Νύχτες κάτω από την πέτρινη γέφυρα

Τις "νύχτες κάτω από την πέτρινη γέφυρα" του Λέο Πέρουτς (Πόλις, 2017) τις διάβασα πριν λίγα χρόνια κι ακόμη μέσα μου κατοικούν. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια συλλογή διηγημάτων, τα οποία ωστόσο συγκροτούν ένα πολυπρισματικό, πρωτότυπο "μυθιστόρημα", αφηγήσεις παράξενων ιστοριών που στοιχειώνουν την Πράγα του 16ου-17ου αιώνα,  αρωματισμένες με μια μυρωδιά λεπτεπίλεπτης ποιητικότητας, ένα μαγικό παραμύθι για μεγάλους με υλικά ιστορικότητας, νουάρ σκηνικών, μεταφυσικής, στοιχείων της φανταστικής λογοτεχνίας. Ένα καλομαγειρεμένο φαγητό, με διακριτά υλικά (τζούρες κεντροευρωπαϊκής λογοτεχνικότητας, μια σκιά Μπόρχες), αλλά ενιαία γεύση. Πρωτότυπη δομή, μικρά ή μεγαλύτερα κείμενα (διηγήματα και μικρές νουβέλες) με δεσμούς μεταξύ τους, τα οποία σταδιακά περιπλέκονται και οδηγούν στο τέλος, αφήνοντας μια παράδοξη αίσθηση ενός συνόλου που το έχουμε δει από ποικίλα σημεία. Ειδικά οι πρώτες ιστορίες είναι διαμάντια. Θέλεις χρόνο να πας στην επόμενη, αφήνοντας την προηγούμενη να χωνευτεί μέσα σου. Ένα από τα πρώτα διηγήματα (αυτό στη φυλακή) μου θύμισε ένα αντίστοιχο με έναν κατάδικο σε μια φυλακή του Μπόρχες. Ο Πέρουτς ήταν εβραϊκής καταγωγής συγγραφέας, γεννημένος στην Πράγα. Νιώθω ότι κεντροευρωπαίοι εβραϊκής καταγωγής συγγραφείς έχουν ένα κοινά εξαιρετικά διεισδυτικό πνεύμα στην περιγραφή των ανθρώπων και των ιστοριών αυτής της ηπείρου. Οι "νύχτες κάτω από τη γέφυρα" είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.