Είναι 1902 και δημοτικιστής Φώτης Φωτιάδης εκδίδει το "γλωσσικόν ζήτημα κ' η εκπαιδευτική μας αναγέννησις". Στο έργο αυτό εξετάζεται για πρώτη φορά με τέτοια έμφαση η σχέση παιδείας και γλώσσας, η εκπαιδευτική αναγέννηση δεν νοείται χωρίς τη δημοτική. Εμάς ωστόσο δεν μας ενδιαφέρει και τόσο η ιστορία αυτού του βιβλίου ή των απόψεων του Φωτιάδη. Μας ενδιαφέρουν τα λάθη του, όπως αυτός τα παραδέχεται και τα ομολογεί στο τέλος. Μας ενδιαφέρουν, εδώ που τα λέμε, όλων τα λάθη, τα σφάλματα και τα αμαρτήματα. Μας ενδιαφέρουν τα ομολογημένα παροράματα που καμιά φορά διορθώνονται - σπανιότερα στη ζωή, συχνότερα στα βιβλία. Γιατί ακόμη και τα λάθη συγκροτούν μια μεγαλειώδη ιστορία του πολιτισμού μας
 |
| 1831 |
 |
| 1852 |
 |
| 1868 |
 |
| 1921 |
 |
| 1814 |
 |
| 1782 |
 |
| 1921 |
 |
| 1881 |
 |
| 1869 |
Υπάρχουν στιγμές που η αναγνώριση του λάθους ή η έλλειψη των πόρων δηλώνεται με μια εντυπωσιακή αμεσότητα κι ευθύτητα σχεδόν συγκινητική. Είναι 1932 - στο Ροστόβ επί του Ντον το Εκδοτικό του Κομμουνιστή τυπώνει ελληνόφωνα σχολικά βιβλία για τους Έλληνες της σοβιετικής επικράτειας με φωνητική ορθογραφία. Σε ένα μαθηματικό βιβλίο ("Ι ζοί σε αριθμύς") η τελευταία σελίδα απολογείται για την έλλειψη του σημαδιού της πρόσθεσης:
 |
| 1932 |
...καθιστώσιν αυτό έκτρωμα! Φαντάσου πώς θα έκρινε τα βιβλία των άλλων δηλαδή. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@Δύτης των νιπτήρων: σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες Δύτη... τρομακτικό το ενδεχόμενο της κρίσης του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ιστορία, ο Φωτιάδης ήταν γιατρός στην Πόλη, ίδρυσε το "Αδελφάτο της εθνικής γλώσσας" και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη του γλωσσικού ζητήματος και στην υποστήριξη της δημοτικής γλώσσας, σε μια εποχή έντονων συγκρούσεων.Μαζί με τον επίσης Πολίτη Ελισαίο Γιαννίδη εκπροσώπησαν γενναία την Πόλη στα ζητήματα αυτά.Και μην ξεχνάμε, ήταν αρχές του 20ου αιώνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα λάθη και τα ... ημαρτημένα, αμαρτία εξομολογουμένη ...