Το παραμύθι της λίμνης

Μια φορά ήταν μια λίμνη ψηλά στα βουνά. Τα νερά της ήταν κρυστάλλινα κι η όψη της γαλήνια σαν το νανούρισμα που λένε τη νύχτα οι μανάδες στα μωρά τους. Ο ουρανός με τα σύννεφα και τα κέφια του περνούσε καμιά φορά από πάνω της. Μια μέρα κοίταξε τη λίμνη κι είδε σε αυτήν τον εαυτό του και τόσο πολύ του άρεσε αυτό που είδε, πού όποτε περνούσε από ‘κει έριχνε ένα βλέμμα, ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και πιο πολύ. Με τον καιρό πια κάθε μέρα ο ουρανός ήταν εκεί, με τον καιρό δεν ξανάφυγε, έμεινε για πάντα πάνω από τη λίμνη να κοιτά και να θαυμάζει το καθρέφτισμά του. Μια μέρα πέρασε από ‘κει ένα παιδί. Είδε στη λίμνη τον ουρανό κι είδε ψηλά τον ουρανό και ρώτησε τη λίμνη ποιος ουρανός από τους δυο είναι ο αληθινός. Κι η λίμνη δεν απάντησε, γιατί οι λίμνες δεν απαντούν. Και τότε το παιδί είπε πως οι λίμνες έχουν δυο ουρανούς και πως κι οι δυο είναι αληθινοί. Και πήρε το δρόμο του να μεγαλώνει όπως κάνουν οι άνθρωποι περπατώντας στους δρόμους.

Κι ο ουρανός άκουσε τι είπε το παιδί και θύμωσε. «Μόνο εγώ υπάρχω, μόνο εγώ είμαι αληθινός» φώναξε. Κι ένιωσε απότομα τόσο μόνος.

***

ο πίνακας είναι του Allana Davie

Το παραμύθι του ενεχυροδανειστηρίου

Μια μέρα ένας άγγελος πετούσε πάνω από την πόλη μας, είδε έναν νέο από ψηλά και τον αγάπησε. Κατέβηκε στη γη και του ζήτησε την αγάπη του. Ο νέος του έδωσε την καρδιά του, μα ζήτησε ως ενέχυρο τα φτερά του. 

Την επόμενη μέρα ο νέος περπατούσε δίπλα στη λίμνη, είδε ένα ψάρι όμορφο πολύ και το αγάπησε. Βούτηξε στο νερό και ζήτησε την αγάπη του. Το ψάρι του έδωσε τη σιωπή του, μα ζήτησε ως ενέχυρο τα φτερά του αγγέλου. 

Την επόμενη μέρα το ψάρι κολυμπούσε ανάμεσα στα νούφαρα, είδε έναν βάτραχο να στέκει ακίνητος και τον αγάπησε. Ανέβηκε στο νούφαρο και ζήτησε την αγάπη του. Ο βάτραχος του έδωσε τη φωνή του, μα ζήτησε ως ενέχυρο τα φτερά του αγγέλου. 

Την επόμενη μέρα ο βάτραχος χοροπηδούσε στον κήπο του αγγέλου, τον είδε να στέκεται λυπημένος σε μιαν άκρη του και τον αγάπησε. Στάθηκε πλάι του και ζήτησε την αγάπη του. Ο άγγελος του έδωσε τα μάτια του νέου μα ζήτησε ως ενέχυρο τα φτερά του. 

Κι ύστερα πέταξε ψηλά πάνω απ’ την πόλη μας και χάθηκε. Και δεν αγάπησε ξανά κανέναν. 

Συμπέρασμα πρώτο: είμαστε το ενεχυροδανειστήριο των ερώτων μας 

Συμπέρασμα δεύτερο: τα ψάρια αγαπάνε τους βατράχους

Συμπέρασμα τρίτο: Το πιο πολύτιμο ενέχυρο στην αγάπη είναι η ελευθερία.

***
ο πίνακας είναι του John Wilde