Υπάρχει μια ξυλογραφία του Γραμματόπουλου, βαλμένη μαζί με άλλες στον "Πάνα" του Μυριβήλη (Οι φίλοι του βιβλίου, 1946). Δείχνει τον Τσαλέκο, ένα παλικάρι 19-20 χρονώ.
Την κοιτάζω μέρες τώρα. Μοιάζει σαν να εκρήγνυται η ζωή, σαν να ανθίζει η ανεμελιά και να απλώνεται το άρωμά της στην πλάση, σαν να μην βλέπει αυτός ο χάρτινος νέος τίποτε άλλο παρά τον ήλιο, τη θάλασσα και τα κορίτσια, ανεμπόδιστα. Και πώς αλλιώς.
Νομίζω πως όλοι κάποτε έτσι κοιτούσαμε τον κόσμο και το χαμόγελό μας τρόμαζε τις σκιές. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις πως οι σκιές σαν τις ύαινες επιστρέφουν επίμονα και σε διεκδικούν από τη ζωή, τα σταφύλια και τα κορίτσια. Κι ύστερα οι ύαινες γίνονται αδερφές σου.
Πάντως, όπως κι αν τα καταφέραμε στη ζωή μας αδέρφια μπορούμε ακόμη να αγαπούμε τον νέο που ήμασταν, μπορούμε ακόμη να γευόμαστε τα σταφύλια και τα κορίτσια, μπορούμε να γδέρνουμε τις σκιές για λίγο φως. Και πέρα από τα 47 μας χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου