Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Μονόπρακτα στο περιθώριο


Με έναν τρόπο ήσουν κι εσύ χθες εκεί. Φόρεσα το πουκάμισό σου, κούμπωσα το πρώτο κουμπί και βγήκα στη σκηνή. «Δεν μου λέτε, είστε ξένος εδώ;»

*** 

Την ώρα που έπεσαν οι προβολείς στη σκηνή σκέφτηκα πως μας τυφλώνει εξίσου το φως και το σκοτάδι.

***

Αέρας είναι το θέατρο. Φύσηξε λίγο απόψε. Και μας σκόρπισε στον κόσμο

*** 

Οι άνθρωποι πεθαίνουν σε δόσεις.
Πρώτα πεθαίνει το σώμα τους
Ύστερα το πιάτο τους στο τραπέζι
Ύστερα τα ρούχα και τα παπούτσια τους
Ύστερα τα καλάμια του ψαρέματος
Στο τέλος η οδοντόβουρτσά τους

Μια μέρα πεθαίνουν και οι φωτογραφίες τους

***
ο πίνακας είναι του Keith Vaughan

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου