Κομμάτια

Κομματάκια. Κομματάκια χαρτί. Λευκό χαρτί που τεμαχίζεις και τεμαχίζεις μέχρι να μην μπορείς άλλο να το μικρύνεις και να το πολλαπλασιάσεις. Παίρνεις μια κόλλα χαρτί, την κόβεις κομματάκια και τα σκορπάς, τα σκορπάς στο κεφάλι σου και στο γυμνό σου σώμα και όλο χαρά χοροπηδάς και τρέχεις φωνάζοντας «χιονίζει, χιονίζει»

Και ύστερα απότομα σταματάς. Γιατί γύρω σου κι άλλοι πολλοί κάνουν το ίδιο. Τρέχουν γυμνοί φωνάζοντας «χιονίζει-χιονίζει» σε σπίτια, βιβλιοθήκες, γραφεία, οικοδομές. Στους δρόμους και τις πλατείες. Με κομματάκια χαρτί μπερδεμένα στα μαλλιά τους. Κοίτα. Είμαστε όλοι κομμάτια πια , μας χώρισαν τον ένα από τον άλλο, μας έσκισαν φίλε μου, τώρα σκορπάμε σαν το λευκό χιόνι σε γυμνά κορμιά. Για να λιώσουμε αμέσως από τη θέρμη των σωμάτων και να ξεχαστεί που ήμασταν ένα μικρό λευκό χάδι πριν από λίγο.

Μια μέρα να ρωτήσουμε τη δασκάλα τι βαθμό έβαλε στη ζωή της ή αν παρέδωσε λευκή κόλλα.