Κάποτε ήταν ένα πουλί διαφορετικό από τα άλλα. Εκείνα έπαιζαν, έτρωγαν και τραγουδούσαν τη μέρα και όταν ο ήλιος έσβηνε το φως του, κούρνιαζαν όλα μαζί στις φυλλωσιές των δέντρων. Αυτό στεκόταν μόνο του τις νύχτες στους στύλους του ρεύματος και στα παλούκια του φράχτη και τραγουδούσε το λυπημένο τραγούδι του. Όμως δεν το άκουγε κανείς, όλοι κοιμόνταν - όταν δεν ακούει κανείς το τραγούδι σου η νύχτα μεγαλώνει. Μια φορά το πουλί της νύχτας βρήκε σε ένα δρόμο ένα παιδί , ο πόλεμος ήταν το στρώμα του και η πείνα το μαξιλάρι του. Στάθηκε πλάι του και την κατάλληλη στιγμή τρύπωσε στα ταραγμένα όνειρά του. Με τον καιρό το έμαθε να πετά. Και τώρα πια τα βράδια έχει παρέα.
***
ο πίνακας είναι του Christian Rohlfs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου