"Κάποιος φίλος μου Αθηναίος, που διάβασε όσα σας είχα πει πέρσι πως περιμένομε από σας, μου έγραφε: καλά τα είπες. Αν όμως οι φοιτητές σας στη Θεσσαλονίκη είναι, καθώς πιστεύω, σαν τους δικούς μας εδώ, τότε πάνε όλα χαμένα..."
Είναι Νοέμβριος του 1928 και ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης επαναλαμβάνει το χαιρετισμό του σε παλιούς και νέους φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από 60 την πρώτη χρονιά, φέτος είναι 350 και από την πευκοφυτεμένη έπαυλη της Αλατίνης που πρωτοφιλοξένησε το Ίδρυμα, τώρα υπάρχει πια ξεχωριστός, ιδιόκτητος χώρος.
Στο λόγο του του 1928 ο Τριανταφυλλίδης με λυρικές εξάρσεις και περίσσιο διδακτισμό καλεί τους φοιτητές να μην χάνουν το θάρρος τους, αλλά και να μην χάνουν τον καιρό τους παίρνοντας αψήφιστα κάτι πολύ σοβαρό. "Έχομε μια φυλετική ευκολία στην αντίληψη και μια εξυπνάδα", αλλά τεμπελιάζουμε, τους λέει - η εν λόγω άποψη θα επαναληφθεί εκατομμύρια φορές από τους Έλληνες, λες και η εξυπνάδα είναι φυλετικό χαρακτηριστικό. Ο Τριανταφυλλίδης φαίνεται να αντιμετωπίζει με δυσφορία την έλλειψη προπαίδειας και τη μη εργατικότητα των φοιτητών του, αν και δηλώνει "σεβασμό.... για κάθε βιοπαλαιστή". Τους ζητά να αγαπήσουν τον κλάδο που επέλεξαν, να διψούν για μόρφωση (όχι για μάθηση, αλλά για μόρφωση) και να εξυπηρετούν τους άλλους γύρω τους, την οικογένεια, το χωριό, την επαρχία, την πατρίδα την ανθρωπότητα. Σε έναν παράξενα συναισθηματικό λόγο, κάπως πιο πολιτικό από αυτόν της προηγούμενης χρονιάς, με αδιάκοπες παροτρύνσεις, με νουθεσίες και βολονταρισμό ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης επιδιώκει την καλλιέργεια κάποιας φοιτητικής συνείδησης στους ακροατές του. Χαιρετίζει, κλείνοντας το λόγο του, τους πολίτες, τις μητέρες, τους εκπαιδευτικούς λειτουργούς της αυριανής Ελλάδας. Τους εργάτες μιας πατρίδας ωριμότερης ψυχικά από της σημερινής, περισσότερο προκομμένης, πολιτισμένης, ευτυχισμένης....
"Έρχεται... τη βλέπετε...;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου