Το παραμύθι του θεού

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πρίγκηπας που ζούσε φυλακισμένος σε έναν πύργο ψηλό. Οι φωνές των ανθρώπων και τα βλέμματα που ανταλλάσσουν στον πόθο και τον πόνο τους δεν έφταναν εκεί πάνω, και με τα χρόνια όλοι λησμόνησαν την παρουσία του - γιατί όποιον δεν ποθείς κι όποιον δεν σκοτώνεις, σαν νεκρό τον αφήνεις πίσω σου και συνεχίζεις. Στη γαλάζια μοναξιά του ο πρίγκηπας έμαθε με τον καιρό να μιλά τη γλώσσα των πουλιών. Όταν η ψυχή του τον βάραινε, τιτίβιζε, κι οι φτερωτοί του φίλοι ακουμπούσαν στο παράθυρό του και του 'λεγαν τα νέα της πολιτείας: πολέμους, γάμους, θησαυρούς, έρωτες, γεννήσεις και θανάτους. Κι εκείνος τους χάριζε ρώγες σταφύλι και τους αποχαιρετούσε. Κι ύστερα καθόταν σκυφτός σε ένα ξύλινο τραπέζι γεμάτο χαρτιά κι έφτιαχνε ιστορίες και παραμύθια με όσα του είχαν πει. Κι όταν τελείωνε, τσαλάκωνε και πετούσε τα χαρτιά από το παράθυρο κι εκείνα πριν πέσουν στη γη γίνονταν πουλιά που φτερούγιζαν πάνω από την πολιτεία και κρυφάκουγαν τα πάθη των ανθρώπων.

***

Ο πίνακας είναι του Stanislaw Eleszkiewicz.

Το παραμύθι της κανονικής μέρας

Ζούσε μια φορά ένας μαθητής. Ξύπνησε μια μέρα όπως όλες τις άλλες, έφαγε ένα κανονικό πρωινό λογοφέρνοντας με τη μικρή του αδερφή για τη θέση στο τραπέζι, φίλησε τη μητέρα του, χτένισε τη χωρίστρα του κοιτάζοντας διερευνητικά το είδωλό του στον καθρέπτη του μπάνιου, έβαλε την τσάντα του στον ώμο – σίγουρα κάποιο τετράδιο είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του πάλι. Κι έφυγε για το σχολείο του. Τη δεύτερη ώρα, των μαθηματικών, έγραψε στον πίνακα της τάξης:

"1 + 1 = πεταλούδα." 

(Η ζωή είναι τόσο παράξενη!)

***

Το χαρακτικό είναι του Francisco Amighetti 

Το παραμύθι του πουλιού της νύχτας

Κάποτε ήταν ένα πουλί διαφορετικό από τα άλλα. Εκείνα έπαιζαν, έτρωγαν και τραγουδούσαν τη μέρα και όταν ο ήλιος έσβηνε το φως του, κούρνιαζαν όλα μαζί στις φυλλωσιές των δέντρων. Αυτό στεκόταν μόνο του τις νύχτες στους στύλους του ρεύματος και στα παλούκια του φράχτη και τραγουδούσε το λυπημένο τραγούδι του. Όμως δεν το άκουγε κανείς, όλοι κοιμόνταν - όταν δεν ακούει κανείς το τραγούδι σου η νύχτα μεγαλώνει. Μια φορά το πουλί της νύχτας βρήκε σε ένα δρόμο ένα παιδί , ο πόλεμος ήταν το στρώμα του και η πείνα το μαξιλάρι του. Στάθηκε πλάι του και την κατάλληλη στιγμή τρύπωσε στα ταραγμένα όνειρά του. Με τον καιρό το έμαθε να πετά. Και τώρα πια τα βράδια έχει παρέα.

***

ο πίνακας είναι του Christian Rohlfs

Το παραμύθι του κήπου

Κάποτε ήταν ένας κήπος λίγο έξω από τη μικρή μας πόλη. Ανάμεσα σε ελιές και πορτοκαλιές και μια μεγάλη καρυδιά που μάζευε μέσα της τα πουλιά, μάθαινε τα μυστικά τους κι ύστερα τα άφηνε να φύγουν. Παιδιά έπαιζαν μέσα σε αυτόν τον κήπο, έφτιαχναν τούρτες από λάσπη και τις στόλιζαν με μικρά αγριολούλουδα και οργάνωναν μεγαλοπρεπείς τελετές κηδεύοντας πουλιά και ζουζούνια. Τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά μεγάλωσαν και η πόλη μεγάλωσε και περικύκλωσε τον κήπο, τον αγκάλιασε, τον έσφιξε δυνατά πάνω της, όχι από αγάπη – οι πόλεις δεν αγκαλιάζουν από αγάπη. Τα πουλιά δεν ήρθαν πάλι και η καρυδιά ξεράθηκε. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τα μυστικά των πουλιών.

***

ο πίνακας είναι του Christian Rohlfs

Το παραμύθι της αθανασίας

Μια φορά ήταν ένας συγγραφέας που πέθανε. Λένε πως συνήθως οι άνθρωποι είναι θνητοί, αλλά τα έργα τους αθάνατα. Αμέσως μετά το θάνατό του, άρχισαν τα βιβλία του ένα-ένα να χάνουν μυστηριωδώς το περιεχόμενό τους, έφευγαν οι λέξεις - σύντομα ούτε ο τίτλος δεν υπήρχε στη σελίδα τους. Μόνο οι σημειώσεις των αναγνωστών, κάποιο σχόλιο, η υπογράμμιση μιας αόρατης πια φράσης έδειχναν πως κάποτε αυτές οι άδειες σελίδες κατοικούνταν από άυλες μορφές και τρομερές ιστορίες.

Τα χρόνια πέρασαν, αλλά οι άνθρωποι δεν ξέχασαν, κι επιδείκνυαν πάντοτε τα άδεια βιβλία (που με τον καιρό είχαν αποκτήσει μεγάλη αξία) στους σύγχρονούς τους, λέγοντας πως η αθανασία κατοικεί στο αόρατο.

***

το χαρακτικό είναι του Christian Rohlfs