Ανάμεσα

Ζω ανάμεσα στις ιστορίες και τους ανθρώπους - νομίζω αυτές κι αυτοί είναι οι διαφυγές μου, τα όρια της ύπαρξής μου ορίζονται από αυτές κι αυτούς. Το συνειδητοποίησα χθες μιλώντας με τον Φ. Περπατούσαμε μέσα στη νύχτα και με ρώτησε τη γνώμη μου για τα ηρεμιστικά, τα αντικαταθλιπτικά χάπια, τους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους, όσα πενθούμε, τις κρίσεις πανικού που ορίζουν τις ζωές των συνομηλίκων και των μεγαλύτερών μας πια αυτό τον καιρό. Το ξανασκέφτηκα σήμερα που βρεθήκαμε για καφέ με τον Αλ. και συζητούσαμε για την Αριστερά και μου είπε πως δικαιούμαστε να κοιτάξουμε και τον εαυτό μας και από ένα διπλανό τραπέζι σηκώθηκε ένας γέρος με σάπια δόντια και καταγάλανα μάτια και μας ζήτησε να πει κι αυτός τη γνώμη του (για την Αριστερά). Και μας είπε ο "σύντροφος ο Γ." πως έχει 24 εγγόνια, 8 παιδιά, πως είχε τρεις γυναίκες στη ζωή του (οι οποίες αγαπιούνται μεταξύ τους) και τώρα ζει με μια γυναίκα που πήγαιναν σε διπλανά σχολεία κι ήταν φίλοι όταν ήταν παιδιά. Πως ήταν στο ΚΚΕ, αλλά έφυγε, πως ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα ήθελε να μην υπάρχει ένα αστικό κόμμα στη θέση ενός αριστερού, πως πρέπει να σχεδιάσουμε το αύριο στα θεμέλια της ανατροπής. Κι αφού κάπνισε το στριφτό του, χωρίσαμε και είδαμε στην Πλατεία τον Γ. και την Ε. που ήταν παλιά αναρχικοί κι ακόμη επιμένουν να αγωνίζονται -"ρεφορμιστικά" έστω, αν και το μάτι τους αστράφτει αν πάει σε αυτά η συζήτηση.

Διάβασα μεσημέρι ένα ποίημα της Έμιλυ Ντίκινσον*, της κορυφαίας "έγκλειστης" ποιήτριας των ΗΠΑ. Το είχε γράψει το 1859. Με δυο κουβέντες λέει κάτι υπέροχο, πως τον ορισμό της νίκης δεν μπορεί πιο καθαρά να τον δώσει κανείς άλλος, παρά ο ηττημένος. Καμιά φορά ο γιος μου με πειράζει που αγαπώ την ποίηση και τη διαβάζω. Όμως σε αυτήν και στα τυχαία συναπαντήματα της ζωής βρίσκω καμιά φορά τους ορισμούς της ζωής μου, με τέτοια ενάργεια, που μου αρκεί για να αντέχω και να συνεχίζω...

*από το βιβλίο "Έμιλυ Ντίκινσον: αυτό είναι το γράμμα μου στην οικουμένη : 160 ποιήματα / εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις Χάρης Βλαβιανός. Αθήνα : Πατάκης, 2021"