Εγώ κανονικά και η συνεννόησις των εραστών δι' ανθέων

Εσύ κανονικά αυτές τις μέρες θα έπρεπε να γράψεις ένα-δύο πολιτικά κείμενα: μια ανασκόπηση της καταστροφικής πολιτικής των κεντρώων και δεξιών κομμάτων του Μνημονίου (ιδιαίτερα στον πολιτισμό και την παιδεία) και μια οραματική σύνδεση με την προοπτική που απελευθερώνει μέσω των προσεχών εκλογών η νίκη της Αριστεράς.

Όμως τώρα που όλοι ασχολούνται με αυτά, ως αυθεντικός αντικοινωνικός που είσαι σε θέλγουν τα βιβλία σου, η μοναξιά, η ποίηση και ο έρωτας. Ένας φίλος ερωτεύτηκε λέει, και τον παρακολουθώ να ανθίζει.

Στη δουλειά ξέρεις τώρα: απολαμβάνω τα βιβλία που περνάνε από μπροστά μου. Είμαι σταθμός και είναι τραίνα που φεύγουν και πάνε. Σήμερα καταλογογράφησα κάποια: μια "νεκρώσιμο ακολουθία" από το Τυπογραφείο του Ανέστη Κωνσταντινίδη (αρχές 20ου αι.), μια συλλογή  ερωτικών ασμάτων με τον τίτλο "Λιανοτράγουδα" από το Τυπογραφείο του Μιχαήλ Σαλίβερου (κι αυτό αρχές του 20ου προφανώς), μια τεταρτοαυγουστιάτικη έκδοση του 1937 με τίτλο "Το νέον κράτος και η κοινωνική πρόνοια". Έρωτας, θάνατος, πολιτική... καταλαβαίνεις: τα σημαντικά της ζωής μας έρχονται, περνάνε, παίρνουν τη θέση τους στο ράφι και τον κατάλογο.

Κι έρχεται αυτό. Με τη γλώσσα και τα ήθη του. Τόσο παράξενο, παράταιρο, επιτηδευμένο, παλιοκαιρίτικο,

"1. Επιστολή δηλωτική έρωτος

Αξιέραστος δεσποινίς,

ο κάλαμός μου αδυνατεί να περιγράψη το ό,τι αισθάνομαι δι' υμάς. Αδυνατεί να περιγράψη τον έρωτα τον αγνόν και διακαή, ο οποίος από της πρώτης μας συναντήσεως με κατατρώγει ως ο αδηφάγος σκώληξ ο κατατρώγων τον καρπόν εν ω είνε κεκρυμμένος, την καρδίαν μου. Δεσποινίς, αφ' ης στιγμής σας είδον ετρώθην εκ των θελγήτρων σας, θέλω δε είμαι ο ευτυχέστερος των θνητών εάν τα αισθήματά μου συνηντώντο μετά των ιδικών σας..."

Αυτές οι συναντήσεις φίλε μου...

Είναι λοιπόν ένας οδηγός ερωτικής επιστολογραφίας των αρχών του 20ου αιώνα , τυπωμένος από τον Σαλίβερο. Στην ερωτική αλληλογραφία όμως "προσετέθη η Νέα Ανθοδέσμη ή συνεννόησις των εραστών δι' ανθέων"! Ένας ερωτικός κώδικας που ερμηνεύει την ανταλλαγή "ανθέων" μεταξύ των εραστών. Τα λουλούδια γίνονται ερωτικά μηνύματα. Αν της δώσεις ένα φύλλο αγιόκλημα της λες "θα ήσαι ευτυχής αν μ' απολαύσης", αν της δώσεις ένα κλωνάρι αγριελιά θα την προειδοποιείς πως σου είναι ψυχρή. Αν οι κάψες σου δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς, δώσε της αφιόνι, αν θες να απορρίψεις τον έρωτά του δώσε του ένα κλωνάρι από αμπέλι, αν προδόθηκε ο έρωτάς σας δώσε μια ανεμώνη.

Το ραντεβού στις 10 μ.μ. είναι ένα φύλλο Άψινθου, στις 11 ένα άνθος δαμασκηνιάς, τα μεσάνυχτα ένα κλαδί ελιάς. Μόνο μη δώσεις βαλεριάνα, γιατί θα τον πληγώσεις βαθιά, αφού σε άλλον θα έχεις υποσχεθεί τον έρωτά σου. Ούτε άνθος βερυκοκιάς να δώσεις. Δεν χρειάζεται να της πεις πως είναι άσχημη. Εκτός αν της το δώσεις με το κλωνάρι μαζί: στην ουσία θα ζητάς προίκα που θα αγοράζει την ασχήμια της! Αν είσαι φτωχός, δώσε ένα βρύο και περίμενε... Θα ήθελες ίσως να του πεις "η εικών σου είναι εγκεχαραγμένη εις την καρδίαν μου". Μπορείς να του δώσεις αντ' αυτού κουφοξυλιά και κανείς δεν θα σας καταλάβει.

Διαβάζω τη λίστα των κρυπτογραφημένων ερωτικών μηνυμάτων, την ερμηνεία των λουλουδιών και καταλαβαίνω πια γιατί οι ερωτευμένοι τρέχουν στα δάση και στους κήπους: ψάχνουν να βρουν το μήνυμα, να το κόψουν να το δώσουν στον ανήσυχο εραστή ή ερωμένο!

Και καθώς αυτό το εντελώς ενθουσιώδες και συνεπαρμένο ποστ τελειώνει, σκέφτομαι πως το μήνυμά του ήταν εξόχως πολιτικό, επαναστατικό, δημοκρατικό, ελεύθερο κι επίκαιρο: αφήστε όλα τα λουλούδια να καυλώσουν!