Τα ποιήματα είναι δάσος

Τα ποιήματα είναι δάσος
οι φλέβες μου είναι τα κλαδιά τους 

οι ρίζες τους τρέφονται από την καρδιά μου 

στρατιώτες φυλλοβόλοι και αειθαλείς 

που τρέχουν παίζουν κολυμπούν σαν παιδιά πριν απ' τη μάχη
σπαθιά που σηκώνονται σαν αστραπή
και χέρια που ζητούν βοήθεια
είναι συστάδες που κρύβουν το φως
και ξέφωτα που φοβίζουν τις σκιές
οι σκιές δεν ανασαίνουν
φίδια που σέρνονται είναι
στο στόμα τους κρατούν ένα μήλο
το στήθος σου το δάγκωσα Εύα.

Τα ποιήματα είναι δάσος
τις νύχτες αλυχτούν οι λύκοι
τα δόντια τους είναι ρινίσματα του φεγγαριού
οι κουκουβάγιες μας κοιτούν
με απορία που περπατούμε στο χιόνι
όπως οι λέξεις περπατούν χαμένες σε ξεχασμένες υποσχέσεις
επιστρέφοντας από του έρωτα τη χαμένη μάχη.

Τα ποιήματα είναι ξεχασμένες υποσχέσεις
το μήλο το έφαγε τελικά ένα σκουλήκι
και οι σκιές που κρύφτηκαν στη νύχτα.

***

Η εικόνα είναι από την ταινία του Alejandro Jodorowsky "Poesia sin fin"