Μονόπρακτα στο περιθώριο

Με έναν τρόπο ήσουν κι εσύ χθες εκεί. Φόρεσα το πουκάμισό σου, κούμπωσα το πρώτο κουμπί και βγήκα στη σκηνή. «Δεν μου λέτε, είστε ξένος εδώ;»

*** 

Την ώρα που έπεσαν οι προβολείς στη σκηνή σκέφτηκα πως μας τυφλώνει εξίσου το φως και το σκοτάδι.

***

Αέρας είναι το θέατρο. Φύσηξε λίγο απόψε. Και μας σκόρπισε στον κόσμο

*** 

Οι άνθρωποι πεθαίνουν σε δόσεις.

Πρώτα πεθαίνει το σώμα τους

Ύστερα το πιάτο τους στο τραπέζι

Ύστερα τα ρούχα και τα παπούτσια τους

Ύστερα τα καλάμια του ψαρέματος

Στο τέλος η οδοντόβουρτσά τους

Μια μέρα πεθαίνουν και οι φωτογραφίες τους

***

ο πίνακας είναι του Keith Vaughan