Is there anybody inside here?

Τα φώτα χαμηλώνουν, ακούς την ανάσα των θεατών που περιμένουν το έργο να αρχίσει, ακούς την καρδιά σου ν’ αδημονεί όπως αδημονούσε ν’ αγγίξει ή έστω να δει την έφηβη σάρκα χρόνια πριν σαν δευτερόλεπτα. Η μουσική των Pink Floyd σβήνει αναπάντητη, «είναι κανείς εκεί έξω;». Θες να βγεις στη σκηνή, εγκλωβισμένος στον φωτεινό κύκλο του φόλοου σποτ (ή προστατευμένος σε αυτόν) και να ρωτήσεις ευγενικά «είναι κανείς εδώ μέσα;». Έχεις την αγωνία πως κάποιος είναι εντός σου, τον ξύπνησες και γυροφέρνει ψάχνοντας, δεν ξέρεις τι, δεν ξέρεις γιατί, ακούς το σούρσιμο από τις παντόφλες του, η ανάσα του βρωμάει αλκοόλ, τα χείλη του φλέγονται, τα μάτια του πνίγονται, τα χέρια του σκάβουν βαθειά στη γη και ξεριζώνουν τους νεκρούς. Κάποια στιγμή κάθεται εντός σου, ανοίγει την εφημερίδα του και σε ρωτάει σχεδόν βαριεστημένα «λοιπόν Τζωρτζ πώς είσαι;». Οι σκέψεις σου σε πάνε και φεύγεις, βγαίνεις στη σκηνή, ρητορεύεις για την κοινωνική αδικία και την καλλιέργεια του ωραίου. Μέσα σου όμως σήκωσε αέρα, μια αγωνία ξεμυτίζει, σιγά-σιγά σε πλημμυρίζει:

Στην ερώτηση που τελικά δεν έκανες, μην υπάρξει απάντηση. Υπάρχει κανείς εδώ μέσα;