Η αμηχανία και ο ποιητής Τάκης Σινόπουλος

Μ' αρέσει η αμηχανία των λημμάτων στις εγκυκλοπαίδειες όταν μιλούν για ποιητές. Το μοτίβο είναι: χρονολογίες ζωής και θανάτου, βραβεία (εφόσον υπάρχουν), δυο - τρεις συλλογές και ένας χαρακτηρισμός της ποίησής τους (λυρική, ερωτική, κρυπτική). Είναι σαν να μιλάει για ηδονή ένας ανέραστος, ή για την Αριστερά ένας ανένταχτος. Καθόλα ελεύθερος να το κάνει, αλλά ελλειπής.

Οι ποιητές θα πρέπει να παρουσιάζονται σε ένα "Νυχτολόγιο" ή να μην αναφέρονται καθόλου, καθότι δεν είναι γεγονότα, ούτε πρόσωπα, αλλά μνήμες και αγωνία. Με δυο άλλες κουβέντες οι ποιητές είναι η ποίησή τους, όπως η ποιήσή τους είμαστε εμείς.

Το πρόβλημα είναι πως σ'αυτό το σημείωμα ήθελα να γράψω για τον ποιητή Τάκη Σινόπουλο. Να πω ότι γεννήθηκε, πέθανε και ότι εκτός από γιατρός ήταν και ποιητής. Να πω πως τον ανακάλυψα πριν από 1,5 χρόνο καταγράφοντας τη συλλογή μιας δωρεάς και στάθηκα. Ότι τους δύο συλλογικούς τόμους των ποιημάτων του τους έχω στο κομοδίνο δίπλα μου από τότε και κάνω τακτικά σκασιαρχεία απ' τον ύπνο στις σελίδες τους. Θα μπορούσα να συνδέσω πάλι έναν τόπο με ένα πρόσωπο, καθώς το σπίτι του είναι κοντά στο δικό μου. Ή τέλος, να πω δυο κουβέντες και να παραθέσω αγαπημένους στίχους.

Δεν το μπορώ και μ' αρέσει αυτή η αμηχανία των λημμάτων μου. Γιατί μπορώ πιο θαρραλέα ν' ανασύρω απ' τα γραφτά μου το λόγο μου για ένα ποιητή:

Σκοτεινά
χωρίς επιβάτες νομίζω
ή έστω με σκιές επιβατών (όχι φαντάσματα)
- μάλλον έτσι θα είναι,
αφού ακούω το ψίθυρό τους
σαλπάρουν
ακριβώς τα μεσάνυχτα
τα πλοία «Τάσος Λειβαδίτης» και «Τάκης Σινόπουλος».

(στα όνειρά μου τα πλοία
-ευτυχώς-
δεν έχουν ονόματα Αγίων)