Ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρετάκου στην Πειραϊκή "Λογοτεχνία"

Μόλις 2 τεύχη, στην αυγή του μεταπολεμικού κόσμου! Τόσο κράτησε η Πειραϊκή "Λογοτεχνία", μια "μηνιαία έκδοση γραμμάτων" του Υδραίου δημοσιογράφου και ποιητή Γιάννη Α. Καραμήτσου. Στο πρώτο τεύχος δίνουν το συγγραφικό οβολό τους Ρίτσος, Βρεττάκος, Αξιώτη, Σινόπουλος κι άλλοι. Από εκεί, το ποίημα "Αγαπημένοι μου φίλοι" του Νικηφόρου:

"Σαν τους νεκρούς που τους πηγαίνουν να τους κάψουν

Σε τόπο προορισμένο για την ιερή αυτή πράξη

Όμοια σ' ένα βελούδινο φέρετρο με πηγαίνει

Κάτω από μαύρα σύννεφα στους ώμους του το πεπρωμένο μου

Κι ενώ στ' άσπρο μου σάβανο βρέχει, μαντηλωμένες,

Μ' ακολουθούν παραπατώντας της ζωής μου οι νύχτες...

Τους λόφους παίρνει η σκοτεινή γραμμή και κατεβαίνει

Μες στην ομίχλη, ανάμεσα στα δένδρα προς το βάθος,

Που με προσμένει μια φωτιά μεγάλη, γινωμένη

Απ' όλες τις χρωματιστές τους κόσμου αυτού φωτιές.

Απ' του ηλιοβασιλέματος απ' του ωκεανού, απ' των άστρων,

Απ' τις φωτιές των φεγγαριών στο χιόνι, απ' των αιθέρων

Τις λάμψεις κι απ' τα βραδυνά χρώματα του Ταϋγέτου.

Γαλάζιες, ρόδινες, λευκές, πράσινες, ασημένιες

Φλόγες, σαν ένα σύμπλεγμα χορού νυμφών και αγγέλων,

Που ψαλμωδούν ειρηνικά κυττώντας το αναλόγι

Του σύμπαντος. Κι ενώ ο Χριστός μ' ένα σκυλί διαβαίνει

Τον κάμπο κι η μητέρα μου μαζεύει στην ποδιά της

Το πρωινό φως, χορεύουνε αλαφρά με σηκωμένα

Στο γόνα τα πολύχρωμα ζωηρά φορέματά τους

Η βασιλεία των λουλουδιών με τους βοσκούς της...

Αγαπημένοι φίλοι μου, φίλοι μου αγαπημένοι!

Εγώ στους στίχους μου είμαι απλός κι είμαι πιο απλός ακόμα

Στα δάκρυά μου! Σκοτείνιασαν οι μέρες μας! Χιονίζει

Σ' όλο μου το αίμα με πυκνές νιφάδες κι είμαι ως μέσα

Γυμνός, σαν ένας εαρινός βοσκός σ' ένα γαλάζιο

Βουνό. Τώρα μαζέψετε τα έρημα πρόβατά μου

Και γονατίστε σ' ένα θεό για ότι πιο λυπημένο

Πιο σκοτεινό, πιο ασήκωτο, πιο ξαπλωμένο υπάρχει

Στον κόσμο απόψε! Με σφυριά τετράγωνα καρφώνουν

Της νύχτας τα παράθυρα! Φυσά ένας άνεμος κακός

Και σκοτεινιάζει! Μια βροχή!... Μια πάχνη!... Ένα φεγγάρι!...

Το φέρετρό μου γιόμισα νερά!...

Στροβιλισμένες

Ψηλά στο βάθος οι φωτιές, μαδούν την ομίχλη."