τετάρτη οχτώ νοεμβρίου

Τον φαντάζομαι απόψε σιωπηλό (πώς αλλιώς) να κυλά στο ταραγμένο μαύρο του Αιγαίου κατεβαίνοντας στην Κρήτη κι όχι μόνο. Νομίζω πως όλοι, σχεδόν όλοι, κρατήσαμε ένα κομμάτι του δικό μας φυλαγμένο στης ψυχής μας τις ρίζες - είναι παράδοξα άσβηστο, φωτεινό και καίει αυτό του το κομμάτι εντός μας. Ούτε ο Μίκης ήταν ένας, ούτε βέβαια εμείς 1013, η Ελλάδα δεν ακούμπησε στο φέρετρό του σήμερα, γιατί πρόλαβε να ακουμπήσει στη ζωή του κι από αυτή ποτίστηκε, ποτίζεται και μάλλον θα ποτίζεται για καιρό.

Θέλω να πω πως όλα αυτά τα φλύαρα, οι τελετές, οι τιμές κι οι λόγοι επισήμων (στο κενό), τα γιούχα στο κάθαρμα το Μητσοτάκη, οι "ωραίοι αγώνες" που είπε αυτό το ανεκδιήγητο ηλίθιο, ο Παπανδρέου, (λες και οι αγώνες είναι εκδρομή, είναι ωραίες κοπέλες και χαρές κι όχι θάνατος, πόνος, θυσία), τα φάλτσα τραγουδίσματα έξω από τη μητρόπολη και στον Πειραιά, οι παπάδες, τα "κοράκια", τα λουλούδια, τα "θλιμμένα απογεύματα", οι κλισεδιάρικες ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων κι άλλα κι άλλα πολλά είναι μουντζούρες. Απαραίτητα ίσως, προβλεπόμενα, αλλά μουντζούρες της μικροαστικής μας μιζέριας.

Τον φαντάζομαι λοιπόν ήσυχο και σιωπηλό (επιτέλους), χωρίς μουσική, να κυλάει στο ανταριασμένο μαύρο Αιγαίο επιστρέφοντας στην Κρήτη. Κι όλους εμάς φαντάζομαι, όσους από εμάς, με ένα αναμμένο καντηλάκι εντός μας, σαν καλά φυλαγμένους φάρους, να τον συνοδεύουμε απόψε μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι του στα όνειρά μας.