Το 1946 εμφανίζεται στα "Ελληνικά Γράμματα", το περιοδικό του Φωτιάδη, το "Συννεφιάζει" του Λουντέμη σε συνέχειες. Την εικονογράφησή του για λογαριασμό του περιοδικού κάνει ο Μίνως Αργυράκης. Τώρα όλοι αυτοί εκείνη την περίοδο μπαινόβγαιναν στις φυλακές και τα ξερονήσια ως αντεθνικά στοιχεία. Ξεχωρίζω σε κάποιο τεύχος αυτή τη μικρή σκηνή του Αργυράκη: ένα αγόρι ανάμεσα στον κόσμο που πάει κι έρχεται σε ένα σταθμό, αν έρχονται ή φεύγουν με το τραίνο κανείς δεν ξέρει κι ίσως να μην έχει σημασία. Ακόμη κι έτσι το αγόρι μοιάζει να είναι ψηλότερο από όλους κι ίσως γι' αυτό τόσο μόνος - έχουν περάσει 76 χρόνια από τότε και από ό,τι φαίνεται κανείς δεν έφυγε με το τραίνο και κανείς δεν ήρθε με αυτό. Όλοι περιμένουν εκεί, ανάμεσα στις κιτρινισμένες σελίδες ενός λογοτεχνικού περιοδικού, και το αγόρι παραμένει ψηλότερο και μόνο.
Κάποιος είδε πριν λίγα βράδια στον ύπνο του ένα παράξενο όνειρο: ήταν, λέει, πια τόσο φτωχοί που δεν μπορούσε πλέον τίποτε άλλο να κάνει, παρά να ταΐσει τα παιδιά του με το ίδιο του το σώμα. Νομίζω, το ίδιο κάνουν και οι ζωγράφοι, οι ποιητές, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί καμιά φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου