Το παραμύθι της λίμνης

Μια φορά ήταν μια λίμνη ψηλά στα βουνά. Τα νερά της ήταν κρυστάλλινα κι η όψη της γαλήνια σαν το νανούρισμα που λένε τη νύχτα οι μανάδες στα μωρά τους. Ο ουρανός με τα σύννεφα και τα κέφια του περνούσε καμιά φορά από πάνω της. Μια μέρα κοίταξε τη λίμνη κι είδε σε αυτήν τον εαυτό του και τόσο πολύ του άρεσε αυτό που είδε, πού όποτε περνούσε από ‘κει έριχνε ένα βλέμμα, ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και πιο πολύ. Με τον καιρό πια κάθε μέρα ο ουρανός ήταν εκεί, με τον καιρό δεν ξανάφυγε, έμεινε για πάντα πάνω από τη λίμνη να κοιτά και να θαυμάζει το καθρέφτισμά του. Μια μέρα πέρασε από ‘κει ένα παιδί. Είδε στη λίμνη τον ουρανό κι είδε ψηλά τον ουρανό και ρώτησε τη λίμνη ποιος ουρανός από τους δυο είναι ο αληθινός. Κι η λίμνη δεν απάντησε, γιατί οι λίμνες δεν απαντούν. Και τότε το παιδί είπε πως οι λίμνες έχουν δυο ουρανούς και πως κι οι δυο είναι αληθινοί. Και πήρε το δρόμο του να μεγαλώνει όπως κάνουν οι άνθρωποι περπατώντας στους δρόμους.

Κι ο ουρανός άκουσε τι είπε το παιδί και θύμωσε. «Μόνο εγώ υπάρχω, μόνο εγώ είμαι αληθινός» φώναξε. Κι ένιωσε απότομα τόσο μόνος.

***

ο πίνακας είναι του Allana Davie