γύρω μου. Είμαι στη δουλειά, ανάμεσα στα βιβλία μου, σαν το μυρμήγκι στρατολογώ στη συλλογή μας μια δωρεά κυρίως γαλλικών βιβλίων των αρχών του 20ου αιώνα. Πίσω από την πλάτη μου κόσμος περνάει, ακουμπάμε στον ίδιο τοίχο, κάποιοι ζητιανεύουν τη δόση τους, ένα κορίτσι το πρωί μάλωνε με το αγόρι της, οι περισσότεροι στέκουν για λίγο στη σκιά. Από το παράθυρο βλέπω κόσμο μαζεμένο στα Προπύλαια. Μην φανταστείς: κάποια ορκωμοσία έχει, κορίτσια κι αγόρια ντυμένα στην πένα, η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά, η νονά και τ’ αδέρφια, ανθοδέσμες κι ο φωτογράφος για τα απαραίτητα με φόντο τις κολώνες. Δεν θα έρθω που σου είχα πει – μου αρκεί που μπορώ να το κάνω.

Σε αφήνω τώρα. Κάποιος ζήτησε ένα βιβλίο. Το απόγευμα έχει συγκέντρωση για την Παλαιστίνη στο Σύνταγμα. Λέω να πάω. Γεια σου Νίκο.